Categorie: Gastblogs Pagina 1 van 5

Het was een schitterende zaterdagmorgen tijdens de garageverkoop in een klein Gronings dorpje in het Westerkwartier. Eerder die morgen al had ik uitgebreid gesproken met iemand in zijn voortuin over zijn verkoop van enkele antiquarische boeken; op dat moment was er bij hem nog geen schilderij te zien.
Na een rondgang door het dorp kwam ik er weer langs. Een geïnteresseerde man stond daar uitgebreid een schilderij te bekijken; de zon scheen erop en de kwaliteit spatte van het doek af.
Dan past je maar een ding: discreet op veilige afstand het verloop volgen. De man wikte en woog en bleef maar kijken, maar zette na verloop van lange tijd het schilderij terug en verdween.
Toen hij uit beeld verdwenen was, heb ik het schilderij ter hand genomen, met de overtuiging: ‘Dit schilderij laat ik niet weer los!’
Het verhaal klopte: het schilderij was van een tante, die op de Veluwe woonde. ‘Het past niet in ons interieur’ was de reden van de verkoop.
Het schilderij was in de stijl van een van de kunstenaars, die ik gezien had in het Noord-Veluws Museum te Nunspeet.
De aankoop lukte! Het schilderij bleek later van de kunstenaar Jaap Hiddink te zijn.

Jaap Hiddink 1910-2000
Boerderij te Nunspeet – Olieverf

Deze Jaap Hiddink kwam al vroeg in contact met veel kunstenaars. Op jonge leeftijd werd hij aangetrokken door de Nunspeetse natuur en begon al vroeg met tekenen en schilderen om zich te ontwikkelen tot kunstschilder. Belangrijk voor zijn ontwikkeling als kunstschilder waren Jos Lussenburg en Ben Viegers. Hiddink schilderde met een zeker gemak. Op groot formaat doeken bracht hij de verf aan met een brede toets en speelse penseelstreek. Hij hanteerde een kleurrijk palet.

Jaap Hiddink
afbeelding: Nunspeet.nu

Zijn werkwijze was suggestief en impressionistisch.
Hiddink heeft met name veel taferelen geschilderd van de Veluwe, maar ook van diverse voormalige Zuiderzeestadjes en ver daarbuiten.

Het schilderij heb ik aangeboden aan het Noord-Veluws Museum te Nunspeet, maar dat kwam niet veel verder. Onbeantwoorde mails en naderhand een heel verhaal over de onderbezetting van het museum en hoe druk ze het wel hadden.
Een zakenman uit de omgeving van Nunspeet kon sneller. Hij vroeg: “Is de kwaliteit van het schilderij goed?”
Mijn reactie was: “De kwaliteit is goed. Als het schilderij niet naar wens is, dan stuur je het maar terug, dan betaal ik je het geld en de gemaakte kosten per omgaande terug.”
Het was prima, hij wilde de vraagprijs betalen.
Naderhand kreeg ik nog een korte reactie per mail: “Perfect!”

Wil je meer weten over Jaap Hiddink? Hierbij een link naar de website van Kunsthandel Nunspeet: daarop vind je een uitgebreide persoonsbeschrijving van deze schilder en kun je meer van zijn werken bekijken.

Benieuwd naar andere bijdragen van Remmelt?
Hierbij een link naar zijn eerste gastblog, onderaan dat verhaal vind je overzicht.

Namens Vluchtelingenwerk Noordenveld, mochten wij een statushouder uit Eritrea wegwijs maken in Nederland en de gezinshereniging met zijn vrouw en vijf kinderen regelen. Om inkopen te doen kwamen wij in een Kringloopwinkel. Bij het afrekenen van spulletjes werd mijn aandacht getrokken door een zestal schaaltjes en een grote schaal. Toen ik de schaaltjes bekeek, bleek dat de vogelfiguren allemaal verschillend waren, geheel uniek en van een merkteken voorzien. Gezien de vriendelijke prijs was er alle reden om tot koop over te gaan en de winst van deze bordjes te bestemmen voor de gezinshereniging. 

