Rechtstreeks uit het
Precies een week geleden ben ik opgenomen. Ik zal niet zeggen dat de tijd is omgevlogen maar eigenlijk is het best snel gegaan. Gisteren zat ik even in het dagverblijf de ochtendkrant te lezen. Een meneer en mevrouw uit Friesland (duidelijk te horen aan hun tongval, nou) werden ook even in het dagverblijf opgevangen.
Meneer had een oproep gekregen dat hij donderdagmorgen moest verschijnen. Maar ze hadden enige tegenslag op de afdeling: iemand die zou worden ontslagen kreeg toch nog het bericht van de arts dat hij een dag langer moest blijven. De vraag was of de meneer uit Friesland wel kon worden opgenomen.
“We moeten waarschijnlijk hier in dit dagverblijf ook even het intake gesprek voeren en daarna kijken we verder.”
Ik stond op om naar m’n kamer te gaan, waarop mevrouw zei: “Maar heeft u wel een kamer waar u naar toe kunt?”
O ja hoor, maakt u zich geen zorgen om mij.
Het zal je gebeuren. Je wordt verwacht en dan nog is er geen plaats op de overvolle afdeling. Want wat bleek? Vanmorgen zat ik weer mijn krantje te lezen en het zelfde echtpaar kwam weer binnen. Ik had bijna plaatsvervangende schaamte. “Dus u bent weer naar huis gestuurd gisteren?” Ja dus.
En ik bijna verontwaardigd zijn over het feit dat ik op de woensdag voor de 12e november geen telefoontje kreeg….. en nu een hele kamer voor mij alleen.
Gelukkig trof ik meneer vanmiddag uit zijn 1 persoonskamer komende op de gang.
“It giet oan, meneer?”
“Ja krek nou!” Ik was blij voor hem. Het kleurde een beetje mijn dag.
Over mijn vorderingen kan ik kort zijn. Het gaat heel stabiel , maar ik moet rekening houden met dalende bloedwaarden en de voorspelling is dat ik daar nog wel het e.e.a. van zal merken. Wy sille sjen. Er is ook nog maar een week om.
Ondertussen aan de Boskamp
In deze spannende tijden probeer ik de ‘vaste dingen’ zoals yoga, zwemmen, Franse les en cantorij zoveel mogelijk door te laten gaan. Meestal kom ik terug van deze activiteiten met meer energie in mijn lijf dan toen ik er heen ging.
Gisteravond zongen we met de Catharinacantorij alle liedjes door voor drie komende diensten waar we aan meewerken. Veel. Volgens onze cantrix gingen we ‘speed-daten’ met alle liederen: even ‘doorzingen & proeven’. Sommige liederen waren heel bekend. We gaan naar Kerst toe en we zongen tot mijn grote vreugde o.a Stille nacht, Nu sijt wellecome en Eer zij God in onze dagen.
Die titel zegt misschien niet zo veel, maar het is het lied met het eindeloze Gloo hohohoho hoo hohohoho hoo hohohoho horia. Waarvan de bas naast mij van te voren al opmerkte dat er een ‘onmogelijk gloria’ bij de baspartijen zat.
Acht jaar zit ik nu bij dit koor en ik had de altpartij van dit lied nog nooit gezongen.
Collega-alt en ik vinden het een uitdaging. Dat betekent dat het nog niet heel goed ging.
Het was een heerlijke repetitie. Veel gezongen en veel gelachen.
Een tenor had een vervelende hoest.
Iemand vroeg: “slokje water”?
Een alt veronderstelde dat een emmer misschien beter was.
Waarop een andere tenor riep dat het toch zeker geen kameel was….
Plezier. Dat is het woord dat de hele lading dekt.
Plezier in het zingen en plezier met elkaar.
Broodnodig in tijden waarin het allemaal niet mee zit.
Geef een reactie