Categorie: Alledag Pagina 151 van 263

Van een vriendin kregen we dit weekend een vrolijke bos anjers.
Leuk: ik zocht een vaas, vulde die met water en haalde het papier van de bos.
Anjers hebben lange stelen, maar als je het onderste gedeelte ontdoet van de bladeren en stelen, vallen er ook al kleine bloemetjes af.
Ik vond het eigenlijk jammer om die weg te gooien, maar bij de vaas in doen is ook geen gezicht.

Het groene afval had ik allemaal al op het papier gelegd en ik zou het haast weggooien, toen ik bedacht dat die bloemetjes wel op kleine vaasjes konden staan.
Zo gezegd, zo gedaan:  
even op de kop in de kelder. Ik vond twee kleine IKEA-vaasjes en twee vaasjes van Groenrijk.
Ze staan nu met z’n vieren in onze vensterbank en de kleine bloemetjes komen al een beetje uit.
Had ik bijna weggegooid!

Op internet vond ik een op de site van Studio 40 (Omroep Eindhoven) een item over de vier-jarige Isis, die bloemen weggooien ‘stom’ vond. Ze maakt er samen met mama boeketjes van die ze geeft aan ouderen in de buurt. Ook even genieten van dit ‘feel-good-verhaal’: klik hier >>> voor een link met informatie en een kort filmpje over Isis.

Tot zondagmiddag wist ik niet waar de afkorting S.E.H. voor staat; inmiddels is het mij duidelijk.
Zondagmorgen voelde Gerard zich niet lekker.
Benauwd. Pijn bij ademhalen.
Hij nam twee paracetamol, maar in plaats van dat het opknapte werd het erger.
Op een gegeven moment had hij zoveel pijn dat hij mij vroeg om te bellen met de huisartsenpost.
Op mijn verhaal werd ik gelijk doorverbonden met een arts, die mij vroeg; “Moet ik een ambulance bellen of kunt zelf deze kant opkomen?”
We moesten ons melden bij de S.E.H., Spoed Eisende Hulp in het UMCG.

Op weg in de auto vroegen we ons af “Waar is dat eigenlijk?”
We vonden het en we waren zo blij dat we er waren!
Eenmaal aangesloten op een infuus met pijnstillers ging het heel langzaam weer wat beter met Gerard.
Na veel onderzoeken en lang wachten kwam de diagnose: longembolie.
Een bloedpropje was vanuit zijn been omhoog geschoten en had de longslagader verstopt, waardoor de longen veel te weinig zuurstof kregen.
“We moeten u in ieder geval voor één nacht opnemen, meneer Waninge.”

Dan moet meneer Waninge nog wel wat spullen hebben, dus ik reed naar Roden voor o.a. pyama, tandenborstel, puzzelboekje en tablet.
Wat een zenuwachtig, raar gezoek is het dan naar spullen die niet van jezelf zijn.
Waar ligt dat scheerapparaat dan? En die aftershave? Wat voor oplader hoort er bij die tablet? Ik gooide alle opladers in een plastic tas; daar zat de goeie vast wel bij.
Eenmaal terug ik het ziekenhuis kwam ik Carlijn tegen op de gang en samen zochten we hem op op de afdeling waar ze hem vanuit S.E.H. naar toe hadden gebracht.
Gerard  had nog niet zoveel te melden; hij had pijn en was moe.
We waren blij dat hij veilig in het ziekenhuis was.

Zondagavond om 22.15 uur kwam ik alleen thuis.
De ui die ik aan het snijden was om 12.45 uur voor de groentesoep lag nog op het snijplankje op het aanrecht.
Wat kan zo’n dag er dan ineens anders uitzien dan je had gedacht.

Maandagmiddag grapte Gerard dat zijn ‘optocht’*  nog langer was dan die van mij in 2018.  Mannen blijven in alle omstandigheden competentief.
Hij kreeg van de zaalarts te horen dat hij tegen de avond weer naar huis mocht.
Toen ik in het ziekenhuis kwam zaten er twee dochters en twee schoonzonen aan zijn bed; leek me wat druk, maar Gerard had er kennelijk geen last van en hij zag er al weer een stuk florissanter uit.
Wat een opluchting.

De boodschap die we meekregen vanuit het ziekenhuis (naast een tas vol pijnstillers en bloedverdunners) is duidelijk: twee tot drie weken hersteltijd en kallem an.
Hij heeft op dit moment ook niet veel keuze: eten is al reuze vermoeiend.

“Life is what happens to you, while you’re busy making other plans.”
Deze quote van John Lennon heb ik al vaker gebruikt in mijn blogs; ik ben al erg blij dat het is gebleven bij een paar weken thuis. Ervaring leert dat het allemaal vele malen erger kan. Vooreerst heeft hij tijd genoeg voor lezen en puzzelen.
Misschien zit er nog wel een gastblog in!