Pieter Groeneveldt 1889 – 1982
Vogelfiguren – keramiek

De naam van de kunstenaar was Pieter Groeneveldt. De bordjes heb ik aangeboden op marktplaats; ik kreeg veel biedingen en twee mails.
De ene was van de directeur van het Historisch Museum te Voorschoten. Hij vertelde dat ze weinig geld hadden om aankopen te doen.
De andere was een verzamelaar uit Delft, met een grote kunstverzameling van het werk van Pieter Groeneveldt.
De keramist Pieter Groeneveldt (1889-1982) behoort tot één van de belangrijkste Nederlandse 20e-eeuwse keramisten. Zijn fabriek stond in Voorschoten en zijn carrière beslaat een lange periode:

Pieter Groeneveldt in zijn aardewerkfabriek, 1946 Afbeelding: Wikipedia

van begin jaren 20 tot eind jaren 70 van de vorige eeuw. Hij liet zich inspireren door keramiek uit China en Japan en werd beïnvloed door de belangrijkste kunststromingen van voor en na de oorlog. Ondanks al die verschillende invloeden zijn de producten van zijn hand zeer herkenbaar. Eén van de speerpunten van de collectie van het Historisch Museum Voorschoten is het werk van Pieter Groeneveldt.  

Laat op de avond belde de verzamelaar uit Delft, om het keramisch werk van Pieter Groeneveldt te kopen.
Hij was erg eerlijk en vertelde dat zijn verzameling van het werk van Pieter Groeneveldt omvangrijk was, maar dat deze vogelfiguren nog ontbraken. Hij had erg veel belang om ze te kopen. Zoals een goede verzamelaar behoort te doen begon hij met een bod van € 100,=.
Mijn vraagprijs was € 600,= en zijn bod uiteindelijk euro  € 300,=.
Zoals het veelal gaat wordt het verschil samen gedeeld en werd de handel afgerond op een prijs van € 450,=.
Op mijn opmerking “de opbrengst is niet voor mijzelf” wilde hij van de hoed en rand weten; toen heb ik hem verteld over de gezinshereniging, waarop hij zei: “Dan betaal ik € 500,=.”
De volgende morgen bleek hij € 600,00 te hebben overgemaakt.
Hij mailde: ‘In de overtuiging dat het geld goed terecht komt, heb ik zojuist toch 600 euro overgeboekt. Ik zeg je eerlijk, als Groeneveldt kenner, dat dit naar mijn mening zo’n 300 euro te veel is voor de schaaltjes, maar voor het doel wat jij erachter hebt zitten, betaal ik graag het dubbele. Ik hoop van harte dat het gezin weer bij elkaar kan komen.’

De Eritreeër is met zijn vrouw en zijn vijf kinderen herenigd en ze hebben allemaal hun plek gevonden in de Nederlandse maatschappij.

Meer weten over de keramist Pieter Groenveldt? Hierbij een link naar een artikel over hem op Wikipedia.

Benieuwd naar andere bijdragen van Remmelt?
Hierbij een link naar zijn eerste gastblog, onderaan dat verhaal vind je overzicht.

Het was op een schitterende zomermorgen in 2024, toen ik met schoonzoon Thomas Jacobs en kleinzoon Bart Jacobs op de rommelmarkt in Bakkeveen was. Het aantal standhouders was groot, zeker meer dan 600; het is dan kilometers lopen om alles te bekijken. Mijn verzamelobjecten zijn schilderijen, die waren er nagenoeg niet. Het wordt pas interessant als er aanbieders zijn, die huizen leeghalen of de spulletjes van opa en oma moeten verkopen, dat was nu niet het geval.

Een collega schilderijen-verzamelaar bood mij het onderstaande schilderij aan, dat heb ik daar alsnog gekocht.

Leo Wijnkamp 1917 – 1994 Het veem ‘De twee sleutels’, Brouwersgracht, Amsterdam – olieverf

Het schilderij is gemaakt door Leo Wijnkamp. Hij heeft het veem ‘De Twee Sleutels’ aan de Brouwersgracht in Amsterdam geschilderd.
Leopold (Leo) Wijnkamp is geboren in 1917 te Amsterdam. Hij woonde en werkte aldaar, met onderbreking in Marokko. Hij was kunstschilder, ontwerper en decorateur.

Het schilderij heb ik te koop aangeboden op marktplaats. Hierop kreeg ik de volgende reactie:

Beste meneer Booij: Ik heb Leo Wijnkamp heel goed gekend, zachtjes uitgedrukt een bijzondere man. Helaas is het schilderij boven mijn budget. Het is in ieder geval fijn om een van zijn schilderijen hier te zien.

