13 oktober: Gelukkig.

“Wanneer ben je gelukkig?”
Die vraag stond centraal in de ‘Ik-zie-jou’-viering van onze PKN-gemeente gistermorgen.
Met de kinderen ging de voorganger op zoek naar het antwoord op die vraag.
Wat vind je het belangrijkst op je verjaardag?
De cadeautjes of wie er langs komt om het met je te vieren?
Als ik gisteren een antwoord had moeten geven op die vraag zou ik hebben gezegd: “Vanavond op de achterste rij van de cantorij als ik de altpartij van de Taizé-liederen meezing.”

Al meer dan twintig jaar speel ik gitaar in het combo dat de Taizévesper begeleidt. Dat is altijd leuk om te doen, maar ik vind de Taizéliederen ook heel fijn om te zingen, want dat zijn mooie zettingen.  Als ik met de gitaar om mijn nek sta te spelen ben ik altijd zenuwachtig omdat die akkoorden zo moeilijk zijn en dan kom ik te weinig aan zingen toe.
Daarom vroeg ik bij Karel voor één keer dispensatie aan en mijn verzoek werd ingewilligd: ik mocht gewoon alt zingen. Als ik maar wel de communicatie voor het combo wilde doen. Tuurlijk.

Domweg gelukkig op de achterste rij de Taizé-muziek écht beleven.
Wat Taizé-muziek zo bijzonder maakt is  de meditatieve aard van de muziek. Door de korte, eenvoudige zinnen die vaak herhaald worden kan de tekst dieper doordringen. Deze vorm van zingen is gebaseerd op de traditie van het gebed dat in kloosters word gedaan. Daarbij ontstaat een sfeer van verstilling en rust die erg toegankelijk is. Je zingt als het ware een meditatief gebed dat helpt bij de persoonlijke verbinding met jezelf, met anderen en met God.
Bij het gitaarspelen kom ik niet in die toestand van ‘verstilling en rust’; daarvoor ben ik te geconcentreerd met de grepen van de akkoorden bezig.

Gisteravond kon ik me overgeven aan de muziek; het combo (Piety & Fokelien gitaar, Monique dwarsfluit en GréHilde altfluit) omspeelde het allemaal prachtig.
En natuurlijk: mensen die zelf in Taizé zijn geweest zeggen dat het daar heeeel anders is.
Ik citeer: “In deze vespers worden de liederen eigenlijk veel te mooi gezongen. Te ingestudeerd. Te ‘van te voren bedacht’. Te weinig ontspannen. En vooral: de liederen worden niet genoeg herhaald. Er is geen tijd om er meditatief ‘in te komen’.”
Dit schijnt een probleem te zijn bij alle Taizé-vieringen die worden georganiseerd: in een kerkdienst willen we altijd structuur aanbrengen en dat strookt kennelijk niet met de geest van Taizé.
Want er is altijd een liturgie. En een tijdslimiet. En een commissie die het allemaal voorbereidt. De musici moeten weten wat ze moeten spelen en hoe vaak. We moeten als cantorij weten wat we zingen en daarbij voortdurend op Karel letten en de sprekers bedenken van te voren wat ze gaan zeggen. Je krijgt het dus nooit helemaal zo als het in Taizé overkomt.

Het maakt mij echt niet uit.
‘In de geest van Taizé’ vind ik al heel mooi en met elkaar doen we ons best om er iets moois van te maken
De foto’s op dit blog maakte ik gisteravond: de entourage verzorgd door Dea Smith.

Wil je de Taizévesper terugluisteren?
Dat kan via Kerkomroep en YouTube