Dit jaar doe ik voor de tiende keer mee aan een seizoen “Franse les”. We zijn met deze groep begonnen in 2005, de lessen werden aangeboden door Welzijn in Noordenveld. Inmiddels is deze groep uitgegroeid tot een vriendengroep. In de loop van de jaren deelden we lief en leed met elkaar. Er viel eens iemand af, er kwam eens iemand bij (moest eerst wel door de ballotagecommissie..) en de teller is nu blijven staan op 7: 4 mannen en 3 vrouwen. En de juf natuurlijk. De nadruk ligt op spreekvaardigheid en dat gaat ons inmiddels behoorlijk goed af. Tenminste in de beschermde omgeving van de groep. Waar iedereen mooi langzaam Frans spreekt met een Nederlands accent. Het is andere koek (autre gâteau) als we in Frankrijk zijn. Spreken gaat dan best goed, maar de fransen verstaan: het valt niet mee! Het eerste dat ik altijd roep is: “Lentement, s’il vous plait”…….

Gisteravond kwamen we bij elkaar voor de ‘nulde les’. Die wordt voor de eerste les aan georganiseerd, omdat er anders op de eerste les veel te veel tijd verloren gaat met bijpraten.

Iedereen neemt iets lekkers mee, de mannen zorgen voor de wijn en we hadden een genoeglijke avond. Iedereen moest een voorwerp meenemen en aan de hand daarvan iets vertellen over de afgelopen periode, in alle gevallen was dat de vakantie. We hadden afgesproken dat we 4 minuten per persoon zouden praten, maar het is een illusie om te denken dat dat met deze groep gaat lukken.

Maar waarom staat dit verhaal nu op mijn blog: dit verhaal past in de categorie muziek.

Om 22.30 u zaten we nog buiten en hebben we met de hele groep het lied ‘Ca va pas changer le monde” van Joe Dassin gezongen met gitaarbegeleiding. Bij kaarslicht. Wat een sfeertje. Ook even meezingen? Klik hier >>>

Toen ik vanmorgen opkwam stond mijn aanrecht vol met lege wijnglazen. Volgende week beginnen we echt.