Het wordt zo langzamerhand een ‘ continuing story’: de sprookjes van de Franse les. Om het verhaal van 17 februari >>> even af te maken: Phileine was dus niet de naam van de franse Grietje. Dat vermoeden hadden wij gelijk al, de juiste naam is Gretel.
We hebben altijd maar een uur. Maar daar hadden we dinsdagavond echt niet genoeg aan. Juf was ziek geweest, dus die vertelde eerst al hoe het nu was en ook de rampspoed die ons is overkomen werd besproken. Na de korte verhaaltjes die ook nu weer niet allemaal kort waren kwamen de laatste twee sprookjes aan bod. Domme Hans en Zwaan kleef aan. Iemand haalde de sprookjes door elkaar en vroeg: “Ruilde hij die bok (uit domme Hans) dan steeds voor iets anders? Hoe kwam hij anders aan die zwaan?” Het valt ook niet mee, franse sprookjes.
Bij het bespreken van het huiswerk kreeg juf de slappe lach. Pierre had het woord sourire (glimlachen) verward met conduire (autorijden). Iemand reed dus niet naar Fred, maar glimlachte naar Fred. Dat werkte zo op jufs’ lachspieren dat ze niet meer kon ophouden. Ze heeft zo’n aanstekelijke lach dat op den duur iedereen in een deuk lag, terwijl de mensen achter aan de tafel die hele fout van Pierre niet hadden gehoord…..
Aan het eind was dan nog de boekbespreking. Mijn Da Vinci Code had bijna iedereen gelezen, in ieder geval hadden ze de film gezien. Een collega-leerling had Le petitie Prince >>> uitgekozen, bij Nederlanders en Fransen een zeer bekend boek. Het is geschreven door Antoine de Saint Exupery. Het lijkt een kinderboek, maar er zitten volwassen thema’s in. Voor een volgende keer werden twee nieuwe kandidaten aangewezen. “Mag je ook een boek als Angelique doen?” Ik kijk er al weer naar uit.
Geef een reactie