Het was voor mij een aardig bericht en ik mailde haar terug.
“U bepaalt zelf de prijs hoeveel U kunt betalen. Als dat netjes is ga ik akkoord. Graag ontvang ik dan van U een verhaaltje over de kunstenaar Leo Wijnkamp, voor mijn boek Schilderijen verhalen, alleen als u dat wilt.”

Toen kreeg ik dit verhaal:

Op een bijzondere manier leerden we Leo kennen. Toen mijn oudste dochter Y. in groep 7 zat, ze is nu 35, was er een project over de Tweede wereldoorlog op school. Dit had betrekking op de onderduikperiode van Leo Wijnkamp die toen in de klas zijn verhaal hierover deed. Y. was erg onder de indruk en vroeg of ze eens bij hem op bezoek mocht komen. Dit mocht en we gingen er samen heen. Ik woonde toen in Amsterdam. Zo ontstond een bijzonder contact en vriendschap met Leo.
Hij had schilderijen aan de muur die erg mooi waren. We waren onder de indruk. Leo was een heel creatieve, bijzondere man die ontzettend veel meegemaakt had. Zijn biologische vader was overleden toen hij jong was en zijn moeder hertrouwde met een andere man. Zijn moeder was Joods.
Leo ging in het verzet in Amsterdam. Hij maakte daar kennis met de bekende verzetsheld Willem Arondeus. 
Leo werd opgepakt, ontsnapte, en ging naar Engeland, waar hij in het leger ging. Zijn moeder zat elders in het land ondergedoken en is verraden en in Auschwitz vermoord. Leo vocht mee in Frankrijk en maakte hier de bevrijding mee.

Leo was ook echt heel avontuurlijk. Hij reisde veel en heeft na de oorlog een tijd in Marokko gewoond. Leo heeft altijd geschilderd en hij hield van operamuziek. Door alles wat hij had meegemaakt stond het Joodse geloof ver bij hem vandaan.
Leo trouwde en kreeg 2 zoons. De jongste zoon was manisch depressief en heeft zelfmoord gepleegd weer een zware slag voor Leo, zo verdrietig, hij kon er maar amper over praten. Hij pakte het Joodse geloof weer op en heeft het Kaddisjh opgezegd bij de uitvaart van zijn zoon.

Het was altijd heel fijn om bij Leo op bezoek te komen. Zo’n bijzondere, lieve en ook charmante man hoor! We namen hem op in ons gezin en maakten uitstapjes met hem.
Wat ik nooit zal vergeten is een herdenking bij de Dokwerker in Amsterdam van de Kristallnacht.
We zaten daar bij Leo tussen verdrietige mensen. Ik kon daar heel goed ervaren, hoe het was om Joods geweest te zijn in de oorlog en daarna.
Leo was voor mijn kits, Y. en jongste E, een opa, voor mij een dierbare vriend.
Als ik alleen naar hem toeging zette hij altijd een opera op, luisterend en echt veel praten; ik was altijd onder de indruk.
Wat ik heel triest vond, maar eigenlijk wel logisch was voor hem, na alles wat hij had meegemaakt, is dat hij zijn vertrouwen in de mens totaal kwijt was en het gevoel had dat alles wat hij had gedaan in de oorlog, voor niets was geweest. Ik bestreed dat omdat er ook veel goede mensen zijn, dat vind ik nog steeds.

Leo werd erg ziek. De laatste keer dat ik bij hem was ging het erg slecht met hem. Later hoorde ik dat hij was overleden. Gelukkig had hij met zijn oudste zoon een goed contact en had hij een kleindochter waar hij stapelgek op was. Het schiet me nu ineens te binnen dat hij nog met mij naar Florence wilde om te schilderen helaas, is dat er nooit meer van gekomen.
Ik heb mijn mooie herinneringen aan Leo, een zeer wijze en bijzondere man. Ik tel mijn zegeningen dat wij hem mochten leren kennen.
Je kunt je dus wel voorstellen hoe bijzonder het is voor mij en mijn oudste dochter dat dit schilderij tevoorschijn kwam op marktplaats. Ik heb geen tastbare herinnering van hem dus hoe mooi is dit. Ik vond het geweldig dat je mij de kans bood om het schilderij te kopen. Ook namens mijn dochters bedankt, zij zullen hem ook in ere houden. Wij vergeten Leo Wijnkamp nooit.
Nou dit was het wel zo’n beetje; ik hoop nog eens terug te horen hoe je het verhaal over Leo Wijnkamp vindt.

