Categorie: Alledag Pagina 29 van 262

Met mijn broer kan ik in zo’n museum (zie blog van gisteren) minutieus alle vitrines bij langs gaan en alle teksten lezen; ook hij is geïnteresseerd in geschiedenis en we hebben immers alle tijd.
Tenminste: dat denk je als de dag begint.
Na het museum gingen we een hapje eten bij ‘Hans en Grietje’ in het centrum van Deventer, en daarna zochten we de Lebuïnus-kerk op.
Daaraan had ik nog goede herinneringen van het stadsbezoek met Jan en Janny in september.

We kwamen van een koude kermis thuis; letterlijk en figuurlijk.
In de herfstvakantie wordt de grote kerk door de gemeente gebruikt als onderkomen voor ‘Kidspret’: een pop-up kinder- speelparadijs. Springkussens in alle soorten en maten, spellen, er is een playzone met games en er is zelfs een mini-disco.
Het contrast met mijn vorige bezoek kon niet groter zijn.
Toen hoorden we in een doodstille kerk de grote voordeur dichtslaan (waardoor we dachten dat we werden opgesloten, (zie Lebuïnus & de vikingen), nu was het een herrie van jewelste en waren we blij dat wij niet de ouders waren van de kinderen waren die daar speelden.
Er was een hele zijbeuk ingericht als café waar koffie, thee, limonade en heel veel lekkers kon worden gekocht.
Ik maakte een korte video van wat we aantroffen; je vindt het onderaan dit blog.
Onze gedachten laten zich raden.
“Doet me denken aan dat verhaal van Jezus die al die tafels omgooit op het tempelplein.”

Grote groepen toeristen (wij troffen een aantal Fransen) dropen teleurgesteld af.
Wij ook.
Jammer ja.
We maakten nog een wandeling door het oudste gedeelte van de stad en verwonderden ons over de zogenaamde ‘Stenen Wal’, de aarden wal die de stad moest beschermen tegen de Vikingen. (Meer hierover weten? Klik dan hier voor een link op de website ‘de Canon van Nederland’.)
En toen…… was het, niet te geloven, al weer vier uur.
We liepen nog een stukje langs de IJssel, zochten het pontje weer op voor de terugtocht; rond vijven zaten we bij een ouderwetse Chinees (houden we allebei erg van) en genoten van een Chinees/Indische rijsttafel voor twee personen.

Die twee personen hadden een geweldige dag.
We maakten al weer plannen voor volgend jaar.
Elburg/Hattem?  Westeremden/Ter Apel?
Maar eigenlijk maakt het niet zoveel uit.
Mann verliert niemals die gemeinsam verbrachte Zeit.

Op het bonnetje van het voet- en fietspontje over de IJssel stond: ‘Overdrijven is ons vak’.
Gistermorgen rond 11.00 uur stonden mijn broer en ik op dat pontje en lieten we ons overzetten naar Deventer.
Het doel van de dag was het Geert Groote museum.
Maar eerst moesten we koffie. Met iets lekkers.
We ploften neer in een gezellig hoekje in St. Maxime; relaxte Franse muziek op de achtergrond, fijn sfeertje.
Wij waren niet voor 12 uur bij grote Geert.

Geert Groote is geboren in 1340. Hij is de belangrijkste inwoner van Deventer uit de geschiedenis.
Hij is de zoon van een rijke handelaar en tevens burgemeester van de destijds machtige hanzestad.
De jongen is heel slim en gaat studeren aan de Parijse Universiteit Sorbonne en rondt meerdere studies af.
Hij wordt een belangrijk theoloog.
Voordat we de tentoonstelling bekeken zagen Henk en ik een film, waarin acteurs het leven van Geert Groote naspelen.

