Gisteren kwam mijn nicht Anja aanrijden vanuit Hengelo, ik kwam uit Roden en rond 10.00 u zaten we met z’n drieën aan de koffie bij tante Trijn in Klazienaveen: de jaarlijkse tante&nichten-dag.  Rond 10.30 uur kwam tante Trijns zoon Paul ook even met het hoofd om de deur.
“Ga zitten! Koffie?”
Nee, neef wilde niet zitten en ook geen koffie.
Even bijpraten.
Hij bleef staan kleppen, stond even bij het raam te kijken naar een ambulance die door de straat reed en ging vervolgens toch even op de bank zitten.
“Doe mij dan toch maar even een kop koffie….”.
Gezellig!
Een uur later zwaaiden we hem uit.

Anja en haar man Gerrit Jan zijn twee jaar jonger dan Gerard en ik en zij waren dit jaar 40 getrouwd; dat hadden ze gevierd (net als wij twee jaar geleden) met een ‘all inclusive-reis’ met hun gezin.
Het fotoboek dat ze van deze jubileumvakantie had gemaakt had ze bij zich.
Zij hadden, naar een idee van hun dochter, hun trouwbelofte aan elkaar opnieuw geformuleerd en uitgesproken.
Wat bijzonder! Ik wilde het naadje van de kous weten. Hoe dan? Waarom?

Er volgde een heel verhaal, daarvan geef ik een samenvatting.
Als je met elkaar trouwt, ken je elkaar eigenlijk nog niet zo lang. Tijdens je huwelijk gebeurt er vaak van alles wat je relatie beïnvloedt: er komen meestal kinderen, je hebt allebei je werk, contacten met ouders, vrienden en andere netwerken, misschien verhuizingen, problemen met je gezondheid…. wat kan er in 40 jaar niet allemaal gebeuren.
Na al die jaren ben je niet meer dezelfde persoon als toen je trouwde.
“Als je nu zou moeten kiezen, zou je dan weer met mij trouwen?”

Jeetje!
Wat bijzonder om daar eens over na te denken; maar dat kan ook best confronterend zijn lijkt me.
Ze hadden allebei hun gedachten over elkaar en over hun huwelijk op papier gezet en dit voorgelezen tijdens een informele bijeenkomst met hun voltallige gezin op het ruime balkon van hun hotel-apartement. Hun twee kleinzoontjes van 3 en 5 hadden stilletjes en onder de indruk toegekeken. Ook tante Trijn en ik  hingen aan Anja’s lippen.
Na haar uitleg bekeken we het fotoboek en zagen we het stralende bruidspaar dat zich dankbaar en gezegend voelde omringd door hun dochters met aanhang en hun kleinkinderen.
Over de waarde van de dag gesproken.
Naar aanleiding van bovenstaand verhaal voerden we met z’n drieën fijne gesprekken over onze ouders en over onze familie.
Over hoeveel er is veranderd in de loop van de jaren, met name als het gaat over relaties en over praten over gevoelens.
Maar ook over onze overgrootouders bijvoorbeeld , ‘ouwe opa’ Vrieswijk en ‘opoe’ Pasveer en  onze herinneringen aan hen.
Bij de afbeelding: het gezin van opa en oma Vrieswijk. Opa en oma zitten met tante Trijn tussen hen in.
Daarachter staan v.l.n.r. ome Jo, ome Andries, mijn vader Kees en Anja’s vader ome Henk.

Het was weer heerlijk om een dag in elkaars gezelschap te verkeren.
Met een lach, een traan en een twaalf-uurtje met een kroket.
Mevrouw Hollander, mevrouw Smelt en mevrouw Waninge.
Maar als Trijn, Anja en Ada Vrieswijk kunnen we in vertrouwen zulke intieme gesprekken voeren omdat er door die gezamenlijke achternaam zoveel herkenning is.

Benieuwd naar vorige ontmoetingen?
Hierbij een link naar het blog uit 2024 Bevragen van daaruit kun je doorklikken naar voorgaande jaren.