Categorie: Kerk & gemeente Pagina 5 van 52

Waar ik zat kon ik de achterste rij niet eens zien.
De cantorij stond gisteravond in de Witte Donderdag-dienst in de Catharinakerk naast de preekstoel (waar we met het Carols-koor ook stonden). Voordeel: er is veel minder afstand met de gemeente; anders staan we namelijk altijd in het koor, veel verder weg. Nadeel: het koor is minder zichtbaar. Maar het gaat tenslotte bij de cantorij vooral om het hoorbaar zijn, dus wat mij betreft volgende keer weer.

Gistermiddag had ik in de mail al gezien dat er die avond een groot probleem was: cantor Karel was ziek!
Hij is niet alleen dirigent voor het koor, maar heeft ook een dragende rol in de liturgie, dus hij kon eigenlijk niet gemist worden.
Daar kwam bij dat voorganger Sybrand van Dijk ook nog niet helemaal fit was na een ziekte (beetje zweterig en wiebelig zoals hij zelf zei), dus de omstandigheden waren beslist niet optimaal. De koorleden die ik op hun weg naar de wc na het inzingen even vluchtig sprak waren er dan ook niet gerust op. Voor de dienst begon nam Sybrand het woord en stak de cantorijleden én zichzelf een hart onder de riem.
Hij memoreerde een optreden van de beroemde Maria Jaoa Pires die overgevlogen was om een zieke pianist te vervangen bij een pianoconcert van Mozart. Zij had zich voorbereid op het verkeerde stuk.* “Maar ze speelde het toch omdat ze het zó goed kende! Dat geldt ook voor ons vanavond: je hebt zo hard geoefend, de stukken zitten in je hoofd, maar vooral in je lijf. Het gaat lukken!”

Het ging goed.
Vast anders dan bij Karel, maar nu gaf tenor Jelle aan wanneer er gezongen moest worden en door wie.
Het eerste stuk was prachtig, met een zowaar een paar solo’s!

Witte donderdag.

Voorts ben ik van mening dat koorzang niet altijd perfect hoeft te zijn: de cantorij fungeert als ondersteuning bij de gemeentezang en dat was gisteravond beslist het geval, want de liederen en responsies waren veelal onbekend.
We vierden het Heilig Avondmaal. Dat vind ik in de Witte Donderdag-viering altijd indringender dan op een zondagmorgen.
Jammer dat het Ubi Caritas dat er bij gezongen werd veel te snel werd begeleid op de piano, zodat het meer op een meezing-schlager leek.
Daar had ik eigenlijk veel meer moeite mee dan met de af en toe onzekere cantorij.

Na afloop ontmoette ik een paar cantorijleden bij de kapstokken.
“Complimenten: goed gedaan ondanks het gemis van Karel.”
Het was heerlijk om elkaar even weer te zien.
Sinds half januari (toen ik ziek werd) heb ik al niet meer meegezongen en ik heb het koor en de repetities erg gemist.
Het heeft nu wel lang genoeg geduurd; aanstaande dinsdag sta ik weer op de achterste rij tussen Ilse en Klaas in.

* hierbij een link naar een YouTube-video van dat voor de pianiste verschrikkelijke moment en hoe ze het toch oppakt.

Eigenlijk hou ik niet zo van mannenkoren.
In mijn jeugd dweepte mijn vader met de Mastreechter Staar en ook op de Duitse televisie waar we destijds veel naar keken stond regelmatig een podium vol zingende mannen “O Du, mein Weeserland!”
Nee.

Gistermorgen werkte het Christelijk Mannenkoor Leek mee aan de viering in onze PKN-gemeente.
En warempel: ik vond het aangenaam.
Ze zongen mooie liederen die goed bij de rest van de viering pasten; verder was het repertoire afwisselend en fijn om naar te luisteren.
Bekend en onbekend.
Oud en nieuw.
Ze verrasten mij met het lied ‘Zoals ik ben’ dat ik ken in de uitvoering van Truus Simons; een lied dat in onze gemeente nooit gezongen wordt en dat bij mij ontroering teweeg bracht. Een gedateerde tekst, maar zo’n prachtige melodie en verbonden met talloze mooie herinneringen aan kerkdiensten van vroeger.
Dat gold eigenlijk ook voor het lied ’the Elephantsong’ dat we allemaal kennen in de uitvoering van Kamahl uit 1975: waar hoor je ze nog!

