16 december: Wapens in de zegen.

Vanavond werkten we met de Catharinacantorij mee aan een viering van de PKN-gemeente in de Noorderkroon. Met de spaghetti nog achter in de hals meldde ik mij om 18.15 uur voor het inzingen.
Altijd lastig zingen in zo’n zaaltje. Het zingt veel ‘zwaarder’ dan in een kerk, bij het eerste lied leek het wel of er zand in de motor zat.
Gaandeweg knapte het wel op. Cantrix schroefde het tempo een beetje op zodat het wat gemakkelijker ging en over het algemeen ging het prima vanavond.

Wel altijd warm in zo’n verzorgingscentrum. De alt naast mij verzuchtte na afloop dat ze beter een korte broek aan had kunnen doen. Dat vond de rest niet zo’n goed idee.
Het zijn altijd aangename bijeenkomsten. Omdat de mensen die zo’n viering bezoeken
over het algemeen ouderen zijn, worden er veel bekende kerstliederen gezongen en ook het kerstevangelie wordt in de oude versie voorgelezen: “En het geschiedde in die dagen….” Het brengt voor mij altijd de sfeer van vroeger even terug.

Eén van de mooiste liederen vond ik vanavond het ’Eer zij God in onze dagen’: we kennen het inmiddels goed. Heerlijk om dat lied vierstemmig door elkaar heen te zingen. Vanavond stond ik voor de tenoren en hun ‘glohohoria’ wisselt af met dat van de alten, nu hoorde ik pas goed hoe mooi dat in elkaar overloopt.
Toch was het niet de muziek die mij het meest raakte vanavond, dat was de zegen.
Na afloop vroeg ik aan de voorganger, Astrid Mekes, de tekst.

God, Gij zijt het die ons nieuw kunt maken.

God, Gij die ons nieuw kunt maken,
zegen ons met het licht van Kerstmis
en zegen ons met een nieuwe toekomst. Amen.

Met alle bovengenoemde emoties hebben Gerard en ik het afgelopen jaar te maken gehad.
En ik zou haast zeggen: wie niet?
Deze zegen reikt ons de wapens aan waarmee we het leven zoals dat op ons afkomt te lijf kunnen gaan.

We kregen deze zegen vanavond mee.
Wat een cadeau.