Gisteren vertelde ik over mijn grote liefde voor sprookjes.
Wij lazen vroeger thuis de Donald Duck. Volgens mijn vader hoorde dat gewoon bij de opvoeding. Het was gewoon kostelijk om te zien dat hij op z’n zeventigste bij ons thuis nog met de Donald Duck voor z’n neus zat. Maar dit terzijde.
Omdat de tekenfilm Sneeuwwitje in de jaren ’60 in Nederland draaide, kreeg je bij de Donald Duck een boek met het verhaal van Sneeuwwitje en bij iedere Donald Duck zat dan een zakje met plaatjes om in dat boek te plakken.
Geweldig vond ik dat! Wat een mooie plaatjes! De film heb ik destijds nooit gezien. Wij gingen niet naar de bioscoop. Maar ik had de film ‘in plaatjes’ in mijn hoofd.
Als er weer een nieuwe Disney-film uitkwam dan stonden de verhalen daarvan in de Donald Duck en ik smulde van Assepoester, Doornroosje en noem alle klassiekers maar op.

In de jaren ’90 deed de video-recorder zijn intrede. Wij kochten ook zo’n ding. Ik kon mijn geluk niet op toen de Disneyklassiekers op video uitkwamen. De eerste film die we kochten was Assepoester. Eén van de kinderen kreeg hem als verjaardagskado. Samen met de kinderen zat ik op de bank te genieten van het sprookje: wat prachtig en wat mooi getekend. Toen Sneeuwwitje uitkwam heb ik hem eerst alleen gekeken. Het plaatjesboek van de Donald Duck heb ik niet meer, maar de ‘plaatjes’ herkende ik allemaal:

7 dwergen op boomstam

de dwergen op een boomstam, Sneeuwwitje in haar glazen kistje, wat een jeugdsentiment.
Jaren achtereen heb ik samen met de meiden op zaterdagavond op de bank gezeten om een film te zien. De kleine Zeemeermin, Belle & het beest, de Leeuwenkoning: ik kan ze wel dromen. Ons gezin communiceert soms in Disneyquote’s. “Weet je zeker dat dit water hygiënisch is? Stel me niet teleur! Als je niets aardigs weet te zeggen, zeg dan niets niemendal… Ik jubel! Oohh….áls. We leven wel in de 14e eeuw, vader!” Zo kan ik uren doorgaan.

Nu ben ik 54 en inmiddels weet ik dat de Disneyliefde nooit over gaat. Afgelopen vrijdag had ik een off-day. Huilen, piekeren, bluuuh! Toen heb ik samen met Carlijn naar Alladin gekeken. Met die idiote geest, ingesproken door Pierre Bokma. Meegezongen met “Prins Ali, o dat is die… ”
Het helpt.
Echt.