Een mannenkoor heeft een totaal andere klank dan een gemengd koor. Wat mij opviel was dat er heel veel stemmen waren uit de lagere regionen: bassen en baritons. Ik miste de hoge klank van met name de hoge tenoren; van Klaas, (cantorijbas) begreep ik tijdens de koffie dat daar gewoon niet zo veel van zijn. Wat hebben wij als cantorij dan een geluk met Jelle en Jan Willem, die van cantor Karel soms te horen krijgen ‘dat het wel iets zachter mag…” Koesteren die mannen. Voor je het weet ben je ze kwijt aan een mannenkoor!

Dominee Walter Meijles verraste ons gistermorgen met een preek over het lichaam als tempel van de ziel.
Alle vezels van ons lichaam bevatten een stukje God, daarmee is het heilig materiaal.
Ontheilig je lichaam/die tempel niet en zet je met alles wat je in je hebt in voor de goede zaak.
Met je hele handel en wandel.
Zorg er voor dat je wegblijft van tafels die door Jezus worden omgegooid als hij in woede ontsteekt  over wat we toch in Gods naam hebben gedaan met Gods wereld. Net als op het tempelplein, waarover Johannes ons gistermorgen vertelde.

In de 500 woorden die in dit blog tot mijn beschikking staan kan ik niet tot uitdrukking brengen wat deze viering bij mij heeft teweeggebracht.
Mijn advies is dan ook: luister deze kerkdienst terug via Kerkomroep of het YouTubekanaal van de kerk.
Laat je verrassen door de inspirerende overdenking van de predikant en beluister alle prachtige muziek die voor ons werd gezongen door de mannen uit Leek.
Op de afbeelding hiernaast zie je het mannenkoor.
Tijdens de dienst had ik al een foto gemaakt, maar dat was te ver weg en ik kreeg de pianiste er niet op.
Na afloop heb ik de mannen gevraagd of ze voor mij wilden poseren en dat leverde dit prachtige plaatje op!
Als je op de afbeelding klikt, krijg je een vergroting.

Vanmorgen waren Gerard en ik te gast in de Jacobskerk in Roderwolde.
Dat is op zich altijd een mooi fietstochtje, maar we werden wakker met het getik van stromende regen op de ramen.
Buienradar vertelde ons dat dat de hele dag zo zou blijven, dus de fiets bleef thuis.
Mijn vader placht te zeggen als het op een zondagmiddag zulk weer was: “Mooi weer om een erfenis te verdelen.” Dat waren de middagen waarop we eindeloos monopoly speelden.
Sjompige landerijen, modderige wegen en grote plassen langs de weg: het is altijd een mooie route naar Roderwolde, maar om deze tijd van het jaar moet je goed kijken wil je de schoonheid van Noord Drenthe zien.
Toen we uit de auto stapten keken we uit op ‘dominee’s toen’: daar stonden, ook zonder zon, de voorjaarsbloemen al te stralen met de belofte: de lente komt er aan, let maar op!

Twee keer per maand wordt in de Roderwolde een ‘gewone’ kerkdienst gehouden en één keer per maand verzorgen gemeenteleden van Roderwolde zelf , zoals we vanmorgen meemaakten, een ochtendgebed. Een korte, sobere viering met een schriftlezing, gebeden en het zingen van een aantal liederen.
Waar ik anders erg van het zingen geniet, is het nu door de problemen met mijn stem geen onverdeeld genoegen.
Maar gelukkig zongen we één lied waarvan ik de altpartij uit mijn hoofd ken, zo kon ik toch nog een bijdrage leveren aan de gemeentezang.

Na de viering dronken we met de aanwezigen nog een kop koffie in het jeugdgebouw en daar ontdekte ik in de vensterbank een gehaakt poppetje dat mij ontroerde: het was een tomte, een Scandinavische kabouter.
Het beeld trof me: een zingend kaboutermeisje met een muziekboekje in haar handen.
Het was een boekje van Frizzare, het opera-ensemble uit Roderwolde.
Ze zingt vol overgave.
Het deed me denken aan hoe onbekommerd ik vroeger zong en hoe ik nu dat eigenlijk niet meer goed durf, omdat ik bang ben dat het te hoog is of dat mijn stem breekt.
Als de gevolgen van de laatste griep (met alweer stemproblemen) achter de rug zijn ga ik op zoek naar een goede logopedist die me weer aan het zingen kan krijgen.
Wat zo’n kabouter kan moet ik toch ook weer kunnen?

