In november zaten pastor Geertje van der Meer en ik een middag bij elkaar om de kerstviering in woon/zorgcentrum ‘De Hullen’ voor te bereiden.
Al pratend kwamen we uit op het thema ‘Kerst beleven als (een) kind’; met het woordje een tussen haakjes krijgt dat thema twee betekenissen.
Gerard en ik zouden meewerken aan die viering: vrijdagmiddag 19 december.

Het voelde weer als vanouds gistermiddag: sjouwen met de gitaar, tassen, standers en apparatuur, de boel klaarzetten en even overleg van te voren.
In 2019 zijn we gestopt met duo-zingen, maar we hebben destijds wel aangegeven: als onze kerkgemeente een beroep op ons doet dan willen nog wel eens onze medewerking verlenen aan een bijeenkomst.
Het is niet meer hetzelfde als vroeger. Mijn stem heeft schade ondervonden van corona en het onbekommerd zingen zoals toen zit er niet meer in.
We zingen de liederen nu wat lager en dat is in een tehuis voor ouderen helemaal niet erg: die zingen ook niet meer zo hoog!

Geertje begon met het beschrijven van het kerstfeest zoals dat vroeger werd gevierd.
Als je ouderen vraagt naar hun kerstbeleving van vroeger dan valt vaak het woord magisch; die grote kerstboom, het kerstverhaal dat wordt verteld, het zingen, de kaarsjes én …… het boekje van W.G. van der Hulst met de sinaasappel.
Het was een intieme viering met veel oude, bekende kerstliederen die van harte werden meegezongen.
‘Vol van pracht’ bijvoorbeeld.
En ’t Was nacht in Bethl’hems dreven’.
Geertje vertelde in haar overdenking dat ze vroeger bij het kerstspel op school altijd graag Maria wilde zijn, maar dat was lang niet altijd zo.
Ze omschreef hoe je als kind het kerstfeest beleeft, maar dat dat gevoel nooit zo blijft. Dat je soms teleurgesteld raakt in de kerk, in mensen, en dat je soms zo terugverlangt naar dat onbezorgde kind jezelf.
Ze weefde het thema ‘geloven als een kind’ mooi door het verhaal heen, het was een troostvol verhaal.
Daarna mocht ik mijn Drentse verhaal over Pieter* voorlezen, die zo graag Jozef wilde spelen in het kersttoneelstuk op de basisschool.

Het was een waardevolle bijeenkomst.
Bij de thee, na afloop van die viering kwam de zondagsschool van vroeger nog even voorbij.
En die zondagsschool, vertelden de dames bij ons aan tafel, was een hervormde aangelegenheid.
“Daar mochten de gereformeerden niet heen!”
“O, in ons Groningse dorpje wel hoor. Alle kinderen gingen naar de zondagsschool en ik mocht altijd het kerstverhaal vertellen!”
Aan het woord was een mevrouw die onderwijzeres was geweest en ook als zondagsschool-juf had gefungeerd.
We kregen het over die kerstboom bij de zondagsschool en dat zo’n boom bij de gereformeerden ook ‘niet mocht’.
Herinneringen aan kerst van vroeger zijn niet altijd positief……

Fijn om te weten dat het verschil tussen gereformeerden en hervormden inmiddels helemaal is weggevallen.
Er was vanmiddag zelfs een kerststal!
Dat mocht vroeger ook niet ….. veel te katholiek!

*Geen idee? Klik hier.