Toen ik in augustus 2018 na drie maanden revalideren terugkwam op mijn werk in het Heijmanscentrum was Ria vertrokken naar een andere organisatie.
Maar dat was raar! En ze werd ook niet vervangen; Jacquelien en ik deden toen nog wel de secretariële ondersteuning van de Inhoudelijk Manager destijds, Marjolein, maar dat was niet genoeg. Zonder manager Algemene Zaken brokkelde de afdeling waar wij voor werkten heel langzaam af. Andere heren, andere wetten.
Soms voelde ik me als het volk Israël in Egypte: “Toen kwam er een farao die Jozef niet gekend had……”

Toen hoorden we dat Ad, directeur van Finance & Controll van Lentis in Zuidlaren, zonder secretariaat zat. Ik heb hem opgebeld, gezegd dat wij hem wel wilden helpen omdat we tijd over hadden en Ad vond dat een goed idee, dus naast het regelen van dingen voor wat er nog over was van OP hielpen wij Ad.
We kregen ook het beheer over de agenda’s van een aantal controllers en al met al raakten onze dagen wel gevuld.
Wat wel lastig was dat wij met Ouderen-psychiatrie-uren aan het werk waren voor Finance & Control; dat waren twee aparte zuilen, dus wat wij deden kon eigenlijk niet.
Ambtenarij vond ik, maar het bleef wel wat schuren. En het bleef ook ‘zwerven door de organisatie’. Op een gegeven moment had de directie bedacht dat ik wel project-ondersteuning kon doen  bij een nieuw project, daarvoor moest ik één dag in de week naar Winschoten en de rest van de dagen naar Zuidlaren.
Maar het project kwam niet goed van de grond en stierf in schoonheid.
Ondertussen leerde ik wel veel Lentis-collega’s kennen, want ik zat steeds in andere gebouwen en op verschillende plekken.
Na twee jaar leek er even hoop te gloren: de afgebrokkelde afdeling Ouderen Psychiatrie waar ik managementassistent voor was geweest werd weer nieuw leven ingeblazen en kreeg een nieuwe manager.
Ik solliciteerde natuurlijk op die functie in de rotsvaste overtuiging dat ik die baan weer zou krijgen, maar de nieuwe manager die mij al kende omdat ze teamleider binnen OP was geweest zag mij niet zitten. Er werd voor die baan iemand van buitenaf aangenomen en in de afwijzingsbrief stond dat ‘iemand was aangenomen die beter gekwalificeerd was voor de functie’.

Deze afwijzing kwam als een mokerslag binnen; tot op het bot was ik beledigd.
Ziek ben ik er van geweest, vooral mentaal.
Het voelde zó oneerlijk en zó niet verdiend, maar HR zweeg en de directie zweeg, ik moest het gewoon accepteren.
In 2020 kwam er een vacature vrij voor 16 tot 24 uur bij de Kliniek in Groningen: ondersteuning van teammanager Baukje en die baan kreeg ik.
Dat was hetzelfde werk als wat ik voor Ria had gedaan en dat beviel gelijk weer goed.
Het betekende wel het definitieve einde van het samenwerkschap met Jacquelien, wat ik nog steeds als erg spijtig beschouw.
In het najaar van 202o werd bekend dat Baukje ging vertrekken en dat ook zij niet werd vervangen; ik zou waarschijnlijk ‘boventallig’ worden.

Benieuwd naar de hele serie?
Hierbij een link naar deel 1: onderaan dat blog vind je een overzicht van de al gepubliceerde blogs.