De koopster woont in Hoorn en het schilderij is door onze dochter Anja vanuit Roden, meegenomen naar Schagen.
Zo is de handel afgerond. Er kwam nog een laatste reactie:

We hebben het schilderij van Leo opgehaald bij jouw dochter in Schagen.
Wij zijn er heel blij mee! Het gaat een mooie plek krijgen in huis.
Nogmaals onze grote dank hiervoor!
Dat hadden wij niet meer verwacht om nog een schilderij van Leo te hebben!
Een heel hartelijke groet van ons.

Van dergelijke schilderijen-verhalen kun je genieten!

Naschrift van Ada: er zijn afbeeldingen van het pand zoals het er nu uit ziet, hierbij een link: De twee Sleutels 
En ja, veel meer dan de gebruikelijke 500 woorden….. maar het is dan ook een mooi verhaal! 

Benieuwd naar andere bijdragen van Remmelt?
Hierbij een link naar zijn eerste gastblog, onderaan dat verhaal vind je overzicht.

Het antiekgedeelte van de meubelzaak in de omgeving van Amstelveen was opgeruimd en de meeste spulletjes opgeslagen in dozen. Op meerdere plaatsen stonden nog schilderijen. Het antiek en de schilderijen waren een hobby van de oude vader van de eigenaar. Zolang hij nog leefde werd dit deel van de zaak voor hem in ere gehouden. Hij was onlangs op hoge leeftijd overleden, reden om dit gedeelte op te ruimen en bij de meubelzaak te trekken. “Kijk maar of er nog schilderijen bijstaan waar je interesse voor hebt, zet die maar apart, dan maken wij later de prijs wel af” zei de eigenaar. Wij waren een week in het huis van dochter Wilma in Amstelveen, dus ik had alle tijd om een aantal schilderijen uit te zoeken. Ik wilde een bloemstilleven en het onderstaande meisjesportret zeker kopen, samen met nog een aantal andere schilderijen.

Meta Cohen Gosschalk, 1877 – 1913 Portret van een meisje, gemengde techniek.

Het was voor de eigenaar toch wel een beetje emotioneel om de schilderijen van vader te verkopen. Hij haalde een bloemstilleven weg bij de door mij uitgezochte schilderijen en wilde nadat de koop was gesloten ook dit meisjesportret erbij weghalen. Mijn reactie: “Dat is prima maar dan gaat het deze keer niet door.”
Ik heb daar gedurende een aantal jaren heel plezierig schilderijen gekocht, ook Engelse miniaturen van brons en een unieke map met foto’s uit het eind van de negentiende eeuw van bekende Nederlandse fotografen. Hij ging toch akkoord en de schilderijen konden mee naar Amstelveen om ze daar schoon te maken en uit te zoeken wie de kunstenaars achter deze schilderijen waren.

Het meisjesportret is een fantastisch schilderij van hoge kwaliteit. Met een, zoals dat heet,  geweldige stofuitdrukking. Het haar, de strik en het gezicht: de kwaliteit spat ervan af. Het is een topstuk. Het was niet moeilijk om achter de naam van de kunstenaar te komen, het schilderij was gesigneerd met Meta Franco. Als je deze naam intoetst op internet ontdek je al snel de naam van de kunstenaar: Margaretha Josephine Elisabeth Franco-Cohen Gosschalk ofwel Meta Cohen Gosschalk, Zwolle 1877 – 1913 Zaandam.
Ze is jong overleden. Meta Cohen werd geboren in Zwolle als dochter van de rijke handelaar in boter, Salomon Levi Cohen en zijn echtgenote Christina Gosschalk. Meta Cohen woonde en werkte tot 1904 in Zwolle Zij trouwde in 1906 met Salomon Franco. Meer over haar weten? Hierbij een link naar een artikel over haar Na haar huwelijk signeerde zij met Meta Franco.