Meer weten over de oude verhalen die horen bij de tomte?
Hierbij een link naar de website van Abe de  Verteller.

Ieder jaar doe ik iets anders in de 40-dagen tijd.
De vastentijd is een goede periode om eens stil te staan bij je gedrag, de keuzes die je de hele dag door maakt en je tijdsbesteding.
Dit jaar wordt ons op dit gebied een handreiking gedaan: er is een speciale Vastenkalender uitgebracht door de ZWO-commissie en de werkgroep Groene Kerken van onze PKN-gemeente.
Het thema van die vastenkalender is ‘Ga mee!’

Gisteren, Aswoensdag, lazen we de inleiding bij deze kalender.
Het is de bedoeling dat er in de loop van deze periode 4 thema’s aan de orde komen:

afbeelding: website Milieu Centraal

– Eten en drinken
– Vervoer
– Energie en huis
– Spullen en kleding
en dat we met elkaar gaan nadenken over de vraag wat wij zelf kunnen doen op het gebied van duurzamer leven.

Er stond een afbeelding bij met de titel ‘Wat veroorzaakt de meeste CO2-uitstoot in een Nederlands huishouden?’
Het was heel klein, dus ik zocht het op op internet; ik vond het op de website ‘Milieu Centraal‘
(klik op de afbeelding voor een vergroting).

Dit jaar laten wij ons in de 40-dagen-tijd dus inspireren door deze kalender; we zijn benieuwd wat het ons brengt.
Via dit blog zal ik af en toe laten weten hoe het gaat.

Gistermorgen in de viering van onze PKN-gemeente was het onderwerp ‘Roeping’.
Twee verhalen uit de bijbel werden bij dat onderwerp gelezen: de roeping van Samuel (die steeds denkt dat Eli hem roept) en de roeping van de discipelen.
We zouden in de dienst afscheid nemen van een ouderling en er zouden ook nieuwe ambtsdragers bevestigd worden, maar die plechtigheden gingen niet door. De ouderling die afscheid zou nemen was ziek geworden en er waren geen nieuwe ambtsdragers gevonden; er was wel geroepen, maar niemand had die roeping vooralsnog beantwoord. De zittende kerkenraadsleden gaan nog wat langer door en we hopen in de toekomst toch wat nieuwe mensen te vinden.

Het ging gistermorgen in de preek over de discipelen die de roeping van Jezus serieus hadden genomen en met hem mee gingen.
Dat er waren er 12. En het waren alleen maar mannen. Volgens voorganger Walter Meijles waren er zeker ook vrouwen bij de volgelingen van Jezus, “maar door de filters van die tijd en filters van latere tijden in christelijk Europa zijn die vrouwen naar de achtergrond gedrongen. Er zijn mensen die de namen van alle twaalf discipelen kennen….”
Volgens de voorganger alleen de mensen die een degelijke opvoeding hebben gehad. Huh? Ik ken ze beslist niet alle twaalf* en toch heb ik wel een degelijke opvoeding gehad.

In de viering was er ook een primeur: de Pop-up-cantorij.
Van te voren had de predikant aan de cantorij gevraagd of er een aantal mensen een lied wilden instuderen om de gemeente te ondersteunen bij het zingen. Karel had een geluidsbestandje gemaakt waarop hij de melodie speelde zodat we thuis konden oefenen.
Gistermorgen stonden we met 8 cantorijleden om 09.45 uur al bij het orgel te zingen om af te stemmen met de organist.
Het ging om lied 343 ‘Geloofd zij God die heel de wereld tot leven wekt’.
Het is een compacte samenvatting van de Apostolische Geloofsbelijdenis.
Mooi lied! En het zingen ging ook goed.
Later aan de koffie sprak ik nog een sopraan en we waren het roerend eens: dit moeten we vaker doen!
Daar zijn we als cantorij per slot van rekening voor: de lofzang gaande houden.
En de lofzang ondersteunen dus.

* Meer weten over die twaalf belangrijke mannen? Hierbij een link naar een artikel daarover op Historianet.