Categorie: Alledag Pagina 150 van 263

25 mei: Van Moeke naar Eldorado.

Door Ada

Op 25 mei 2019

Gistermiddag zag ik ex-collega Gineke weer.
Dat was al even geleden, dus er was weer genoeg gespreksstof.
AardbevinKJES, nieuwe meubels, andere ex-collega’s, oude kleren: waar kunnen wij het niet over hebben.
Voor zo’n bijpraatsessie gaan wij met z’n tweeën graag naar Moeke Vaatstra in Zuidwolde.
(Lees hierbij het blog over mijn eerste kennismaking met Moeke 5 maart 2016 >>>).

Het was heerlijk weer en we konden lekker buiten in de zon zitten.
Wat een zaligheid.
De foto rechts geeft mijn uitzicht weer, de foto links is het totale plaatje gezien vanaf de heg op de foto links.

Na de lunch en de thee wandelden we nog even langs het Boterdiep
Daar zagen we een moeder fuut met één gestreept jong.
Ook nu weer twee foto’s: een van het prachtige uitzicht dat je hebt als je bij Moeke Vaatstra wegloopt en een uitsnede van moeder en kind Fuut die heel klein op die uitzicht-foto staan.

Even verderop aan het Boterdiep zit ‘Bloemen & plantencentrum Eldorado’.
Toen we die kant op liepen zei Gineke dat het daar zat, maar ik zag niks.
“Wáár dan!?” Ik verwachtte minstens een rij vlaggen en reclameborden.
Maar dit was een Gronings tuincentrum en Groningers zijn kennelijk niet zo van de schreeuwerige reclame. Ongeveer ter hoogte van de futen vonden we zo ineens aan de rechterkant van het kanaal het tuincentrum met het kassencomplex.
Best groot eigenlijk. Ik weet niet wat ik had verwacht, maar niet zo’n grote winkel met zoveel soorten bloemen en planten voor binnen én buiten met daarbij ook nog heel veel gereedschappen, potten en leuke accessoires. Onderaan dit blog vind je een link naar de website van dit bedrijf. Daarop kun je onder het tabblad ‘Historie’ lezen dat het familiebedrijf al in 1929 begon en dat inmiddels de 4e generatie ook al is toegetreden.

Een mooie tip voor een dagje uit: ga eens fietsen langs het Boterdiep in de omgeving van Zuidwolde (vlak boven de stad Groningen), breng een bezoek aan Eldorado en geniet van een lunch in de ongedwongen sfeer bij Moeke Vaatstra.
Hierbij een link naar de website van Eldorado >>>.

Reageren

23 mei: Verbonden met de generaties voor ons.

Door Ada

Op 23 mei 2019

In Alledag

Toen mijn moeder in oktober 2017 overleed vonden we bij haar sieraden de trouwring van mijn vader én de trouwring van mijn opa Vrieswijk, die in de jaren ’70 voor de 2e keer getrouwd was; daarnaast kreeg ik mijn moeders eigen trouwring.
Gerard had de trouwring van zijn moeder nog in zijn nachtkastje liggen die hij bij haar overlijden had gekregen.
Vier gouden ringen, zogenaamd ‘oud goud’.
We legden ze apart en ik nam me voor om daar ooit eens iets mee te doen en ik zette een stukje van mijn moeders erfenis apart om dat ‘iets’ te kunnen bekostigen.

Het leek mij een mooi idee om van het goud een hanger te maken met symbolen die een speciale betekenis hebben. Het werden twee harten: het eerste hart staat rechtop en en staat voor de liefde van nu. Het tweede hart staat op de kop en symboliseert de liefde voor de mensen die ons voor gingen en al overleden zijn. Het derde symbool is het infinity teken, dat voor ‘oneindigheid’ staat.
Mooi verhaal, maar dat kan ik natuurlijk niet zelf maken, dus ik zocht én vond een kunstenaar die dit idee voor mij kon realiseren; ik kwam terecht bij de edelsmeden Philip Huisman & Heleen Kromme in Roden.
Hierbij een link naar hun website >>>.