Dit werk is van 1907. Bij toeval sprak ik de Joodse buurman van Wilma in Amstelveen en vertelde hem dat ik een schilderij had gekocht van een Joodse kunstenaar. Hij adviseerde mij het schilderij aan te bieden aan de Stichting Joods Historisch Museum te Amsterdam. Dat advies heb ik opgevolgd en de foto’s en de beschrijving van het schilderij naar het Museum gezonden. Al snel kreeg ik een enthousiaste reactie van de conservator collecties: ze vonden het een prachtig schilderij en hadden nog niets van haar in hun collectie.
Na overleg met de collectiebeheerders en na verzending kreeg ik de volgende reactie: “We hebben het schilderij in goede orde ontvangen. En het is prachtig!”

Daar kun je van genieten.

Benieuwd naar andere bijdragen van Remmelt?
Hierbij een link naar zijn eerste gastblog, onderaan dat verhaal vind je overzicht.

De waarde van de dag presenteert vandaag en morgen een gastblog van onze neef Cor (in twee delen) over een stukje van zijn familiegeschiedenis.

Mijn naam is Cor Vrieswijk, ik ben een neef van Ada, de zoon van haar broer Henk.
Je zou me kunnen kennen van de blogs over de jaarlijkse uitjes die ik samen met Ada en Gerard gemaakt heb.
Ik ben 21 en studeer geschiedenis aan de Rijksuniversiteit Groningen, daarnaast ben ik nog politiek actief bij het CDA in Assen en jongerenafdeling (CDJA) in Drenthe.
Ik mag mezelf technisch gezien een vierde generatie CDA’er noemen, omdat allebei mijn opa’s en een overgrootvader ook actief zijn geweest bij dezelfde partij.
Het CDA is in 1980 ontstaan uit 3 christelijke partijen: de Katholieke Volkspartij (KVP, de Christelijk-historische Unie (CHU) en de Antirevolutionaire Partij (ARP).
Mijn opa Cornelis (Kees) Vrieswijk was in de jaren 60 actief bij de CHU in Oldenzaal, mij opa Tieme Meints was jarenlang actief bij de ARP, CDA en vanaf 2015 nog lid van de CU in Assen.

1934 – Afscheid van burgermeester De Vries.

Dit brengt ons bij mijn overgrootvader Tekke Cruiming, de schoonvader van opa Meints en mijn moeders opa Cruiming.
Hij heeft in de gemeenteraad van Zuidhorn gezeten namens de ARP gedurende de jaren 30 en 40 en was in de jaren 50 ook nog actief.
Op de groepsfoto van de gemeenteraad is hij van links naar rechts de tweede staande man.
Deze foto komt uit 1934 en is gemaakt tijdens het afscheid van de toenmalige burgermeester De Vries.
Hierbij een link naar de website ‘Zuidhorn in beeld’ waar ik deze afbeelding vond.
Maar T. Cruiming moest vanaf 29 augustus 1941 afzien van zijn functie als gemeenteraadslid in Zuidhorn.
Ongeveer een jaar na de Duitse inval van mei 1940, werden alle gemeenteraden afgezet door de bezetter.
Dat weerhield hem er niet van zich in te zetten voor de goede zaak.

Tekke had naast zijn werk als gemeenteraadslid, een zaak waar hij klokken en horloges repareerde in Zuidhorn.

Op de afbeelding hiernaast zie je een advertentie voor de horlogezaak van Tekke Cruiming (Gereformeerd gezinsblad 24 november 1951)
Naarmate de oorlog voortduurde, begon de bezetter steeds strengere maatregelen te nemen. Een voorbeeld hiervan was dat het vanaf 1943 verboden was om zelf een radio in het bezit te hebben. Deze moesten vanaf dat jaar ingeleverd worden, anders kwam je in de problemen. De Duitsers beheerden de media om hiermee hun propaganda op de Nederlandse bevolking uit te dragen. Ondanks dat kranten zoals het Nieuwsblad van het Noorden spreekbuizen waren van de bezetter, begonnen er vooral vanuit gereformeerde en communistische kringen verzetskrantjes opgericht te worden, zoals Trouw. De gereformeerde Tekke had ondanks de in ingevoerde 1943 maatregelen op het verbod van radio’s, toch in 1944 nog eentje in zijn bezit. (H. Veldman 2002)

Hoe kon hij ondanks dit verbod, toch een radio verborgen houden? En waarom mankeerde er vanaf 1944 zo vaak iets aan de klok in de kerktoren van de hervormde kerk? Dat wordt duidelijk in het tweede deel. Morgen meer!

Bron: Toen fluisterde de toren van Zuidhorn: Over communicatie in bezet gebied – een tweeluik – H. Veldman, Zuidhorn, 4/5 mei 2002.

