De waarde van de dag

De zon scheen uitbundig in de week van onze herfstvakantie in Westerbork, daar hadden we echt geluk mee.
(zie ‘Casa Grada in de herfst‘.)
Het weerbericht had het over ‘rustig herfstweer’; zo rustig dat we nog een paar ochtenden op ons terras aan het water konden zitten.
We maakten die week twee fietstochten: rondje Grolloo/Amen en rondje Zwiggelte/Holthe/Eursing.
Als je op fietsknooppunten fietst,  kom je niet door alle dorpjes onderweg.
Gerard heeft de navigatie van de fietsknooppunten-app  op zijn telefoon en riep op een gegeven moment: “Hier gaan we rechts” net toen vóór ons zo’n klein dorpje opdoemde dat we links zouden laten liggen. “Hoe heet dat dorpje dan dat daar ligt?” vroeg ik.
Het bleek Grolloo te zijn. Daar wil ik dan even heen.

Grolloo is bekend van Harry Muskee en de LP groeten uit Grollo.
Ook bekend van het blues festival dat Johan Derksen daar organiseert als er geen corona is.
Een mooi, Drents dorp, slapend in het rustige herfstweer.
Er is een Cuby & the Blizzards museum waar een levensgroot beeld van Muskee voor staat: Gerard was daar in 2017 geweest met zijn broer Jan.
Daarover schreef hij een gastblog op deze website onder de titel ‘Disco-jongen snuift the blues op in Grolloo‘.
Verder staat er een bronzen buste van hem met z’n karakteristieke hoed tegenover restaurant/café Hofsteenge.
Muskee zelf was wars was van uiterlijk vertoon en persoonsverheerlijking; ik vraag me af wat hij er zelf van zou hebben gevonden.
Wij zouden eigenlijk thuis een broodje eten (er stond nog een ‘prakkie’ zuurkoolstamppot van de vorige dag, dat is zo lekker op een boterham), maar het was al ruim na enen en we besloten te gaan lunchen bij Hofsteenge.
Op een doordeweekse dinsdag zomaar een broodje gerookte zalm en een boerenomelet: wat feestelijk!

Een uur later haalden we een feestelijk nat pak door een onderschatte regenbui.
Wij hadden van het weerbericht alleen maar ‘rustig herfstweer’ gehoord, maar daar kan natuurlijk nog wel eens een bui bij horen.
Eenmaal thuis met droge kleren aan ben je zo’n bui ook zo weer vergeten.
En verder was er nog een klein voordeeltje: nu hadden we de volgende dag nog dat ‘prakkie’!

Vorige week vrijdagmorgen was ik onderweg naar de kapper; om 09.00 uur had ik een afspraak.
Kapper woont in Een, dus ik zat om 08.30 u op de fiets en had een heerlijke fietstocht door een deel van de gemeente Noordenveld.
Altijd weer voel ik me op zulke momenten bevoorrecht dat we in zo’n mooi gebied wonen, waarbij je je in het dagelijkse leven door zulk aangenaam landschap beweegt.
Want ook wandelend of met de auto is het mooi, vooral nu in de herfst.

Vlak bij het hunebed  fietste ik langs een boom met een gat en toen ik naast die boom was zag ik iets in dat gat.
Ik stapte van de fiets af en liep even terug.
Het gat zat te hoog om er in te kunnen kijken, maar vanaf de andere kant van de weg kon je toch zien wat er in zat.
Op de foto’s is het niet heel goed te zien, maar het zat halfvol met paddenstoelen.
Het leek op een paddenstoelenkoor, mooi opgesteld in rijtjes stonden ze voor de rand van het gat te koekeloeren.
Als je op de foto klikt wordt hij groter, dan zie je ze misschien zitten.

Even verderop in Steenbergen werd ik vriendelijk toegelachen door de groene smiley op het bord dat de snelheid van je voertuig meet.
21 kilometer per uur reed ik. Ik was goed bezig.
In Steenbergen staat zo’n mooi informatiebord met de geschiedenis van die plaats; ik was mooi op tijd, dus kon ik nog even lezen wat daar allemaal op stond.
Het dorpje heet Steenbergen, omdat het hunebed vroeger ‘de Stenen Berg’ werd genoemd.
Dat weet ik dan maar mooi weer.
Vóór 09.00 uur al!

In een kop op internet las ik vorige week: ‘Het boek 1984 van George Orwell  waarschuwde voor een dystopische wereld. Het is te laat; we zitten er al midden in.’
Het bijbehorende artikel heb ik niet gelezen, maar ik bleef met dat woord in mijn hoofd zitten.
Wat is dystopisch? Ik had geen idee; maar tegenwoordig kun je alles opzoeken.

