Vanmorgen was de afscheidsplechtigheid van tante Trijn in het crematorium in Emmen.
Na de eerste schok van zondagmiddag daalde haar overlijden deze week langzaam in.
Wat mij erg hielp was het gesprek op maandagavond dat we voerden met tante Trijns gezin en met de uitvaartbegeleidster.
Haar hele leven kwam in de gesprekken voorbij, we haalden gezamenlijk herinneringen op en zoals zo vaak in verdrietige omstandigheden: we hebben met elkaar gehuild, maar ook gelachen.
En weer kwam de streektaal-uitspraak ‘Der verglidt wat….’* in mijn hoofd voorbij.
Met het overlijden van tante Trijn is het laatste lid van die generatie van de familie Vrieswijk overleden en is het hele ouderlijke gezin naar het verleden vergleden.

De aula zat helemaal vol. De kleinkinderen legden alledrie een roos op de kist, we hoorden haar lievelingsmuziek, haar leven werd in een mooi ‘In memoriam’ beschreven en haar zoons lazen met z’n tweeën het gedicht ‘Verweven’ voor:

‘Nooit loslaten of verwerken
niet zomaar verder gaan
we zullen je verweven 
je hoort bij ons bestaan. 

Wij komen er niet overheen
en gaan het ook geen plekje geven
omdat liefde ons verbond
zullen we met jou verder leven. 

Niet zoals we willen
maar wel zoals het kan
met jou diep in ons hart
ons hele leven lang.

We hebben haar vanmorgen herdacht zoals ze was: warm, hartelijk, altijd ‘bliede da’j der bint’ en gastvrij.
En altijd positief, belangstellend en genietend van alles wat haar ten deel viel.
“Ik kiek maor naor wat der nog wél kan…” en dat was in haar beleving nog heel veel.

Namens de familie Vrieswijk heb ik vanmorgen een toespraak in de streektaal gehouden over tante Trijns rol in de familie en in ons gezin.
Ze kwam op dit blog minstens één keer in de maand voorbij; ze was voor mij een tweede moeder, voor onze dochters een derde oma. Die toespraak sloot ik af met de woorden:

.

‘Wij vind het moeilijk um heur lös te laoten en kunt nog amper geleuven dat ze der niet meer is. 
Het is een troostvolle gedachte dat ze nou weer bij ome Wim is en met heur olderlijk gezin, dat ze soms nog zo miste, is verenigd. 
Maor wij zult heur hier slim missen.’

Waar ik anders nog wel eens link naar een vorig blog of gastblog van iemand, verwijs ik deze keer naar de zoekfunctie op deze website.
Als je ’tante Trijn’ intikt, vind je minstens honderd blogs; dat zegt genoeg over haar en de grote waarde die zij voor mij had in mijn leven.
Teruglezend is het fijn dat ik zoveel tijd met haar heb kunnen doorbrengen; daarvan zeiden we altijd: ‘Mann verliert niemals die zusammen verbrachte Zeit’.

Dit blog sluit ik af met één van de foto’s die ik zaterdag van Linda kreeg.
Ze zit te genieten van de show van André Rieu: achter haar is een danspaar te zien.
Zo houden we haar in gedachten.
Dag lieve tante Trijn ♥

* Lees voor de uitleg van deze uitdrukking dit blog.