Der was een kaorte veur mij dankzij Hans en Bea. Die hadden zien dat op 16 december de veurstelling ‘Advent’ was in de Stadsschouwburg in Grunnen: Daniël Lohues met Holland Baroque.
We zaten met ’n dreien in de loge op de eerste rij.
Het was weer ‘fabelhaft’.

Lohues zat midveur op de bühne met een kistorgel veur zöch met het orkest um hum hen.
’t Is een wonderlijke combi van muziek op zu’n aomnd, dit was de daarde veurstelling die ik zag in dizze samenstelling.
De eerste was in oktober 2019 en de tweede veurig jaar, beide in de Neie Kolk in Assen.

Der was wel wat overlap met die veurgaonde edities, maor dat mak mij hielemaol niks uut: ok nou zat ik weer te genieten van het ontroerende ‘Tik, tak, daor giet de tied’ en de weergaloze uutvoering van ‘Holt veur op het vuur’. En ok al he ‘k die liedties al best vaak heurd: met dit orkest der bij klinkt het hiel aans.
Maor ie heurt niet allent liedties van Lohues, heur, der wordt ok prachtige klassieke stukken speuld: uut het Weihnachtsoratorium bijveurbeeld.
En uut de cantate ‘Wachet auf, ruft uns die Stimme’ het wondermooie ‘Zion hört die Wachter singen’.
Lohues speult bij die stukken zölf met op het orgel. Ie ziet de concentraotie op zien gezicht, maor het plezier in wat e an het doen is spat der van of.

Het verdriet van de afgelopen weke zit nog behoorlijk an de oppervlakte.
Lohues vertelde over dizze donkere dagen veur kerst en dat de sterren dan zo mooi te zien bint.
En dat de mensen die oons ontvallen bint ok as sterren an de hemel staot en dat wij die zo mist; ik was al in traonen veurdat e begunt was met zingen.
Hij zung het lied ‘Wij proosten op heur’ met zinnen as ‘Sinds zij der niet meer is….’ en ‘hoe wij an heur denken hier.’

Der was ok een lied dat nog niet zo lang op het programma stun: twee weken veur de uutvoering haar Daniël van iene een mooi keersie kregen en over het locht van dat keersie haar e een nei liedtie maakt.
Het kleine lochie haar hum der an herinnerd dat het locht altied starker is as het duuster ( stiet argens in de biebel of zo….).
‘Het kan nooit zo duuster worden dat dat iene kleine lochie niet meer zichtbaar is’ en daorna volgde een ontroerend lied over ‘Het duuster veurbij’.

Der was ok nog een mooi verhaol over Bach die bij de destieds beroemde organist Reincken komt kieken in Hamburg.
Daorover vun ik vandage op de website van de Bachvereniging dizze column van Lohues waor hij dat hiele verhaol uut de doeken döt.
Wij hebt gusteraomnd dat Nedersaksische liedtie heurd waor as hij in dizze column over schref; over een liedeman die een plekkie zöch in een herberg um te speulen.
En daorna speulden ze het stuk Fantasia & Fuga in g klein, BWV 542.

’t Programma was mij weer te kört, ik haar nog wel een ure willen zitten.
En weer kön ik gien CD kopen van dizze mooie combinatie van muziekstijlen….. jammer heur.
Dus: a’j t zien en heuren wilt moe’j der volgend jaor toch echt zölf hen!