Daar stond ik met m’n doosje met oude watten en ringen; spannend vond ik het.
Nog nooit was ik bij een edelsmid binnen geweest.
Ik kom uit een familie van boerenarbeiders en turfschippers, die behoren nu eenmaal niet tot de vaste cliëntele van die beroepsgroep.
Toen ik had uitgelegd wat mijn bedoeling was, werd er eerst wel even moeilijk gekeken.
“Iets namaken” deden ze eigenlijk niet. Maar het idee van de symbolen sprak Philip wel aan en hij nam de opdracht aan.

Gistermiddag kon ik het sieraad ophalen.
En weer was het spannend; ik wist immers niet of hij gemaakt had wat ik bedoelde?
Stel je voor……
Maar die twijfels waren ongegrond; hij had namelijk precies gemaakt wat ik bedoelde.
Mijn bril besloeg mij er van.
Wat mooi.
En wat bijzonder.

De twee harten zijn met elkaar verweven en het infinity-symbool is daar door heen gevlochten. Als je het sieraad ziet denk je in eerste instantie aan een Keltische knoop: die heb je in verschillende uitvoeringen en staat voor de continuïteit van het leven. (klik op de foto voor een vergroting, dan zie je hoe vernuftig de symbolen zijn vervlochten)

Toen hoorde ik hoe lastig de opdracht voor Philip was geweest.
Vooral dat alles door elkaar heen moest.
Maar hoe dan?
Af en toe had hij diep gezucht en dan riep zijn vrouw: “Je vond het toch zo’n uitdaging!”
Ik bedankte hem voor het werk en voor het inzetten van zijn vakmanschap en hij bedankte mij voor het vertrouwen dat ik hem had gegeven.

Mijn moeder kan ik niet meer bedanken; dit is het laatste cadeau dat ik van haar heb gekregen.
Dit sieraad staat voor mij voor onze verbondenheid met de generaties voor ons.
Met trots zal ik het dragen.

Reageren

22 mei: Alt. Geen sopraan.

Door Ada

Op 22 mei 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Tegenwoordig hebben we op vrijdagavond cantorij-repetitie. Dat was tot voor kort dinsdagavond, maar cantrix Thysia gaat ons verlaten; zij heeft nu een ander koor op de dinsdag en helpt ons door ons tijdelijk op vrijdagavond met ons te zingen. Over mijn rentree bij de cantorij kan ik kort zijn: het is heerlijk om weer in een cantorij te zingen. Op mijn plekje op de tweede altenrij voor de bassen zit ik weer te genieten van het instuderen van de verschillende stemmen en het meezingen in de vierstemmigheid.

Afgelopen zondagavond werkten we met de cantorij mee aan de vesperviering om 19.00 uur ’s avonds.

Bij ėén lied met veel coupletten had Thysia bedacht dat één van de coupletten alleen door de vrouwen en één couplet door de mannen gezongen zou worden. Eénstemmig.
Dat vond ik jammer.
Ik vroeg of wij dat couplet als vrouwen niet tweestemmig mochten zingen.
“Als je de altpartij hebt ingestudeerd is het lastig om dan de sopraan-stem te zingen. Bovendien is het te hoog voor mij.”
Mijn argumenten zetten geen zoden aan de dijk.
Lees: Thysia vond het geen goed idee. “Het is juist mooi als er na vierstemmigheid even een eenstemmige melodie klinkt. Bovendien zing je in de gemeente ook altijd met elkaar de sopraanpartij.”

Wat Thysia niet weet is dat ik op zondagmorgen ook niet altijd met de sopraanpartij meezing: te hoog. Ik schreef al eerder: de ‘d’ komt er nog acceptabel uit, bij hogere noten moet er geld bij. Heel vaak zing ik een octaaf lager, dus met de mannen mee. Of als ik de altpartij ken van een lied, dan zing ik die.
Maar dat kan natuurlijk niet als we alleen met vrouwen dat ene couplet zingen.
Tip van Thysia: als we er niet bij konden moesten we de hoge noten maar playbacken.

Bij collega-alt Ilse vroeg ik dispensatie aan voor dat ene couplet en op zondagavond zong ik het niet mee.

Ik ben alt en geen sopraan.
Mijn naam zegt het immers al…..
A(a)ltje.

