Gistermorgen ging ik alleen naar de kerk. Gerard had na de verjaardag van zijn moeder en het concert van InBetween zaterdag  behoefte aan een uitslaapmoment.
Als ik mag kiezen is de organist voor mij de doorslaggevende factor. Gistermorgen was dat Arjan  Schippers. Hij durft rustig een mooie melodie uit een Disney film tijdens een kerkdienst te spelen. Dat deed hij ook eens toen we met de cantorij in de dienst zongen. Op de achterste rij fluisterde iemand: “Wat is dit!? Dit ken ik! Sneeuwwitje?” Het bleek Pinokkio te zijn. Met kerst speelde hij tot mijn verrassing “We all stand together” van Paul Mc Cartney.

Om 09.15 u zat ik al in m’n eentje in het koor te genieten. Gistermorgen excelleerde hij weer met de begeleiding van Lied 216 “Dit is een morgen….” een vertaling van “Morning has broken”. Wat Cat  Stevens op z’n gitaar speelt, speelt Arjan op het orgel.

Organisten krijgen lang niet altijd de aandacht die ze verdienen. Voor het begin van de viering teut de goegemeente naar hartenlust door hun zorgvuldig ingestudeerde muziek heen.

Ook in de begeleiding van de gemeentezang wordt de organist niet altijd goed begrepen (lees: tettert de gemeente te snel of te langzaam door  zonder op het aangegeven tempo te letten).
Enkele weken geleden was er een ouderling van dienst die begon met zijn welkomstwoorden, terwijl de organist het stuk nog niet had uitgespeeld! “Een schaande  ist!” zou de moeder van Bartje zeggen.

Gelukkig was er gistermorgen na de preek een meditatief moment. Nog even nadenken over wat er is gezegd, terwijl de organist een muziekstuk speelt. En dan op zo’n mooi historisch Hinsz-orgel >>> bij ons in de Catharinakerk. Voor mij één van de fijnste momenten van de dienst. Ik weet niet eens wat voor stuk Arjan speelde, maar ik vond het prachtig.  Muziek spoelt het stof van het dagelijks leven van de ziel.