Schilderij terug in Roden.

Op dit blog zie je het aquarel ‘Catharinakerk te Roden’ uit 1945.
Het is gemaakt door Jan Arien Deodatus, een schilder die geboren is in Roden.
De eigenaar van het schilderij, van origine afkomstig uit Roden en woonachtig in Leeuwarden, had het schilderij op een verkooptentoonstelling gekocht.
Van hem kocht ik het schilderij.

De kunstenaar Jan Arien Deodatus is in 1914 geboren op de familieboerderij De Zulthe te Roden. Zijn vader, Roelof Deodatus, ontplooide vele activiteiten, zo was hij naast landbouwer vele jaren wethouder van de gemeente Roden. Hij stichtte op zijn land in 1925 het kinderherstellingsoord ‘De Zulthe’, dat later vele jaren is bewoond door mevrouw Drooglever Fortuin-Leenmans, beter bekend als de dichteres Vasalis.

Jan Arien Deodatus 1914-1986 ‘Catharinakerk te Roden’ – aquarel uit 1945

Klik op de afbeelding voor een vergroting.
Jan Arien ging zijn eigen weg, hij wilde kunstenaar worden.
Hij bezocht de Academie Minerva te Groningen en het Instituut voor kunstnijverheid te Amsterdam.
Hij werd een veelzijdig kunstenaar, hij tekende en aquarelleerde landschappen, stillevens en portretten, maar hij was vooral graficus en maakte etsen, litho’s en houtgravures.
Na een tijdje in Amsterdam te hebben gewoond, vertrok hij naar Terschelling, waar hij woonde en werkte.
Hij bleef het eiland Terschelling tot zijn dood in 1986 trouw.
De boekenboer in Formerum kon mij destijds nog veel vertellen over de schilder Deodatus en dat gold ook voor een galeriehouder in Midsland.
Zijn betrokkenheid bij het eiland en zijn inwoners was groot. Hij was actief in vele verenigingen.

Later werden er in Roden verkooptentoonstellingen georganiseerd van zijn werk. Hieruit bleek dat Jan Deodatus veel werk heeft gemaakt in Roden en omgeving.
De aquarel van de Catharina kerk in Roden heeft hij gemaakt in het jaar van de bevrijding, 1945. Het is bekend dat Deodatus de laatste oorlogsmaanden heeft doorgebracht in Roden.
Hoewel de juiste datum niet op de aquarel staat aangegeven, kun je ervan uitgaan dat deze is gemaakt na de bevrijding van de Tweede Wereldoorlog. De Catharinakerk is geschilderd van de achterzijde, van de kant van Havezate Mensinge. Het is een blij en kleurig schilderij met uitbundige oranje kleuren. Dat kan duiden op de bevrijding. De kerk is opgenomen in een “hemelse” wolk. De bomen rondom de kerk in een vroeg zomerse tooi vervolmaken het geheel.

Naderhand heb ik het schilderij verkocht aan de gemeente Noordenveld.
Het werk zal een mooie plaats gekregen hebben in het gemeentehuis van Noordenveld te Roden: het is een prachtig stukje lokale geschiedenis.

De afbeelding van en de informatie over Jan Arien Deodatus komen van Wikipedia.
Hierbij een link naar dat artikel.
Meer weten over de schilder en zijn werk?
Op internet vond ik de website jandeodatus.nl. Daarop vind je heel veel afbeeldingen van zijn werk en alle mogelijke informatie over hem.

Benieuwd naar andere bijdragen van Remmelt?
Hierbij een link naar zijn eerste gastblog, onderaan dat verhaal vind je overzicht.

Het woord is vandaag weer aan Remmelt:

In mijn favoriete antiekzaak in Noord-Groningen wilde ik een kleurig schilderij kopen. De eigenaar zei: “Wacht even ik heb nog een schilderij, dat past er precies bij. Het is even zoeken.” Hij kwam terug met het onderstaande schilderij. Hij zei: “Wij noemen dit schilderij de brandende braambos, naar het verhaal uit de bijbel. De kunstenaar is goed, want hij heeft twee schilderijen verkocht aan koningin Wilhelmina. Hij woonde op de Veluwe.”
Vervolgens heb ik deze schilderijen gekocht. Ik bood dit schilderij aan op marktplaats met de vraag: ‘Welke schilder Kley is dit?’
Al snel kreeg ik de volgende mail: ‘Het doek dat u aanbiedt is een schilderij van de schilder Henri Kley, die gewoond en gewerkt heeft in Loenen.’
Uiteraard heb ik degene, die mij deze informatie gaf, bedankt en gevraagd of ze zelf wellicht belangstelling hadden voor het schilderij.