Een dystopie is een denkbeeldige samenleving met louter akelige kenmerken waarin men beslist niet  zou willen leven; het tegenovergestelde is een utopie.
Op internet vond ik wat voorbeelden van een dystopische samenleving:
– leven onder een totalitair regime waarbij er geen ruimte is voor het individu, zijn denkbeelden en zijn vrijheid.
– een wereld die gereguleerd wordt door robots en computers.
– een wereld waarin de mensheid bijna is uitgestorven door een natuurramp,  kernoorlog of een pandemie.

Een dystopische wereld.
Nu ik weet wat het betekent blijft dat andere zinnetje uit die internetkop steeds maar in mijn hoofd spoken ‘het is te laat….. ‘

De overheid die door internet alles van je weet.
“O, ik heb niets te verbergen.”
Nee, nu niet. Maar wat als er een andere overheid komt met andere denkbeelden en wetten?

De klimaatcrisis. Het moet anders, maar de mensheid gaat gewoon door met ontwikkelen, ontdekken en consumeren.
Hoe is het over 20 jaar?

De coronapandemie overkwam ons in 2020. Het ontwrichtte de maatschappij behoorlijk, we hielden ons maar ternauwernood staande.
Wat komt er nog meer over ons aan bacteriën en virussen?

Het doet me denken aan het lied van Annie M.G. Smidt uit de musical Foxtrot: ‘Dansen op een vulkaan’.

Maar we trekken ons er niets van aan
We beginnen weer van voren af aan
Het is altijd zo gegaan
Nooit iets anders gedaan
Dansen op een vulkaan.

Een indringend lied uit een musical, geschreven in 1977.
44 jaar geleden.
De setting is 1939, vlak voor het begin van de 2e Wereldoorlog.
82 jaar geleden.
Onder de titel ‘De laatste dans‘ schreef ik er in januari 2019 al een blog over.
Daar vind je ook een link naar het nummer, uitgevoerd door o.a. Willem Nijholt en Gerrie van der Klei.

(Afbeelding: ‘Dystopie’ van Elliot Anderson via Pixabay)

10 weken ‘met beugel’ heb ik er nu op zitten.
Gistermiddag kreeg ik bij de tandarts het 6e bitje ingezet en het 7e kreeg ik mee naar huis.
Inmiddels ben ik al helemaal gewend aan ‘de mond vol plastic’ en heb ik een manier gevonden om er mee om te gaan.
Eten en drinken gaat goed en het inzetten en uithalen gaat ook steeds soepeler.

Eén heel bijzonder gevolg van het dragen van een beugel wil ik vandaag onder de aandacht brengen: ik bijt niet meer op mijn nagels.
Dat kan namelijk niet met een mond vol plastic; ik kan nog geen draadje van mijn breiwerkje doorbijten met de bitjes in.
Al vanaf dat ik baby was zat ik met mijn vingers in mijn mond.
Mijn ouders (en met name mijn vader) ergerden zich er groen en geel aan.
Ettelijke pogingen hebben ze ondernomen om me het nagelbijten te beletten.
Jarenlang zong mijn vader het liedje “Louise, zit niet op je nagels te bijten, bah, wat vies, Louise!”
Hierbij een link naar het liedje van Lou Bandy.
Hielp niet.
Mopperen, straffen, zeuren en verbieden.
Hielp niet.
Een soort vieze nagellak op de nagels strijken.
Hielp niet.
Beloningen in het verschiet.
Hielp niet.
Op het laatst gaven ze het op: het hoorde bij mij, net als het stotteren dat ik tot mijn 25e deed.

De hele wereld bemoeit zich met zo’n nare gewoonte.
“Niet doen. Ophouden! Ga op je handen zitten…”
Hielp niet.
Ook Gerard vond er iets van en wees mij er regelmatig op.
Hielp niet.

10 weken ‘met beugel’ heb ik er nu op zitten en ik heb al één keer mijn nagels moeten knippen.
61 jaar en dan voor het eerst in je leven je vingernagels knippen.
Eerlijk gezegd moet ik er ook wel aan wennen: met gitaarspelen zitten die lange nagels al gauw in de weg.
Ook op het toetsenbord moet ik wennen aan de vingerzetting met langere vingers, datzelfde geldt voor het accordeon spelen.
Verder heb ik mezelf al eens lelijk bezeerd met het uittrekken van een trui: krabde ik mijn eigen arm open.
Het is voor mij een vreemde gewaarwording, ik had nooit gedacht dat ik er nog eens vanaf zou komen.
Maar net als het stotteren waar ik van af kwam kan ik dus nu ook een streep zetten door het nagelbijten.

Maar daar is het hele beugelverhaal niet om begonnen; het gaat natuurlijk om de tanden!
Eén zesde deel van het traject heb ik nu gehad.
Nog 50 weken te gaan.

Benieuwd naar het hele orthodontietraject?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen.

Meer weten over dat stotteren?
Lees dan het blog ‘Zwaar van tong’ uit februari 2018.