Afbeelding: Open Monumentendag Deventer

Hij wordt ernstig ziek en gaat twijfelen of hij het in zijn leven (rijk, verspillend, behorend bij de bovenste laag van de samenleving) wel goed heeft gedaan. Uiteindelijk overleeft hij de ziekte; daarna gaat hij steeds meer twijfelen, ook aan de katholieke kerk. Hij ziet dat de kerk zich verrijkt ten kosten van de armen. Die hebben eigenlijk niks aan de kerk; ze krijgen ook niks van de mis mee omdat die in het Latijn is.
Geert Groote gaat zijn preken/missen in het Nederlands houden, net als Luther en Calvijn vele jaren later.
Hij schrijft een pamflet; daarmee probeert hij de kerkleiders de ogen te openen voor de misstanden binnen de kerk en hij sticht de geloofsgemeenschap ‘Broeders en zusters van het gemeene leven’. Dat alles leidt tot hevige kritiek op hem.
Uiteindelijk wordt hem door de bisschop de mond gesnoerd.
Maar intussen ontstaan er in Nederland en ver buiten onze landsgrenzen geloofsgemeenschappen die zijn gestoeld zijn op de Moderne Devotie, waar Geert Groote grondlegger van is.
Hij overleed in 1384, nog maar 44 jaar.
Hierbij een link naar de website van het Geert Groote museum.

Tijdens de film zat ik een meter van de vitrine af, waarin een replica van de schedel van Geert te zien is en een levensechte weergave van zijn hoofd. Af en toe keek ik even naar rechts…..gek idee: iemand uit de 14e eeuw zo dichtbij je.
In de kelder van het gebouw bezochten we tenslotte de tentoonstelling  ‘de kloof’.
Geert Groote kwam op voor de mensen die niet meeprofiteerden van de welvaart die de Hanze bracht. Deze expositie vertelt over de kloven in de samenleving die er in de Hanzetijd bestonden en hoe die waren ontstaan: tussen arm en rijk, tussen macht en onmacht, tussen theoretisch en praktisch opgeleid, tussen gezond en minder gezond en tussen man en vrouw.
En daarmee wordt het verhaal van Geert ook het verhaal van onze maatschappij: theoretisch versus praktisch opgeleiden, migranten en gevestigden en niet te vergeten de digitale kloof: bijna de helft van onze maatschappij kan zich niet goed redden met apps, inlogpagina’s en internet.

Toen was de dag nog maar half om….morgen deel 2 van de Brus-dag.

Op Instagram vind je een foto van de vitrinekast met het hoofd én de schedel van Geert.

Aan sommige liedjes hangt een haast tastbare herinnering.
Afgelopen week bij het soppen van de badkamers had ik mijn Spotify afspeellijst ‘Auf Deutsch, bitte’ op de oortjes.
Alle Duitse muziek die ik leuk vind verzameld op één lijstje.
Van Freddy Quinn tot Stephan Sulke
Van Herbert Grönemeijer tot Imca Marina
Van Udo Jürgens tot Peter Maffay.
Sommige liedjes galm ik jubelend mee, bij andere geniet ik van de tekst of de muziek.

Bij het dweilen van de vloer kwam ‘Schlaf mein Kind, schlaf ein!’ voorbij.
Een liedje van de Duitse zangeres Alexandra, die al vaker op deze website voorbijkwam.
(zie ‘Erstes Morgenrot‘ uit 2017)

Het is een slaapliedje, waarin het kind hoort dat het nog maar lekker even in de kinderwereld moet blijven; een wereld zonder nood, oorlog en dood.
Toen onze dochters nog op de basisschool zaten, zong ik bij het naar bed brengen altijd een liedje voor het slapen gaan en dat kon van alles zijn, maar ze vroegen zelf vaak om deze.
Tijdens het dweilen ben ik dan in gedachten even weer in zo’n slaapkamer op de rand van het bed.
Kind op schoot of naast me, arm er om heen.
“Schlaf nun, schlaf, mein Kind, schlaf ein….”

Alexandra is overleden in 1969 en ze is al lang verdwenen uit het collectieve muziekgeheugen van ons Nederlanders.
Maar onze dochters weten nog wie ze is.
Van één van hen weet ik dat ze zelfs ook een Alexandra afspeellijst heeft……

Hierbij een link naar het liedje, hieronder vind je tekst.

Kalt schon weht der Abendwind
und es naht die Nacht geschwind
schlaf und lass das Weinen sein
schlaf nun, schlaf
mein Kind, schlaf ein.