Reageren

21 mei: Jona als hoorspel.

Door Ada

Op 21 mei 2019

In Kerk & gemeente

Advertentie in het Roder Journaal

Zondag de 19e mei was er in onze PKN-gemeente een heel bijzondere viering: het werd aangekondigd als ‘een happening voor het hele gezin’.
Op de poster stond ‘Meespeeltheater: beleef het hele verhaal van Jona (jaaa…. die in die vis zat).
Wij hadden deze zondag familiebezoek gepland, wat ook uitermate gezellig was, dus wij konden niet aanwezig zijn.
Maar gelukkig is daar Kerkomroep, dus maandag aan het begin van de middag luisterde ik naar de Jona-viering. Erg benieuwd was ik naar het ‘pop-up-kinderkoor’ (dat is soort kinder-Af&Toe-koor) dat voor het eerst haar medewerking verleende aan de viering.

Het verhaal van Jona kwam als een hoorspel voorbij.
Er was kennelijk geen voorganger te bekennen zondagmorgen, maar de profeet Jona kwam in hoogst eigen persoon in de kerkzaal binnen en nam ons mee zijn verhaal in.
We hoorden over de opdracht die hij van God kreeg om naar Ninevé te gaan en over de reis die hij maakte met een boot. We hoorden dat er nogal wat kinderen met hem mee gingen en dat ze overvallen werden door noodweer; we hoorden ook dat je met een kerk vol mensen regen, wind en zelfs donder kunt laten horen!
De arme Jona werd zonder pardon over boord gegooid toen de bemanning er achter kwam dat hij een opdracht van God genegeerd had en werd opgeslokt door een grote vis.
Wie vanuit het publiek nog nooit in een vis gezeten had mocht wel even bij Jona komen zitten.

Ondertussen werd het verhaal van Jona omzongen door de kinderen van het ‘Pop-up-koor’. Wat fijn om zoveel kinderstemmen in een koor te horen zingen in onze gemeente! Sommige liedjes van Jona kende ik nog van vroeger, maar sommigen waren nieuw voor mij en het klonk mij als muziek in de oren.

Wat een mooie vorm voor een kinderviering in onze gemeente.
En dan heb ik het alleen nog maar gehoord, hé?
Voor de liefhebbers: op de website van onze PKN gemeente >>> staat een verslag van de viering, kun je luisteren naar twee liedjes van het koor en kun je foto’s bekijken van het spektakel. Dat hoopte ik al, want ik was benieuwd naar de decors. Die heb ik natuurlijk niet gezien, maar ik hoorde aan het einde van de viering dat naast de kinderen van het koor en hun begeleiders ook de decorbouwers bedankt werden.

De dominee maakte trouwens wel een slechte beurt gistermorgen.
Hij kwam pas vijf minuten voor het einde de kerk binnendraven….. riep dat hij z’n bril niet kon vinden.
Het is maar goed dat we binnenkort een nieuwe predikant in ons midden mogen verwelkomen!

Reageren

19 mei: Historisch of histerisch?

Door Ada

Op 19 mei 2019

In Alledag

Zaterdagavond 19 mei lag al maanden vast in onze agenda’s: verjaardag van één van de vrienden.
Eind april bleek dat op die avond ook de finale van het Eurovisie Songfestival werd uitgezonden. Geen probleem; kunnen we wel missen.
De afgelopen twee weken bereikten ons echter berichten dat de inzending van Nederland met Duncan Laurence waarschijnlijk in de hoogste regionen ging eindigen.
Spannend ja.
Dat werd een historische avond.
Waar we dus niks van gingen zien.
Jammer ja.

Vrijdagmiddag stuurde ik de vriendengroep enthousiaste apps.
Dat het een historische avond zou worden en dat we er met elkaar we een waar ‘Songfestival-feest’ van zouden kunnen maken.
Ik zou zorgen voor een scoreformulier en de tekst van het lied ‘Arcade’, zodat we dat allemaal mee zouden kunnen zingen.

