Toen ik afscheid nam van Lentis had ik al een uitnodiging gekregen voor het 25-jarig jubileum van collega Renny: ik was op 28 november vanaf 12.00 uur van harte welkom voor een feestelijke lunch op de 2e etage van het Lentis-gebouw aan de Hereweg. De dag voor het feestje kreeg ik een app van de zus van Renny, Henny, die al jaren op de afdeling Lentis Jonx werkt. “Zou je ons met je gitaar willen begeleiden bij een liedje dat we ten gehore willen brengen voor Renny? We gaan het zingen op de melodie van ‘Let it be’ van de Beatles”.
Tuurlijk.
De gitaar zou ik sowieso al meenemen, want Renny wilde nog graag een lied van Daniël Lohues horen.
Op de heenweg pikte ik oud-collega Corry op. We waren nog vroeg, dus we konden nog even een kijkje nemen op de afdeling. Maar dat is gek! Alles was nog hetzelfde, maar ik maakte er geen deel meer van uit. De hele afdeling was versierd voor Renny met slingers en ballonnen en het was een drukte van belang: de collega’s waren druk bezig met de voorbereidingen voor de lunch.
Renny had gekozen voor een feestje waarbij alle secretaresses waarmee zij in de loop van die 25 jaren had samengewerkt waren uitgenodigd. Dat resulteerde in een zaaltje vol vrouwen, waarvan een deel al met pensioen was en die elkaar al een tijdje niet hadden gezien.
Er waren toespraakjes, er werden cadeautjes overhandigd en het koortje ‘Henny en de Granny’s’ van Jonx zong vol overgave hun lied ‘Renny die wordt oma, oppasdag’ (denk aan de Beatles, speaking words of wisdom, let it be.’). En natuurlijk zongen we met elkaar over de prachtig mooie dag van Lohues.
Daarna was het vooral heel erg gezellig. Met collega’s van vroeger, waarvan er ééntje vorige week ook met vervroegd pensioen is gegaan én collega’s van wie ik vijf weken geleden afscheid nam. Na twee zinnen zat er ik al weer helemaal in en werd ik bijgepraat over hoe de taken nu verdeeld zijn op de afdeling, wie waar zit, de oplopende werkdruk en de ontwikkeling op het gebied van de samenwerking met andere afdelingen.
Het was heerlijk om even weer bij te praten met iedereen.
Anderhalf uur was eigenlijk veel te kort; we gaan proberen om een datum te plannen voor een vervolgbijeenkomst. Een lunch en een wandeling, zoiets.
Met mijn gitaar op de rug liep ik na afloop weer naar de afdeling om nog iets te overleggen; ik stond te kijken naar het whiteboard met de namen van de bureaudienst, het vakantie-overzicht en de zieken, de kasten met formulieren, de voorraad mappen, het kopieerapparaat en de hoog-laagbureaus.
En het kriebelde niet.
Helemaal niet.
Ik zwaaide de collega’s (die al weer druk aan het werk waren) uit en stapte vanaf de werkvloer weer naar buiten.
Doeoeoeg!
Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tot nu toe gepubliceerde delen.
Renny Alkema
Leuk Ada, het was een prachtig mooie dag!!
Sylvia Tiersma
mooi hoe je van een afstandje kijkt en stilstaat bij je eigen gevoel betreffende dat afstandje. dan voel je ook bewust de ruimte.
Lot
Fijn om te merken dat het werk echt achter je ligt en je gewoon van de vrouwen die je daarvan kent nu als vriendinnen kan beschouwen