Ach, du kennst noch keine Not
weißt noch nichts von Krieg und Tod!
Deine Welt is hell und licht
bis der Kindheits Traum zerbricht

Morgen schon bist du erwacht
aus der langen Märchennacht
morgen ist die Welt schon dein
halt dein Herz nur ummer rein!
Mmh,mmh,mmh,mmh

halt dein Herz nur immer rein!
Mmh,mmh,mmh,mmh
Schlaf nun, schlaf
mein Kind, schlaf ein.

De dag na mijn verjaardag staat er in mijn agenda om 10.30 uur een afspraak met Sigrid, mondhygiëniste bij Mondzorg Roden.
Hoe zou het nu met mijn gebit zijn?
Iedere nacht heb ik om mijn bovengebit een nachtbeugel en achter mijn ondergebit zit een spalkje.
In het begin een lichaamsvreemd ding waar je tong last van heeft maar na een maand vast onderdeel van je ondergebit dat je niet meer voelt.
Het schoonhouden van de tanden en kiezen hoort bij een dagelijks ritueeltje; als ik naar bed ga moet ik eerst nog vijf dingen doen.
1. Naar de wc 2. Ragen en flossen 3. Tandenpoetsen 4. Nachtbeugel in 5. Medicijn innemen.
Ook als je die dag je verjaardag hebt gevierd en na een avond met gebak, hapjes en borrels om 00.30 uur naar je spiegelbeeld staat te knipperen.

Sigrid prikt in mijn tandvlees en nergens bloedt het; het was dus goed met mijn gebit.
Ze vertelt precies wat ze gaat doen: eerst gaat ze met een soort mini-slijptolletje de tandsteen aanpakken.
Daarna zegt ze: “Nu ga ik je gebit zandstralen; het spettert wel een beetje….” en legt uit dat ze daarmee de hardnekkige tandsteenrandjes ook wegkrijgt. Ik voel het spetteren en bedenk met mijn ogen dicht hoe ik er nu uit zie met mijn mond opgesperd en het gezicht vol sputters.
Dan maakt ze ‘met de hand’ een rondje langs mijn tanden en kiezen en ze sluit af met het leukste en minst vervelende onderdeel van de behandeling: polijsten. Met een mini-schuurkussentje met pepermuntsmaak.

Eenmaal thuis zocht ik op of ik het nou wel goed had verstaan.
Zandstralen?
Dat was het inderdaad.
Soms wordt er ook gebruik gemaakt van een air-flow (zandstralen) voor de moeilijk bereikbare oppervlakten van de tanden. De mondhygiënist maakt niet alleen de zichtbare plaatsen schoon maar ook onder de tandvleesrand. Dit voorkomt het risico van het ontstaan van tandvleesontsteking.
Goed bezig, Sigrid.
En ik ook.
Iedere avond.
Een goede gewoonte, maar bijna altijd met tegenzin.
Op een dag als vandaag met de complimenten van Sigrid nog in mijn oren weet ik even weer heel goed waarom het een goede gewoonte is.

Een foto van een pagina uit het 29e deel.

Op het blog over mijn moeder van twee dagen geleden kreeg ik een reactie van Dick die eindigde met de zin: ‘Een nieuwe jaargang is begonnen’.
Een jaargang is een verzameling tijdschriften of kranten die allemaal zijn verschenen in één jaar.
Vandaag begint de 64e jaargang van mijn levensboek.
Ben ik dan vandaag 64 geworden?
Nee.
63.

Het jaar van 0 tot 1 is de eerste jaargang, dus op je eerste verjaardag begint je 2e jaargang.
63 jaargangen liggen achter me, 63 delen van in mijn levensverhaal.
Dat boek is goed gedocumenteerd (vooral sinds ik deze website bijhoud) en voorzien van veel foto’s en video’s; het is al een hele bibliotheek geworden.
Een tikje saai misschien en vooral voorspelbaar.

Maar Gerard en ik weten dat niets vanzelfsprekend is.
Vanavond weet ik hoe de eerste pagina (dag) van het eerste hoofdstuk (maand) van deel 64 (jaar) er uit heeft gezien.
Waarschijnlijk heb ik op mijn werk getrakteerd op tante-Lammie-mandarijntjes-kwarktaart en heeft de familie vanavond genoten van ook zo’n taart en de warme gehaktballetjes met uien á la Ma Vrieswijk.