Sinet reageerde direct: zij vond het een goed plan en wilde gelijk weten wat iedereen van IJsland vond!
Eén andere vriendin reageerde ook direct. zij was geen fan van het songfestival.
Gerard was ook duidelijk: “Wij gaan toch niet de hele avond naar die herrie luisteren.”
De andere vijf zwegen in alle talen.
Dan weet je al genoeg, hé?
Het bleef bij ‘zouden kunnen’…….zo’n feestje moet ik niet willen organiseren met deze vriendengroep.
Wij houden van andere feestjes.

Het scoreformulier bleef in de tas…..

We keken niet. We hadden het er in het begin niet eens over; het scoreformulier bleef in mijn tas, maar was nog wel even handig toen we wilden weten welke landen voor Nederland aan waren.
We keken wel even naar Duncan natuurlijk.
Net op dat moment ging iemand omstandig een toastje met eiersalade maken, zodat de mensen op de bank het televisiescherm niet konden zien……
Wij gaven Nederland douze points en toen ging het scherm weer op zwart.
Om kwart over elf togen we huiswaarts.
Eenmaal thuis keek iedereen kennelijk toch wel naar de uitslag, want de verjaardagsconversatie ging via de app gewoon door.
Wij zagen een hele rare Madonna.
“Madonna doet gelukkig niet mee met de puntentelling!”
Toen hadden wij het geluid er inmiddels al af.

En toen begon de puntentelling. Als je het al niet aan je hart hebt……steeds stond er een ander land bovenaan de lijst en kreeg je weer een andere groep hysterisch schreeuwende mensen in beeld.
Sinet appte: “Vreselijk! Ik lig hier gewoon met hartkloppingen op bed!”
Het was achteraf een histerische en historische avond.
Na 44 jaar hebben ‘we’ weer gewonnen.
Stiekem moest ik even denken aan die arrogante Waylon die 18e werd vorig jaar.
Europa had zijn muziek niet begrepen.

Dit jaar werden we vertegenwoordigd door een hele jonge artiest, net afgestudeerd aan de Rock-academie; hij keek steeds als een hertje frank en vrij in de camera’s en bleef redelijk onbevangen onder de enorme druk die in de loop van de week onstond.
Wat een ontlading toen hij uiteindelijk won.
Vanavond is er een extra uitzending van Pauw die geheel in het teken staat van het songfestival; er staat geen visite in mijn agenda dus ik zit er op mijn eigen bank bij.

Reageren

17 mei: Hare Majesteit.

Door Ada

Op 17 mei 2019

In Alledag

Maxima (foto: Nu.nl)

Vandaag is de verjaardag van Hare Majesteit koningin Maxima.
Al meer dan zes jaar koningin naast koning Willem Alexander; het komt vast door mijn leeftijd, maar ik heb bij ‘Hare Majesteit de koningin’ altijd nog Beatrix op mijn netvlies.
Maar die is juist al weer meer dan zes jaar ‘prinses’.

Terugkijkend op de afgelopen vijf jaar moet ik zeggen dat ik met genoegen kijk naar ons koningspaar. Het viel niet mee om zo’n onkreukbaar instituut als Beatrix op te volgen; velen hadden er een hard hoofd in, maar het ging verrassend goed.
Willem Alexander treedt wel in de voetsporen van Beatrix, maar hij heeft heel andere schoenen aan.
Zijn eigen.
Hij heeft laten zien dat hij het ook kan, maar wel op zijn eigen manier.
Maxima is daarbij van onschatbare waarde.
En hoewel ze schittert en straalt als een waardige koningin, heeft ze naast al die glitter en glim ook eigen taken. Sinds 2009 is zij de officiële pleitbezorgster van de secretaris-generaal van de Verenigde Naties voor inclusieve financiering voor ontwikkeling. In die hoedanigheid geeft zij advies aan de secretaris-generaal om over de hele wereld financiële diensten voor iedereen toegankelijk te maken. (meer info? Zie >>>) Als je haar in deze functie aan het werk ziet lijkt het wel een andere vrouw: los haar en strak broekpak, een zakelijke uitstraling.

