Dominee Sybrand van Dijk heeft na het overlijden van Henk een aantal weken rust genomen; gistermorgen was daarom Theo van Beijeren voorganger in de viering van onze kerkgemeente.
Die hadden we al een tijdje niet meer gehoord en ik hoorde naderhand bij de koffie om me heen dat het fijn was om ons weer eens ‘onder zijn gehoor te bevinden’.
We lazen vanmorgen uit Mattheus het verhaal dat Jozef en Maria verloofd zijn; dan blijkt ze zwanger te zijn en Jozef weet zeker dat het kindje niet van hem is.
Een ongewenst kind.

De voorganger nam ons aan het begin van de viering mee naar een voorval uit zijn carrière.
Een echtpaar in de gemeente was 60 jaar getrouwd en wilde dat met een dankdienst herdenken.
Bij het voorbereiden van die dienst vroeg hij naar hun trouwtekst, maar….. die hadden ze niet.
Ze waren 60 jaar geleden niet in de kerk getrouwd, want dan moesten ze openbare schuldbelijdenis doen voor in de kerk en dat vertikten ze.
Een kind dat uit liefde werd verwacht en zou worden geboren mocht er eigenlijk niet zijn.

Mattheus begint zijn evangelie ook met een ongewenste zwangerschap.
Voor Jezus was geen plaats in de herbergen van deze wereld; als God bij de mensen komt wonen kiest hij voor de marges van de samenleving.
Herders horen van engelen dat er een kind is geboren in een stal.
Het gaat bij dit verhaal van Mattheus helemaal niet om het verklaren van een mysterieuze zwangerschap, maar hij vertelt hoe God als een kind bij de mensen is komen wonen, ‘hemel en aarde verenigd te zaam’.
Dat kind groeide uit tot een man.
De dominee vertelde: nergens is Gods nabijheid in de wereld zo duidelijk geweest als bij Jezus. Zijn leven was een doorlopende invulling van het woord Immanuel, God met ons.
Hoe hij omging met mensen in nood, hoe hij opkwam voor de zwakken, hoe onvoorwaardelijk hij mensen liefhad en hoe hij daarin tot het bittere einde ging.
Kerst betekent niet romantisch zwijmelen bij kaarslicht, maar proberen in het spoor te leven dat door de man, die uit dat kerstkindje groeide, is uitgezet.
Met zijn ogen naar de wereld kijken en met onze levenskeuzes te laten zien dat wij het spoor van die man proberen te volgen: je bent niet alleen op de wereld.

Erwin speelde gistermorgen ‘Nun kommt der Heiden Heiland’ van J.S. Bach tussen de twee schriftlezingen in; stilmakend mooi was het.
Even daarvoor had hij nog moeten improviseren, want we zongen bij het aansteken van de vier adventskaarsen het oude kinderliedje ‘Jezus zegt dat hij hier van ons verwacht, dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht’. Dat kende Erwin niet (!), maar gelukkig: het werd, mét notenbalk, op de beamer geprojecteerd, waardoor Erwin met een schuin oog over zijn schouder achterom kijkend toch kon begeleiden.

Wil je je ook nog eens onder het gehoor van dominee Van Beijeren bevinden?
Of het stuk van Bach of het kinderliedje terugluisteren?
De viering kun je bekijken/beluisteren via Kerkomroep of YouTube.