Henri Kley 1903-1977 ‘Veluws landschap’ – olieverf

Ze hadden wel interesse, maar omdat ze een soortgelijk schilderij van dezelfde kunstenaar in hun collectie hadden, zagen ze af van koop.
Een paar dagen later mailde iemand dat hij wilde langskomen om het schilderij van Henri Kley te bekijken. De man kwam binnen en bekeek het schilderij op professionele wijze, de voorkant, maar vooral ook de achterkant. Dat ontlokte mij de opmerking: “U bekijkt niet voor de eerste keer een schilderij.”
“Dat klopt” was zijn reactie “Ik ben verzamelaar van het werk van Henri Kley en mijn vrouw houdt een site bij over de collectie van deze kunstenaar. Wij hebben inderdaad een soortgelijk schilderij, maar deze is vele malen beter. De kunstenaar Henri Kley was schilder, tekenaar en aquarellist en hij woonde en werkte in Loenen, waar wij ook wonen. Wij hadden een restaurant in Loenen, dat vol hing met ca. 50 schilderijen van Henri Kley. Wij zijn gestopt met het restaurant en ik doe nu koeriersdiensten voor bedrijven rondom Loenen en moest vanmorgen in Roden zijn, vandaar.
“Een opgewekte en enthousiaste verzamelaar, die een keurige map bij zich had, waar alle schilderijen in afgebeeld stonden. Hij kocht het schilderij met veel genoegen.
Enige tijd later ontving ik van de koper een catalogus van een overzicht tentoonstelling met het werk van Henri Kley. Hij gaf nogmaals aan tevreden te zijn met zijn aankoop. Dit soort dingen  maakt mijn schilderijen hobby interessant.

Henri Kley – bron: bovengenoemde website Henrikley.nl.

Ari Kley Delft 1903 – 1977 Loenen, heeft zijn gehele werkzame kunstenaarsleven in Loenen gewoond. Hij was een natuur liefhebber en hij heeft de Veluwe in al haar oorspronkelijke schoonheid vastgelegd op het doek. Dat deed hij op een expressionistische wijze, waarbij hij alle onderliggende kleuren gebruikte.
De levensloop van Ari Kley is ook kleurrijk. Hij is 1903 geboren in Delft, als zoon van een professor. Zijn vader drukte een stempel op hem voor zijn verdere leven. Al op de lagere school werd zijn talent voor tekenen onderkend. Hij volgde na de middelbare school een opleiding aan de Technische Hoogeschool te Delft, waar zijn vader werkte. Hij bleef daarna nog een aantal jaren werken bij deze onderwijsinstelling.
Pas na het overlijden van zijn vader in 1935, volgde hij zijn eigen roeping en ging studeren aan de Amsterdamse Academie voor Beeldende Kunst.
Hij ging na deze opleiding wonen in het zomerhuis van zijn vader in Loenen. Ari Kley was meer bezig met het schilderen van de natuur dan met de gemeenschap van Loenen. Hij was erg op zichzelf en had weinig contacten in het dorp. Als je zijn vertrouwen had gewonnen, zoals de plaatselijke groenteboer, dan was dat een blijvende relatie. Deze verkocht vanaf zijn groentekar schilderijen voor Ari Kley. Toen de burgemeester afscheid nam van Loenen besloot de commissie om hem een schilderij van Ari Kley aan te bieden. Er was een budget van 1.200 gulden beschikbaar voor de aankoop van een schilderij. Toen de aankoopcommissie vertelde waar het schilderij voor bestemd was, ging de koop niet door. Ari Kley gaf aan dat de burgemeester nog nooit bij hem was geweest en ook nooit een tentoonstelling van hem had bezocht. Naderhand verkocht hij het schilderij voor 25,00 gulden aan een goede kennis.
Hij was beter te spreken over koningin Wilhelmina, die bij hem op bezoek kwam in zijn atelier en twee schilderijen kocht; daar was hij erg trots op.
Dertig jaar na zijn overlijden in 2007, heeft de koper van dit schilderij, samen met andere verzamelaars een grote overzichtstentoonstelling georganiseerd met veel schilderijen van de kunstenaar van de Veluwe. Er was een enorm aanbod van schilderijen voor deze tentoonstelling; hij had tijdens zijn leven toch een bijzondere plaats ingenomen binnen de gemeenschap van Loenen.