Zij gebruikt haar bekendheid en het podium dat ze heeft omdat ze koningin van Nederland is om aandacht te vestigen op dingen die zij belangrijk vindt.
Een slimme vrouw.
Een vrouw die kennelijk heel goed weet wat ze wil en haar zaakjes goed voor elkaar heeft. Want naast koningin en speciaal pleitbezorger is ze ook moeder van drie dochters.
Dat is geen kleinigheid en ik kan het weten: ik ben ervaringsdeskundige.

Op Koningsdag sloeg ik het koninklijke gezin gade te midden van mijn eigen gezin.
Mijn dochters vinden het altijd een beetje zielig voor de prinsesjes; die moeten er werkelijk niet aan denken als zij in hun plaats op zo’n dag aanwezig zouden moeten zijn.
Zij staan er wel.
Wekken ook niet de indruk dat zo’n dag één al rampspoed en ellende voor hen is.
Amalia: “Ik moet er nog wat aan wennen dat dit mijn leven is.”
Weten dat dit je leven is.
Ga er maar aan staan.

Mensen zeggen soms hele lelijke dingen over ons koningshuis.
Is het echt nodig?
Dat kun je trouwens ook zeggen van die blinde dweperij van sommige mensen met alles wat koninklijk is.
Moet dat nou zo?

Het is historisch zo gegroeid dat we dit koningshuis hebben in Nederland en daar zijn we mijns inzien heel goed mee af.
Ze vertegenwoordigen ons land; dat doen ze goed en ze veroorzaken geen grote schandalen.
Maxima speelt haar rol met verve; als je het even vergelijkt met het leven dat Claus noodgedwongen moest leiden naast Beatrix zie je dat de levens van ons huidige koningspaar ten opzichte van elkaar beter in balans zijn.
Ik kan er wel van genieten als ik zie hoe leuk die twee het samen hebben. “Wat een geluk dat zij elkaar hebben gevonden” denk ik dan.
Want ‘koninklijk’ betekent niet altijd ‘gelukkig’; voorbeelden te over.

Maxima wordt vandaag 48.
Een felicitatie waard.
Mij mag ze, samen met WA, nog heel lang vertegenwoordigen.

Reageren

15 mei: Catharijneconvent

Door Ada

Op 15 mei 2019

In Alledag

Op 11 mei beloofde ik al dat ik over ‘Utrecht’ nog een verhaal zou schrijven omdat het allemaal niet in één blog paste. Vandaag de belevenissen van mijn broer en mij in het museum Catharijneconvent, het Rijksmuseum voor religieuze kunst. In het museum zie je (kunst)voorwerpen die horen bij het verleden én het heden van het Christendom in Nederland. Niet alleen katholieke kunst- en cultuurvoorwerpen, maar ook protestantse.

Mijn broer en ik hebben een solide, hervormde opvoeding gehad.
Tijdens onze lagere schooljaren gingen we naar de Christelijk Nationale School in Hoogersmilde, op zondag bezochten we de zondagschool en door de week werd er tussen de middag uit de kinderbijbel voorgelezen en bij het avondeten uit de gewone bijbel mét een christelijk dagboekje, in casu ‘de Immanuel-kalender’.
Laat ons een plaatje zien van een bijbelverhaal en wij weten welk verhaal er bij hoort.

In dit museum krijg je een mooi beeld van hoe het christendom zich in de loop van de eeuwen heeft ontwikkeld in Nederland.
Wat we ontdekten was dat er ook altijd geld en macht mee gemoeid was; dat christendom ook ‘handel’ was.

Dwalend door de oude kloostergangen en genietend van wat er allemaal te zien was vertelden we elkaar herinneringen van vroeger.
De ellenlange verhandelingen over de vele lagen priestergewaden in de tempel, waarvan we ons als kind al afvroegen waar het in ’s hemelsnaam voor nodig was om dat te leren. We konden ons de kartonnen priesterfiguur die op het flanelbord werd geprikt nog zo voor de geest halen.

