In ‘De Krant’ van dizze weke was in de rubriek ‘Moi Noordenveld’ een column van mij opnummen.
Veur de publicatie mus ik daor oonze dochter Frea toestemming veur vraogen, want het verhaoltie giet over heur.
Het gebeurde in 1991 toen wij met oons gezinnegie en mien va en moe in een huusie in Denekamp zaten.
De titel van het stukkie was: ‘Een woordtie over de grens.’
A’j een woordtie over de grens praot, dan ku’j joe in ’t buutenlaand verstaonbaor maken.
Duuts was bij oons thuus een taol die wij al vrog leerden, want mien va en moe keken veul naor de Duutse tillevisie: Der Goldene Schuss van Lou van Burg/Vico Toriani, shows van Peter Frankenfeld en Dieter Thomas Heck en netuurlijk Derrick en Tatort. Verder gungen wij as gezin altied hen Duutssprekende laanden op vekaansie.
Zo leerden mien breur en ik speulenderwies de taol en toen ik hen de MAVO gung was Duuts mien favoriete vak: dat kön ik goed!
Bij oonze kinder gung dat aans: die raakten eerder vertrouwd met het Engels, in oons eigen gezin was Duuts eigenlijk nooit an de orde.
Toen oonze oldste vier jaor was huurden wij met oonze dochters een huussie in Twente veur een körte vekaansie en wij vreugen mien va en moe ok met.
Wij zaten zo dicht bij de Duutse grens, dat wij der lopend hen können.
Midden in het bos was een markering anbracht waor de grens met Duutslaand leup in de vorm van een leeg hekkie.
“As wij nou over dat hekkie stapt, dan bint wij in Duutsland” zee mien va tegen de kleuter. Hij stapte over dat hekkie en zee: “Jetzt bin ich in Deutschland und ich rede Deutsch”.
Ok ik stapte over het hekkie en zee wat in de trant van: “Ja, ich glaube, ich spreche jetzt auch Deutsch. Komm, wir laden Frea ein auch hier zu kommen”Mien va stapte weer trugge over het hekkie en zee: “Kom, wij gaot eem in Duutsland staon. Ku’j ok Duuts praotn”. Hij tilde heur over het hekkie en zette heur op de grond.
Doodstille bleef ze staon.
Ze keek van mien va naor mij; wij praotten undertussen nog aal Duuts.
Zij heul heur lippies stief op mekaar.
En dat was gek, want ze kletste oons normaal gespreuken de oren van de kop.
Wij stapten weer met heur over het hekkie en zeden: “Nou bint we weer in Nederland’.
“Ik ging niks zeggen!” zee oons kuuken under de indruk. “Want anders ging ik ook Duuts praten!”Ze is nou 38. Ze is taolkundige, is trouwd met een Engelsman en prat vloeiend Engels en Spaans. En jammer genog gien Drents.
“Duuts’ hef ze op schoele leerd en ze redt zöch der met.
Het veurval an de Duutse grens wordt nog vake met een glimlach anhaald.
Want stel je nou veur, dat a’j over de grens stapt……..
Petra1945
O dat is een hele leuke… die laatste zin!
Janny
Wat een heerlijk verhaal om te lezen.
Helaas spreek ik geen Drents en mijn Duits is net voldoende om bier of koffie met taart te bestellen.
Ik spreek een paar variaties van streektaal bij mij uit de buurt, redelijk ABN en vloeiend Engels. En zo konden mijn kinderen al van kleins af aan goed horen of ik voor mijn werk (Engels), mijn moeder/familie van haar kant (streektaal 1) of mijn vader/familie van zijn kant (streektaal 2) aan de telefoon was.
Willem
Mien taolgevuul is best wal goed ontwikkeld en vund het ok aid wal mooi um, met vekaansie beveurbeeld, in de taol van het laand te proten waora’k op dat mement was. Desondanks ben’k aaid wantrouwig west tegen ’t Engels. Dat was al in de eerste les toen’k op de ambachtsschoel zat. Mien wantrouwen weur veural ingeven deur ’t feit dat ze IK met een hoofdletter schreven. Toen’k in Arnhem an de Rijnkade kwam te wonen, -de Rijncruiseschepen vertrökken vlak veur mien deur en veul Britten deden der an met-, markte ik dat de Britse pasagiers zich ok naor die heufdletter gedreugen. Zelden zukke eigenwieze meinsen wel zo weinig respect haarn veur het laand waoras ze op bezuuk waren, metmaakt. Der was mij met Engelse kes verteld dat ze ‘ik’ in een kapitaal schreven umdat’ een ienletterwoord was en dus in een tekst gauw wegvallen zul; in elk geval in de jaoren ’60, de tied da’k daor woonde, waren de Britten nog wal anhangers van “Rule Brittannia, Brittannia rules the waves”. Ien ding hebt de Britten wal gemien met de Fransen; ze verbetert je altied aj wat in heur taol zegt.
Nee, Engels is nooit mien favoriete taol worden. Gelukkig ben’k trouwd met een vrouw wel die taol prat asof ze die zölf oetvnden hef. Hetzölfde giet ok op veur Duuts en met Frans redt ze zuch ok goed. Dus de neudzaak um een ‘boetenlands’ te praoten he’k ok niet zo arg meer aw met zien beiden der bent en as ze der niet bij is; ik red mij wal, al is het niet aaid hielemaol volgens de riegels. Engels is dan de overkoepelende taol.