28 september: Kinderkoor.

Gistermiddag zaten we rond 16.00 u in de auto op weg naar een feestje; morgen vertel ik daar meer over. Op dat tijdstip begint op Radio 5 altijd het programma ‘Het theater van het sentiment’ en gisteren stond dat helemaal in het teken van het jaar 1971.
Toen we de radio aanzetten was ‘Manuela’ van Jacques Herb erop en toen de top 5 van dat jaar werd voorgesteld met nummers waar je op kon stemmen stonden in mijn hoofd de laadjes ‘nostalgie’ , ‘heimwee’ en ‘jeugdherinneringen’ al weer wagenwijd open.

‘Les Poppys’ stonden op 5 met ‘Non, non, rien n’a changé’.
Een kinderkoor nota bene.
Ik was toen 10 jaar en zat ook op een kinderkoor, maar dat leek in de verste verten niet op dit hippe jongenskoor dat werkelijk de pan uit swingde. Swong. Zoiets.
“Die traden op bij Eén van de acht bij Mies Bouwman” herinnerde ik mij nog.
Bij Gerard kwam  de herinnering boven dat hij in 1971 in het ziekenhuis 10 werd en hij zat te wippen op zijn stoel bij het liedje Borriquito: “Dit weet ik nog heel goed, hier was ik helemaal gek van.”
Gerard had grotere broers en zusters die de popmuziek al helemaal ontdekt hadden in 1971, ik hoorde destijds vooral nog heel veel Duitse muziek, op zaterdag Letty Kosterman en op zondag en meester G.B.J. Hiltermann bij de soep en de opgebakken aardappels. En ook al zaten Gerard en ik al vanaf de kleuterschool bij elkaar in de klas: bij zulke gesprekken komt er altijd nog wel weer iets nieuws naar boven en moeten we constateren dat onze jeugd in Hoogersmilde nogal verschilde. Hij als vijfde kind in een gezin met 7 kinderen, ik als oudste in een gezin met 2 kinderen.

Noem je mij een jaartal, dan zegt mij dat op zich niet zoveel, maar hoor ik de muziek die bij dat jaartal hoort dan stromen de herinneringen binnen.
Dat nummer van Borriquito bijvoorbeeld hoorde ik vooral in de grote, Duitse televisieshows, waarin het orkest van Max Greger dat muziekstuk speelde.
Zie ik ons gezin weer zitten in de kamer: mijn vader naast zijn telefoonkastje bij raam, ik in de stoel tegen de servieskast aan en mijn moeder en mijn broer op de bank.
Iedereen een vaste plek. Ordnung muss sein.

Ook even genieten van 1971?
Hierbij een link naar de Poppys én naar Borriquita.