We hadden het over de manier waarop wij op school geschiedenis kregen: overgoten met een christelijk sausje.
“Wij” de protestanten vochten dapper tegen de katholieken in de 80-jarige oorlog.
“Wij” (de kolonisator) waren goed bezig met het verspreiden van het evangelie in andere delen van de wereld (zending). Met de kennis van nu kijk je daar heel anders tegen aan,

We herinnerden ons de bezoeken die we tijdens de zomervakanties met onze ouders brachten aan kerken.
Mijn vader liet ons overal de kruiswegstaties zien die in iedere Rooms Katholieke kerk te vinden zijn. Wij kunnen ons niet voorstellen dat kandidaten bij ‘Met het mes op tafel’ het antwoord op de vraag hoe dat heet niet weten.

Dit museumbezoek was zo ontzettend leuk omdat ik al dit soort dingen met mijn broer kan delen. Wij konden mijn vader haast nog horen mopperen op die ‘protserige pronkzucht’ toen we langs de reliekhouders liepen waar nog botjes van heiligen in zaten.
Hij vertikte het vroeger ook om te betalen voor het bezoeken van de cryptes in zo’n oude kerk waar de kerkschatten bewaard werden.
‘Bi’j nou hielemaol…’

Ik kan op dit blog een hele beschrijving geven van wat we allemaal hebben gezien, maar dat ga ik niet doen. Het was prachtig, het was interessant en het was veel.
Op de website van Utrecht heeft het Catharijneconvent een eigen pagina, daar verwijs ik graag naar voor meer informatie: hierbij een link >>>
Voor mijn broer en mij was het, naast een bezoek aan een fantastisch museum, een ’trip down memory lane’.
Met wie kon ik nou beter naar dit museum dan met hem?

Reageren

14 mei: Nagenieten.

Door Ada

Op 14 mei 2019

In Alledag

Fotoboeken. Op deze website heb ik al vaker verteld dat ik ‘van de foto’s ben’; mijn leven is vastgelegd in albums. “Wanneer was dat ook maar weer?” is een vraag die altijd opgezocht kan worden. De laatste jaren laat ik bij Albelli losse fotobladen afdrukken die ik bewaar in vier-rings-multomappen. Maar voor speciale gelegenheden maak ik een echt fotoboek en Lanzerote was natuurlijk zo’n vakantie die een eigen boek verdient.

“Als het boek klaar is nodigen we jullie allemaal uit voor een officiële presentatie” stelde ik na de vakantie voor. Maar leg alle acht agenda’s maar eens naast elkaar; het mag een wonder heten dat we zondagavond met z’n achten bij elkaar zaten.
We hadden één groot bestand gemaakt van alle foto’s die iedereen op Lanzarote had gemaakt, dat op de televisie werd afgespeeld.
531.
Viel eigenlijk best nog mee.
Het duurde een uur voordat alle foto’s één keer voorbij waren gekomen en ondertussen was er koffie, thee en moesten we nodig bijpraten. Af en toe kwam er foto voorbij waar iemand iets van vond, waar een quote bij hoorde of waarbij een herinnering werd opgehaald.

“Wij hebben sangria mee!”

… net als op Lanzarote…

Net als tijdens de vakantie kwamen er stukjes fruit in en dat zorgde, samen met de andere drankjes en de foto’s, dat het Lanzarote-gevoel als vanzelf weer naar boven kwam.
“Oh man, wat was het leuk! Waarom doen we dit niet ieder jaar?”
Nou……
Tuurlijk.
Kan ook niet
Maar het hoeft misschien niet altijd zo duur en zo ver weg.
Al pratend kwamen we er op uit dat het wel heel leuk zou zijn om ieder jaar in ieder geval één weekend samen op te trekken.
In een groot huis? Op een camping? In blokhutten?
Zoiets; we verzinnen wel wat.

Toen we iedereen uitgezwaaid hadden bedacht ik dat het, ondanks dat ‘we er niet aan doen’ toch een hele leuke moederdag was.

Reageren

13 mei: Vergeet het hoedje en de regenjas.

Door Ada

Op 13 mei 2019

In Alledag

Net als Inspector Morse, die we als jongeling terugzien in Endeavour, krijgt ook een jonge versie van rechercheur De Cock uit de serie ‘Baantjer’ gestalte in een nieuwe politie-serie op de Nederlandse televisie.
Deze nieuwe serie wordt ingezet met een speelfilm: Baantjer: het begin.
Gerard en ik zagen de trailer met Waldemar Torensma en Tygo Gernandt en dachten: ‘Daar gaan we heen.”

