“Ik weet niet of ik daar wel heen ga; ik ben immers geen vrijwilliger voor een kerkelijke activiteit?”
Deze opmerking werd de afgelopen week vaak gemaakt als het ging over de feestelijke avond voor vrijwilligers van onze PKN-gemeente: iedereen was uitgenodigd voor de voorstelling ‘De ‘Doe-het-zelver’ van de christelijke cabaretier Ruurd Walinga.
“Tuurlijk kun je daarheen!” riep ik afgelopen week tegen een collega-alt “Wij zitten immers op zondagmorgen allemaal vrijwillig in de kerk, dus we zijn allemaal vrijwilliger.”
Was ook zo.
De kerkzaal was gisteravond ingericht met losse tafels met groepjes stoelen erom heen, wat natuurlijk gelijk al zorgt voor een heel andere sfeer dan op zondagmorgen.
We begonnen met koffie en toen iedereen zat kwam Bouwvakker Douwe binnen met keiharde muziek met een lat op zijn schouder. Die legde hij bij een dame neer: had ze alvast een lat-relatie. Douwe was een échte bouwvakker, met de bijbehorende bouwvakkerspraat en (soms afzaagde) woordgrappen, maar het was wel een onderhoudend verhaal.

Douwe heeft het familiebedrijf verlaten en is voor zichzelf begonnen. Hij denkt alles te kunnen maken. De achterliggende gedachte is dat ‘Douwe de bouwvakker’ staat voor de verloren zoon.
Aan het begin van de voorstelling haalt hij het bedrijfslogo (een kruisje) van zijn overall, ontdoet zich van de werkschoenen met stalen neuzen en doet rubberlaarzen aan, zet zijn helm af, doet zijn gereedschapsgordel af en haalt de woorden ‘regels’ van zijn borst, die hij vervolgens aan zijn laars lapt.
Hij kan het allemaal wel alleen.
Douwe is aan het werk in de werkplaats, die hij geërfd heeft van zijn opa.
Wat doe je met zo’n erfenis? Hoe herkenbaar is het dat wij in ons leven soms ‘ballast’ van ons afgooien die ons door de generaties voor ons is meegegeven?

Gedurende de voorstelling komt Douwe er achter dat hij het helemaal niet alleen kan en er wordt van ons verwacht dat we dat luid en duidelijk én ieder voor zich met hem meezingen: “Ik kan het niet alleen, ik kan het niet alleen, ik kan het niet alleeheen!” En inhaken maar!
Verder vertelt hij over de zoon van de baas (de zoon van de timmerman) die het licht, de weg en de waarheid is.
Die voor ons alvast naar het huis van zijn vader is gegaan om voor ons een woning te maken.
Aan het einde van de voorstelling brengt hij alles wat hij in het begin heeft af- en uitgedaan weer aan op zichzelf.
Dat deed mij denken aan de wapenrusting Gods, die Paulus beschrijft in zijn brief aan de Efeziërs en waar Elly en Rikkert over zingen in het lied: ‘Doe doe je wapens aan!’
Hierbij een link naar dat aanstekelijke liedje (Doedoewiwap…)
De show werd afgesloten met het grote vrijwilligerslied.

En toen? Kwam Loekie de Leeuw in beeld: reclame!
Niet voor Dreft of Corendon, maar voor het steunen van het projecten waar onze diaconie ons op attent wilde maken, zoals ‘Pakjesboot Noordenveld‘
Daarna werden er dienbladen vol consumpties binnengebracht en werden we getrakteerd op lekkere hapjes uit de frituur!

Meer weten over Ruurd Walinga en zijn programma?
Hierbij een link naar zijn website.