“Kun je met dit spel ook naar de gevangenis?” vroeg één van ons.
‘Ons’ staat in dit geval voor alle secretaresses van onze afdeling Team290&Ouderenpsychiatrie en we zaten gisteren met elkaar in een heel ongebruikelijke setting: in een chalet op Molencatenpark Kuierpad in Wezuperbrug.
Teamleider Sylvia had ons in haar vakantiehuisje uitgenodigd voor een ‘verwendag’: koffie met iets lekkers, een tapas-maaltijd, een spel dat draait om ontmoeting/jezelf laten zien en een mooie wandeling door natuurgebied ‘Slenerzand’.
Je hoort vaak negatieve verhalen over zo’n teamdag.
“We hadden weer zo’n obligate heisessie-dag met een hoop bla bla bla …..”, maar dat was gisteren absoluut niet het geval; het voelde als een soort familiedag.
Geen blaadjes waar je ’tops & flops’ op moest schrijven en geen verhalen over zelfontwikkeling
Geen tabellen met cijfers over hoe het met ons bedrijf gaat en dat men toe wil naar een ‘aanspreek-cultuur’.
Geen managers die stippen aan de horizon zetten en een tijdpad schetsen.
Niets van dat alles: het was gewoon gezellig en het thema was: ‘Don’t worry, be happy’.
Bij de koffie werden we getrakteerd op een hele plank met allemaal heerlijks dat we ons goed lieten smaken.
Het spel dat we deden had geen vakje met ‘Ga naar de gevangenis’, maar wel heel veel andere vakjes met vragen. Als je zo’n vraag beantwoordde liet je een stukje van jezelf zien.
Op dit blog blijven de gesprekken die ontstonden onbesproken. Het was intens, het was emotioneel en het bracht ons dichter bij elkaar.
Het was dus een spel dat je niet kon winnen en toch kregen we allemaal een beker: een koffiebeker als herinnering aan deze dag.
Na het spel liepen we verlekkerd langs een heerlijk buffet waarbij we konden kiezen uit quiches, wraps, boreks, croissantjes …. met recht een verwendag!
De wandeling was heerlijk; het was prachtig weer en al teutend liepen we over het vakantiepark, door bos en door heide op het Slenerzand.
Onze teamleider liep voorop maar zei dat ze de weg eigenlijk niet zeker wist: ze liep altijd maar met haar man mee en hoopte maar dat het goed kwam. “Zal ik dan ik toch even op Google kijken?” stelde één van ons voor bij de zoveelste tweesprong waar een weifelend ‘Ik denk rechts…..’ werd geopperd. Een ander dacht dat we naar de stand van de zon moesten kijken, maar die werd gelijk in de padvindershoek gezet en ‘Akela’ genoemd. Juichend werd even later het hek begroet waardoor we weer toegang kregen tot het park.
Spelende vrouw, wat heb je nu geleerd?
De teamleider weet het ook niet altijd, maar als team hebben we het prima gered.
Voor deze les heb je dus helemaal geen dure hei-sessie nodig.
Het was een bijzondere dag.
Ten eerste: wij hebben niet zo vaak iets gezelligs met ons team.
Ten tweede: het was voor mij de laatste keer.
Als mensen mij vragen: “Kijk je uit naar je pensionering?” dan is mijn antwoord altijd volmondig ja.
Het werk ga ik niet missen.
De mensen wel.
Sylvia
Een dag met een gouden randje
Renny Alkema
precies zoals het was Ada; een warme dag!!
Marchiena van dijk
Een super gezellige dag, precies goed geschreven ada
Willem
Blij te lezen en afgaand op de reacties dat deze ‘sessie op de hei’ helemaal voldaan heeft aan het doel waarvoor ze als regel georganiseerd worden; de samenhang van de groep bevorderen en elkaar leren kennen in een andere setting dan het werk.
Ik, heb lange tijd bij een bedrijf gewerkt dat er de gewoonte van had gemaakt om elke paar jaar een kleine of grote (vaak interne) reorganisatie door te voeren en daar was altijd de inmiddels obligate sessie op de hei onderdeel van. En altijd in het weekeinde. In de tijd dat ik al hoog en breed in de buitendienst zat werd er ook weer een interne reorganisatie op touw gezet en omdat ik de hele week al in een hotel zat had ik er geen enkele behoefte het weekeinde te besteden aan iets waar ik sowieso weinig mee te maken had en me daarom afgemeld. Geloof het of niet, maar deze weigering werd het begin van problemen met de werkgever die uiteindelijk uitmondde in een rechtszaak (die voor mij gunstig uitpakte) en het niet meer welkom zijn op het terrein.
Ik ben dus iemand die niet echt positief terugdenkt aan ‘sessies op de hei’ waarbij je het woord hei beter kunt vertalen met hotelbar. De drinkgewoonte van je collega’s leerde je wel kennen, al komt het me voor dat zoiets niet echt het doel ervan is.