Zaterdagavond om zeven uur zaten we in een bioscoopzaal in ‘de Nieuwe Kolk’ en zagen een jonge Jurre de Cock in 1980 zijn entree maken in de Amsterdamse politiewereld.
De film speelt zich af tegen de achtergrond van de kroning van Beatrix en de krakersrellen, die levensecht worden neergezet.
Het is nogal heftig wat we te zien kregen; veel heftiger dan alles wat we ooit van Piet Römer in zijn rol als Amsterdamse rechercheur hebben gezien.
Maar het was ook spannend.
Ontluisterend voor de Amsterdamse politie ook; maar het is dan ook maar een film.
Ik mag tenminste hopen dat het er in werkelijkheid wat anders aan toe ging in die dagen……

De tegenstelling tussen Jurre, vers uit Urk en zijn nieuwe maat Tonny Montijn is groot en heel vet aangezet. Er wordt een drijvend lijk aangetroffen in de gracht; in het onderzoek dat daarna wordt opgestart worden nogal wat dingen verdoezeld en als kijker bekruipt je al gauw het gevoel: dit gaat allemaal niet zoals het zou moeten gaan in een politieonderzoek.
De Cock staat regelmatig met vraagtekens boven zijn hoofd, maar omdat hij nieuw is, durft hij niet goed in te grijpen. Als hij wel eens ingrijpt gaat het ook prompt verkeerd.

De zus van Tonny (die wij herkenden uit Dokter Deen) speelt ook een grote rol in deze film, maar daarover laat ik nog even niets los om geen ‘spoilers’ weg te geven.

Vergeet het hoedje en de regenjas.
Vergeet Vledder, Prins en Keizer en de ietwat voorspelbare verhalen uit de vorige Baantjer-serie.
Wat er nog wel hetzelfde is?
De Cock is een rechtschapen man die iets goeds voor de wereld wil doen, Smalle Lowietje staat achter de tap in zijn eigen café en het politiebureau van waaruit ze werken staat in de Warmoesstraat.

Wij vonden het een leuke film; een goed begin.
Laat maar komen, die TV-serie.

Reageren

12 mei: Moederdag.

Door Ada

Op 12 mei 2019

In Alledag

Vandaag is het moederdag.
Vanmorgen in de viering in Roderwolde las voorganger Walter Meijles het gedicht voor van Ronald Ros, de winnende ode bij het boekenweekthema ‘Moeder de vrouw’.
(zie voor het gedicht deze link naar een artikel in het Dagblad van het Noorden van 23 maart j.l.).
Later in het dankgebed was er ook weer aandacht voor de moeder:
God werd dank gezegd voor het hebben van een moeder .
Maar er werd ook gedacht aan mensen die ‘loeders van moeders’ hadden.
Die zijn er ook.

Moederdag en vaderdag worden in ons gezin niet specifiek gevierd.
Bij ons thuis was het niet de gewoonte en zelf hebben we er ook niets mee.
(Lees hierbij het blog Aandacht voor elkaar uit 2016).

Gisteravond in de auto hoorde ik bij een programma van EO dat er aandacht werd gevraagd voor vrouwen die graag moeder hadden willen worden en die geen kinderen hebben gekregen.
Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend: je komt iemand tegen, je hebt het leuk samen, je trouwt en je krijgt kinderen.
In onze familiekring, vriendenkring: allemaal getrouwd en kinderen.
Maar uit mijn omgeving ken ik ook genoeg verhalen van mensen die dat niet hebben.
Sommigen uit overtuiging, maar sommigen ook tot hun verdriet.
En dan heb ik het nog niet eens over mensen die wel een partner hebben, maar ongewild kinderloos zijn.

Misschien wel eens goed om naast al het commerciële Moederdag-getoeter over bloemen, chocola en cadeaus en het gemekker over ‘die verplichte bezoekjes’ ook eens stil te staan bij mensen aan wie het moederschap door wat voor omstandigheden dan ook voorbij is gegaan.
Je hebt allemaal een moeder.
Maar niet alle vrouwen hebben kinderen.

Reageren