Afgelopen zaterdag stond er in het Dagblad van het Noorden een artikel over hoe we omgaan met onze tijd. ‘Het afbakenen van de tijd’ was één van de koppen. Ik vond het een mooi onderwerp voor mijn blog.
We hebben structureel te weinig tijd en toch hebben we allemaal 24 uur in een dag.
24 uur! Eenmalige aanbieding. Want ze komen niet meer terug.
Wat doe je met die 24 uur die iedere dag tot je beschikking staan?
Om inzicht te krijgen in de vraag “Waar blijft mijn tijd?” is het heel verhelderend om één week dagelijks bij te houden wat je met je tijd doet. Echt van minuut tot minuut.
Aan de ene kant blijkt dan dat er nogal wat tijd ‘vermorst’ wordt. Een bekende tegeltjeswijsheid in dit verband is: Haast dient om minuten goed te maken, nadat uren verloren zijn gegaan.
Maar er is ook nog een andere kant aan dit verhaal: mensen die een Calvinistische opvoeding hebben gehad vinden dat je je tijd vooral ‘nuttig’ moet besteden. Daarin kun je ook volledig doorslaan, door alleen maar nuttige dingen te doen en daarbij vergeten dat je ook van dingen kan genieten.
Maandag en donderdag zijn mijn vrije dagen. Op die dagen wil ik ook graag tijd hebben voor borduren cq lezen, maar er zijn ook altijd nog zoveel kleine dingen die moeten. Als ik niet oplet is de dag zomaar om. Huishoudelijke klussen, even een telefoontje, appen en mailen, boodschappen in het dorp, praatje met deze en gene, blijven hangen op internet.
Maar als ik wel oplet maak ik aan het begin van de dag een ‘nog te doen’ lijstje. Daar zet ik dan alles op wat ik die dag zou willen doen, zoals boodschappen doen, peertjes schillen & koken, vaatwasser leeg, wasmachine aan, stofzuigen, mail afwerken etc.
Alles wat ik heb gedaan streep ik door. De leuke dingen bewaar ik tot het laatst, zoals bloemstukjes maken of stukje schrijven voor blog. Aan het einde van zo’n dag heb ik alles op mijn lijstje doorgestreept (goed gevoel!) en heb ik bijna altijd nog tijd voor lezen of borduren. Zo’n lijstje maak ik alleen op dagen waarop ik ’s morgens al zoveel kleine acties in mijn hoofd heb dat ik denk: “Nu moet ik het opschrijven, anders vergeet ik dingen’. Het opschrijven op zich geeft al verlichting. Dan is het ‘uit je hoofd’ en zit je er niet steeds maar in om te malen. Je kunt dan ook gelijk zien wat eerst moet en wat wel even kan blijven liggen. Zo houd ik ook op drukke dagen grip op mijn tijd en kom ik ook dan bijna altijd nog toe aan dingen die ik graag iedere dag wil doen: minstens een half uur bewegen, musiceren (oefenen voor de Rossini scratch, accordeon oefenen) en het schrijven voor mijn blog.
Een predikant die mij na het infarct in 2009 hielp bij de mentale revalidatie stelde voor om mijzelf bij alles wat ik ging doen de vraag te stellen: “Van wie moet dit”. Het onthutsende antwoord was telkens: “Van mijzelf”. Sinds ik dat weet ligt het lijstje niet 
meer dagelijks op mijn aanrecht. Want in de “time-management-workshops” van tegenwoordig wordt het ’to-do’- lijstje dan wel aangeprezen als iets geheel nieuws en iets heel handigs, maar ik doe dat al meer 35 jaar. Op mijn werk voldoet dit prima, zie foto rechts.
De lijstjes hebben mijn leven heel lang geregeerd, maar na 2009 is er iets veranderd. De woorden ‘aandacht’ en ‘genieten’ zijn tussen de regels op mijn lijstjes gezet en het heilige moeten heb ik wat vaker los moeten laten. Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik toch ook wel heel erg kan genieten van een ouderwetse lijstjes-dag waarop ik met een voldaan gevoel om 22.30 uur met mijn glaasje port terugkijk op een NUTTIGE dag! Met allemaal doorgekraste dingen op mijn lijstje……
Jannet Mastenbroek
Hoi Ada,
wat herken ik dit nu al te goed. Na een griepperiode zat ik ineens in een mentale dip. Veel te veel willen op 1 dag en dat gaf teveel stress. Inderdaad is het een goede vraag “van wie moet je dit allemaal” en geniet je wel van rustmomenten. Je tip om een lijstje te maken met “to do” dingen ga ik ook proberen. Meer genieten en morgen is er weer een nieuwe dag. Dat heet midfullnes in het leven staan (heb ik me sinds kort in verdiept).