*de groep mensen die de zaalarts vergezelt op zijn ronde langs de bedden, beschreven in het blog ‘Iets meer duidelijkheid’>>>  uit 2018.

Ken je die mop van die twee Rodenaren die op Tweede Paasdag naar de Meubelboulevard gingen? Ze gingen niet.
Het was namelijk veel te mooi weer op Tweede Paasdag en de twee Rodenaren zaten die middag heerlijk met een glaasje en een zelf gewokte maaltijd  onder hun eigen pergola op Waninge-plaza.

Maar dat bezoek aan de Meubelboulevard moest nog wel eens gebeuren en zo kwam het dat Gerard en ik op donderdag 2 mei richting ‘woonboulevard Hoendiep’ reden.
Eigenlijk ben ik niet zo van het geslenter langs meubels en woonattributen.
Er staan dingen in ons huis en als die dingen goed functioneren dan blijven ze daar staan en worden ze gebruikt totdat ze lelijk worden of uit elkaar vallen. Onze vorige bankstel (1983-2008) hadden we zo lang gehad, dat ze het bij de kringloopwinkels al niet meer wilden hebben. Maar dit terzijde.

De bekleding van onze huidige bank is heel erg verschenen omdat hij in de erker vaak in de zon staat en bovendien krijg ik de stof niet meer schoon. Hij is vlekkerig en op sommige plekken zelfs vies: tijd voor een nieuwe.
Na drie winkels wisten we precies wat we wel en niet wilden hebben en na een paar uur zetten we diep tevreden een handtekening onder een order voor onze nieuwe bank.

Tussendoor wilden we ergens wat lunchen, want we hadden wat te vieren.
39 jaar verkering.  (zie het blog  2 mei uit 2017 >>>).
“Kan dat daar bij al die woonwinkels dan ook?” vroeg ik me af.
Ja man. Bij Kruit en Kramer in het pand zit “Grand Café Hoendiep’.
Daar werken mensen met een verstandelijke beperking, begeleid door Cosis.
Daar kan ik altijd zo van genieten.
Enthousiaste bediening die ontzettend z’n best doet om het je naar de zin te maken en daar zelf ook erg van geniet.

Gerard nam een broodje kip en ik tonijnsalade.
Daar zat ik met m’n verkering lekker te genieten van een luxe broodje: het kleurde mijn dag!

Als ik thuis de lunch gebruik  lees ik, al etend, de teksten op de verpakkingen van broodbeleg etc.  Daar moet je niet te veel bij nadenken en dat doe ik meestal ook niet,  want het is altijd baarlijke nonsens om de verkoop van het product te stimuleren.

Maar op het pak karnemelk staat een jaartal.
1872.
Mijn ‘ geschiedenis-genen’  worden getriggerd door jaartallen.
Wat was er dan in 1872?
Ik citeer: “Al sinds 1872 willen we elke dag bijdragen aan een goed gevoel.  Samen met onze koeien natuurlijk.”

Dat geloof je toch niet? Wie gelooft dat nou!
In 1872 hadden ze toch nog nooit van ‘een goed gevoel’ gehoord….
En ‘onze koeien’ al helemaal niet.
Waarom zet je dit soort non-informatie op een pak karnemelk?

“Ja,  maar dat moet je niet zo lezen”  zei Carlijn.
Er staat eigenlijk: ‘Sinds 1872 bestaat onze melkfabriek en verdienen wij daar geld mee…’

Ja kind,  zo is het inderdaad.
Er zou eigenlijk moeten staan: “Sinds 1872 bestaat onze melkfabriek en verdienen wij geld met melk die gegeven wordt door koeien van boeren wiens melk wij afnemen voor een minimum prijs. Wij maken vette winsten met luxe zuivelproducten  waar onwetende consumenten te veel voor betalen omdat wij ze een rad voor de ogen draaien door in te spelen  op hun goede gevoel.”

Steeds als ik die tekst met het jaartal zie denk ik: stom.
Ben ik nou de enige die het zo ervaart?

Bij die melkfabriek zitten dure reclamejongens die dit soort teksten bedenken.  Wat mij betreft slaan ze de plank volledig mis.  Hou daar eens mee op.  Deze karnemelk kocht ik destijds niet vanwege de wervende teksten op het pak,  maar omdat mijn moeder het heerlijke karnemelk vond.

Zet gewoon op het pak: lekkere romige karnemelk.
IJskoud de lekkerste.
Aanbevolen door oma Vrieswijk.

De pakken vliegen de winkel uit; mark my  words.