Op 16 mei meldde ik dat wij de caravan gingen verkopen.
Als je weet hoeveel caravans op marktplaats staan en dat die van ons 18 jaar oud is, dan snap je dat wij al blij zouden zijn als wij hem voor de zomer kwijt zouden zijn.
Hij is al weg.
Zaterdagmiddag om twintig voor vier zette Gerard de advertentie op Marktplaats en om 19 voor vier ging zijn telefoon. “De eerste beller” grapte hij nog, maar het bleek echt zo te zijn. Om een lang verhaal kort te maken: deze beller heeft hem ook gekocht.
We hebben in een razend tempo de hele caravan nageplozen op ‘Wat halen we er uit en wat geven we mee?’
En dan kom je de hele geschiedenis van het kamperen weer tegen, wat mijn ouders al sinds de jaren 50 van de vorige eeuw deden.
Zakken vol met handige dingetjes waar geen mens ooit nog wat mee doet.
Een EHBO-trommeltje met jodium dat in 1990 al over de datum was.
Mierenpoeder van een bedrijf dat al 20 jaar failliet is.
Niet geaarde snoeren en stekkers.
Een tas vol met haringen en scheerlijnen, dunne pennen en verstafte zwarte elastieken.
En een zak vol keurig opgevouwen plastic zakjes die nog als afvalzakjes gebruikt kunnen worden.
We hebben een deel in de caravan laten zitten en ook heel wat weggedaan. Je kunt niet 
alles bewaren. Gelukkig hebben we de foto’s nog. Maar één ding heb ik uit nostalgische overwegingen uit de caravan gehaald. Het valt onder het hoofdstuk ‘ ku’j zölf wal maken’.
Het is een opbergzak die mijn vader nog zelf heeft gemaakt op hun Singer-naaimachine. Die zak hing aan een stang in de voortent en daar gingen de folders, kaarten, puzzelboekjes, en kranten in.
Misschien komt hij ooit nog van pas.
Misschien ook niet.
Wegdoen was ‘ a bridge tot far….’
Geef een reactie