De 64e jaargang is begonnen!

Van onze vrienden uit Peize kregen we voor ons 40-jarig huwelijk een theaterbon én een lidmaatschap van ‘Vrienden van de Winsinghhof’, het theater/de bioscoop van Roden. Nooit van gehoord? Hierbij een link naar hun website. 
Als je vriend bent van zo’n theater moet je daar ook eens naar toe en wij (moet ik tot mijn schande bekennen) zijn daar nog niet vaak geweest.  Wij gaan eigenlijk altijd naar Groningen.

We plozen de gids na die we als vrienden van de club kregen en kozen twee voorstelling uit: eentje in maart (blog volgt tzt) en een klucht op een zondagmiddag in oktober: zondagmiddag zagen we zittend op het rode pluche de klucht ‘Oh oh Den Haag’.
We zaten eerst op de eerste rij (op onze kaarten stond rij I, stoel 5 en 6), maar we moesten naar rij hoofdletter i…….een stukje verderop de zaal in. Achteraf waren we daar heel erg blij om, want een tweetal mensen op de eerste rij werd bij het toneelstuk betrokken. Nu was Ger de klos op stoel 6, anders was Gerard aan de beurt geweest.

Er staan maar drie spelers op het toneel: John (Bas Muijs), een ambitieuze politicus, Patrick (John’s spindoctor) en Emma (Sabine Beens) een zwangere studente die op zoek is naar onderdak.
Voordat de voorstelling begon kwam de acteur die Patrick speelt even voor het doek om paar dingen uit te leggen; je herkent in hem onmiddellijk de sidekick Adje van Nispen uit de programma’s van Paul de Leeuw.

Even kort het verhaal dat zich afspeelt in de huiskamer van de politicus John: hij is vrijgezel (de vergelijking met Mark Rutte dringt zich inderdaad op) en Patrick en hij trekken veel samen op in de periode voor de verkiezingen. Voor de zaal is duidelijk dat Patrick een oogje heeft op John.  Emma klopt aan, komt, ziet en overwint. Ze gaat niet meer weg en na haar komst wordt alles anders.
Het verhaal rolde over ons heen en we hebben ontzettend gelachen. Er wordt zelfs een baby geboren op het toneel met natuurlijk de gebruikelijke grappen en grollen daarom heen. Toen de weeën erger werden bedachten de mannen dat  “er toch zo’n liedje was waar je op moet ademen” en gaven ze een komische versie van ‘HA HA HA STAYING ALIFE!”

Deze politieke komedie bevat veel verwijzingen voor naar de huidige slangenkuil in Den Haag en geeft een knipoog naar de steeds groter wordende invloed van de landelijk pers en sociale media.
Deze voorstelling gaat over de vaderlandse politiek, maar is allesbehalve politiek correct; daarom is het ook een klucht!
Met een hele zaal hikkend van de lach om iets ‘wat eigenlijk niet meer kan’: we hebben er van genoten.
Een heerlijke ontspannen middag gehad.

Aan het einde van de voorstelling werd er een foto gemaakt van de twee mannen met de zaal op de achtergrond bij wijze van ‘bordesfoto’ en zongen de drie toneelspelers met de hele zaal “Oh oh Den Haag…!”
Maar dat zong ik niet mee.
Ik bin ja een Drent…..

Hierbij een link naar de website van Arijan van Bavel   met meer informatie over de voorstelling.

In april plaatste ik een reactie op Lentisnet (een soort intranet/informatieplatform voor medewerkers) onder de titel ‘Kedoogie’; daarin bedankte ik voor de leuke attentie die we voor de paasdagen kregen. Op Goede Vrijdag kregen alle werknemers namelijk een pakketje in de brievenbus waar een cadeautje in zat; een dinerbon ter waarde van € 25,=.
Op het kaartje dat er bij zat stond o.a. ‘de voorjaarszon gaat weer schijnen, een goed moment voor een gezellig moment met z’n tweeën op een terras. Deze bon is voor een lunch, koffie met gebak en high tea en nog veel meer.’  Een bedankje voor onze inzet.

