Gisteravond gingen we samen naar de film. In de Wolff bioscoop in de Euroborg. We wilden al een tijdje naar ‘Michiel de Ruyter’.
Wat een spektakel: een lust voor het oog!
Mooie kostuums, oude stadsgezichten, spectaculaire oorlogsvoering op zee, ik heb er van genoten.
Natuurlijk vind ik geschiedenis sowieso een fantastisch onderwerp.
Ik ben dan ook altijd benieuwd of het ook echt zo gebeurd is. In het geval van Michiel de Ruyter: ja en nee. Qua jaartallen bijvoorbeeld: de periode tussen de zeeslagen in de film besloeg ongeveer 20 jaar, maar de kinderen werden geen jaar ouder. Toen De Ruyter stierf was hij achter in de zestig, maar wij zagen een viriele Frank Lammers met wapperende donkerbruine lokken wiens been werd afgeschoten.

Wat me bij zal blijven van deze film is de moord op de gebroeders De Witt. Gruwelijk. En ook het geruzie tussen de Orangisten en Staatsgezinden.
Het gekonkel, de intriges, de kwalijke rol van prins Willem III. Het is gewoon een wonder dat Nederland als land nog bestaat.
De Fransen, de Engelsen en later ook de Duitsers hebben altijd hun best gedaan om ons land onder hun bestuur te krijgen. Maar ‘we’ zijn er nog.

Het is goed om je zo af en toe te realiseren dat in de loop van de eeuwen erg veel mensen hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid.
Dat is een groot goed.
Op 4 & 5 mei is er weer gelegenheid om daar bij stil te staan.