Het fotoboek is nog niet af en er zijn best veel leuke dingen in deze tijd, dus een blog van mij laat nog even op zich wachten, maar…… gisteravond kreeg ik een mail van Willem, Drent-in-Gelderland en vaste lezer van dit blog.
Willem was ook al eens gastschrijver in de rubriek ‘Lezer van de maand’ in 2022.
Dit schreef hij in zijn mail:
Moi Ada,
Ik hoop daj een schiere vekaansie hebt. Het weer hej in ieder geval met, al begunt de locht in Zevenaar een beetie te betrekken.
In de bijlage een vekaansieverhaaltie wat misschien wat is as gastblog. Bekiek het maor even. ’t Is schreven in mien Midden-Drèents, dus geschikt veur een beparkte groep, maor mien ervaring is ok dat de Drèentse spelling arg toegankelijk is veur iederien wel het Nederlands beheerst. Vernuver je nog met je vrije tied ! Willem
Veur mien lezers: vernuver je met understaond verhaol van Willem!
Draank
Het is underhaand al weer meer as vieftig jaor leden dat vrouw Helana, -roepnaam Sis-, en ik met zien beiden met vekaansie waren in ’t Duutse Limburg an der Lahn. Wij haarn argens eten en kuierden wat langs ’t riviertie wel de naam an ’t stadtie geven hef. An dat riviertie stun ok een kleine ‘Kneipe’ wel oes wal geschikt leek um wat te drinken.
’t Eerste waw zagen toen wij binnen waren was een beer van een vent achter de tap wel deur de vaste gasten ‘Onkel Hermann’ nuumt weur. Wieder zat ‘am Stammtisch’ een groepie wat anscheuten jongelui wel wal veul kabaal maakten, maor nog niet echt lastig waren.
Ze zagen metien in oes beiden een slachtoffer veur kennelijk heur vaste een woordgrappie: “Kennen sie ein Wort ohne K?” en veurdat de vraog echt tot oes deurdrungen was, kregen wij ‘t antwoord al: “Nein?….. Alohol”
Ikzölf wit nooit goed hoe op zuks te reageren. Ik red mij nuver in ’t Duuts, maor ken ’t niet goed genog um in dit soort gevallen adrem op reageren. Boetendes, de ‘grap’ is misschien wal aordig aj zölf ok een beetie anscheuten bent, maor ja, dan is “het is wit en staat in een vaasje op tafel”. “Een bosje ijsberen“ ok een daverende grap, maor aj nog broodnuchter bent is ‘t hoogoet goed veur een flauwe glimlach.
Gelukkig dat Sis der bij was, want die prat het Duuts asof ze ’t zölf oetvunden hef en de grap wel ze der overhen maakte ontgunk het halfdronken volkie, en mij ok, maor vanachter de bar kwam een buldernde lach van Onkel Hermann. Hij har ’t wal begrepen.
Later zat ik mij of te vraogen hoe het kwam da’k in dat soort situaoties mij nooit echt op mien gemak vuul en ik kwam oet bij de verkoop van vee. Niet arg logisch op ’t eerste gezicht maor toch minder onlogisch as ’t lek.
In mien olderlijk hoes, en dus ok in mien opvoeding, hef draank nooit een rol speult, niet negatief of positief.
Mien mamme drunk bij een verjaordag of wat vergeliekbaars, wal ies een ‘schilletje’. Da’s citroenbraandewien wel in een fles zat met een lange citroenschel op ’t etiket en mien pappe was een vurig anhanger van ZAP (Zuiver Alcoholvrij Product).
Toch haw altied wal jenever in hoes, want aj vee of zo verkochten dan was ‘t traditie dat de koop beklunken weur met een borrel.
Mien pappe, met zien veurkeur veur ZAP har daor een geweldige hekel an, maor ja, de traditie hè. . . . .
Het ritueel was veur oes as kind ok bekend genog.
Mien mamme pakte twee glassies en de vraog an de veekoopman “Ie een schiere, Harm?” weur altied met ja beantwoord en tegen mien pappe ”Ie wilt der zeker suker in, Geert?”
Ze wachtte het antwoord nooit of want ze was meer as bekend met de drinkgewoontes van mien pappe, en dee een paar flinke scheppen suker in ‘t glassie en daorop kwam net zoeveul jenever dat de suker nat weur. Lepeldie der bij en tegen de tied dat de veekoopman zien glassie leeg har, was mien pappe, as ’t met zat, net zowied dat e ’t eerste scheppie suker op stark water wegwarkt har. Dat was hum ok meer as zat.
As de glassies leeg waren, in dit geval allent ’t glassie van de veekoper, was de koop officieel en nam mien mamme ze weer met hen de keuken.
Ie begriept da’k nooit met mien pappe ‘gezellig’ een borrelie drunken heb, maor heb ‘t ok nooit mist.
Starke draank speult nog aal, gien rol in mien leven; het weur in mien opvoeding niet anmoedigd, maor ok niet ontmoedigd.
Het ienige waw niet doen mussen was dronken in huus kommen. Dan kunden ie, bij wieze van spreken, in ’t heui slaopen.
Wa’k mij jaoren later wal ofvraogt heb is wat mien mamme met’ glassie van mien pappe dee. Zul ze dat gewoon vortgooid hebben, of toch stiekem zölf oplepeld hebben?
Op die vraog za’k nooit meer antwoord kriegen.
Daar zat ik in de vroegte op maandagmorgen.