Benieuwd naar andere bijdragen van Remmelt?
Hierbij een link naar zijn eerste gastblog, onderaan dat verhaal vind je overzicht.

Ik ben Jan Vonk en ken Ada al van 25 jaar geleden toen ik samen met haar dochter Frea in de klas zat op de middelbare school. Daarnaast kwam ik Frea en Ada geregeld tegen in de kerk. Heel erg bedankt Ada, dat ik voor jouw website een gastblog mag schrijven over hoe ik tot het schrijven en publiceren van mijn niet zo alledaagse boek ben gekomen.

Ik ben verzot op spellen en boeken, maar zag ze altijd als twee aparte dingen. Totdat ik ongeveer tien jaar geleden een PDF van een spel online vond. Het was een zogenaamd “gamebook”. Een spel in boekvorm waarin de tekst is opgedeeld in secties en je aan het eind van elke sectie uit een of meerdere mogelijkheden kan kiezen om het verhaal te vervolgen. Dit principe kende ik al, maar wat dit boek speciaal maakte was dat het ook spelmechanismen bevatte. Met pen en papier moest je bepaalde keuzes en informatie bijhouden die later weer invloed op het verhaal hadden.

Online kwam ik er achter dat er in het Engels een heel genre bestond van dit soort gamebooks. Hoe meer ik las, hoe enthousiaster ik werd. Aangezien er vrijwel geen Nederlandstalige gamebooks waren, vroeg ik me af of ik ook zoiets zou kunnen bedenken.
In mijn jeugd hield ik erg van schrijven, voornamelijk griezelverhalen. Het hoogtepunt was dat ik een van mijn verhalen mocht voorlezen op het kamp van groep acht. Bij het kampvuur werd er gegriezeld en iedereen, mezelf inbegrepen, genoot van het verhaal.

Daar aan terugdenkend, bedacht ik me dat ik misschien ook wel een gamebook zou kunnen schrijven. Al snel spookten allerlei ideeën voor een boek door mijn hoofd en was ik aan het experimenteren met spelmechanismen.
Na een heel aantal mislukte proefballonnetjes had ik een concept waar ik enthousiast van werd: een detective/thriller waarin je onder tijdsdruk een aanslag moet proberen te voorkomen. Ik kwam in een flow en het schrijven verliep soepel. Daarnaast bedacht ik spelmechanismen waardoor je je tijdens het lezen een echte detective waant.

Door corona en de komst van onze tweede dochter kwam het schrijfproces volledig stil te liggen. Toch was het boek niet uit mijn hoofd verdwenen en begon ik me steeds meer te realiseren dat dit idee het waard was om verder uitgewerkt te worden. Na twee jaar begon het zo te kriebelen dat ik er weer mee verder ben gegaan.

In die periode begon het boek als een puzzel in elkaar te passen. Waar het voorheen nog losse verhaallijnen en ideeën waren, werd het steeds meer één geheel. Het was een spannende fase waarin ik nog steeds niet helemaal wist wat ik met het boek wilde doen. Uiteindelijk gaf mijn vrouw mij het laatste duwtje om op zoek te gaan naar proeflezers.

Het bleek niet zo lastig om een aantal mensen te vinden die het boek wel wilden lezen en van feedback voorzien. De proeflezers vonden het verhaal, de puzzel en de beleving die het boek bood erg boeiend. Met hulp van mijn proeflezers en veel uitzoekwerk heb ik mijn boek verder klaargemaakt voor publicatie.

Nu is het bijna zo ver. Op negen november gaat mijn boek de wijde wereld in. Ik hoop dat de lezers, net als ik, genieten van een boek waarbij het verhaal en de spelmechanismen samenkomen en een unieke belevenis vormen die voor niemand hetzelfde is.

Op 9 november om 14:00 uur presenteer ik mijn boek “Een virus in het zwart” in de boekhandel Daan Nijman in Roden. Meer informatie en een PDF met demo versie van het boek kun je vinden op mijn website: janvonkgamebooks.com.