Tijdens onze herfstvakantie in Westerbork besloten we een dagje fietsen met een terrasje bij de Abdij de Westerburcht. Van te voren had ik geïnformeerd of we de bon bij hen konden inleveren; we waren van harte welkom.
Rond 17.00 uur bestelden we een witte wijn en een biertje en kregen daarbij een kaasplankje én bitterballen.
Doe maar duur van de baas zijn geld.
Het was heerlijk, we hebben er van genoten.

Deze week kreeg ik een compliment van één van onze artsen, omdat ik ondanks een muur van doktersassistentes, wachtrijen, pauzemuziekjes en moeilijkdoenerij op het kantoor van een huisartsenpraktijk tóch de huisarts voor haar te pakken had gekregen.
Het lijkt zo simpel, maar van één zo’n compliment van een arts die ziet wat ik doe knap ik net zo op als van een bos bloemen op secretaressedag of een leuke bon.
Een compliment is verbale zonneschijn.

Vrijdagmorgen 17 augustus was de laatste dag van onze Donau-fiets-vaar-cruise en zaten we voor het laatst met z’n zessen aan het ontbijt op de Prima Donna.
Daarna kon het circus beginnen: alle fietsen werden buiten op de kade neergezet en je diende zelf op je koffers te passen.
De chauffeurs werden in een bus naar de parkeerplaats gebracht en kwamen met de auto’s terug.
Het was een wanordelijk gekrioel daar op die kade; mensen die afscheid namen van hun reisgenoten, mensen die vreselijk in de weg stonden met hun fietsen/auto/koffers en mensen die zich daar groen en geel aan ergerden. Maar allengs losten de files van fietsen, koffers en auto’s op en konden ook wij afscheid nemen van de beide Gerrits, Henna en Betty.

…dit is NIET de Donau.

En toen reden we na Passau bij de Donau vandaan naar het noorden.
Weer met z’n tweeën in onze eigen auto.
Met de navigatie ingesteld op Guxhagen, een plaatsje onder Kassel waar we voor die avond een hotelkamer hadden geboekt.
Einde middag kwamen we daar aan.
Na 7 dagen 4 gangen-menu wilden we iets simpels eten: het werd pizza.
Na het eten wilde ik nog even een wandeling maken door het dorpje en bij het riviertje kijken; die rivier heet de Fulda. We liepen door een poortje en tot mijn stomme verbazing stonden we toen op het terrein van het voormalig concentratiekamp en Benedictijnerklooster Breitenau.

Dat klooster was in 1874 een opvoedingsinstituut paupers geworden en toen Hitler aan de macht kwam werd het voornamelijk gebruikt om politieke tegenstanders uit Duitsland op te sluiten. In 1940 werd Breitenau een Arbeitserziehungslager ten dienste van de Gestapo in Kassel.
Eerst alleen voor Duitse gevangenen, maar later ook voor buitenlanders. Het kamp werd kort voor de aankomst van de Amerikaanse troepen in 1945 gesloten.
Na de oorlog werd Breitenau – eerst onder een andere naam – een gesloten inrichting met isoleercellen voor moeilijk opvoedbare meisjes. Pas in 1979 ontdekte men nazi-bescheiden, die duidelijk maakten wat hier onder het mom van heropvoeding had plaatsgevonden. Men kon overlevenden traceren en met hen spreken. Het oude kloostergebouw dient nu als museum van de Gedenkstätte Breitenau. (bron: Albert Ploeger-Kunstmeditaties)

We liepen daar een beetje ‘unheimisch’ rond. Ik wilde niet naar Mauthausen en nu liep ik onbedoeld in Breitenau.
Maar het was niet gruwelijk; het was eigenlijk heel mooi.
In  de kloostermuur vond ik een gedenksteen:

Zum gedenken an die
bedrohten, verfolgten
und ermordeten menschen im
Konzenstrations- und Arbeitslager
Breitenau 1933-1945.

Met dit onverwachte bezoek aan Breitenau eindigde onze fiets-vaar-cruise.
Daarna waren we niet echt uitgerust…..het was een actieve vakantie en we hebben veel gezien en geleerd.
Maar wát een avonturen hebben we beleefd an der schönen blauen Donau!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.