Gisteravond kwamen we bij elkaar voor de maandelijkse bijeenkomst van de Gespreksgroep ’93 van onze PKN-gemeente. Met leeftijdsgenoten bespreken we verschillende onderwerpen, gisteravond ging het over de ziel.
Ons was gevraagd een lievelingslied te noemen dat onze ziel raakte.

Mensen die mijn blog volgen weten al: muziek is voor mij en mijn ziel erg belangrijk.
Op een zondagmorgen in de kerk kan ik geraakt worden door een voor mij onbekend stuk dat gespeeld wordt tijdens de collecte, waardoor ik onverhoeds moet huilen.
Dan wordt in mijn beleving  ‘mijn ziel’ geraakt. Waarom doet zo’n stuk mij iets? Ik kan het niet uitleggen aan een ander. Ook gisteravond merkte ik weer: niet iedereen heeft iets met muziek. Muziek kan ook irriteren. Liederen, gezongen in een viering, kunnen voor de één betekenisvol zijn, maar kunnen door een ander als ‘geneuzel’ worden ervaren.

Muziek kan ook helend zijn. Het helpt mij bij het tot rust komen in turbulente periodes.
Middelste dochter Harriët was dit weekend bij ons. Zij is musicus / saxofonist, ze geeft les, speelt in een band en treedt af en toe op. “Muziek maken is heel belangrijk voor de ontwikkeling van een kind.” is haar stellige overtuiging.
Daarover is ook genoeg te vinden op internet.
Kijk bijvoorbeeld maar eens naar dit artikel Muziek maakt slim >>>.

Het is natuurlijk niet gek dat Harriët (als musicus) dit zegt. Maar samen met haar heb ik bewezen dat muziek écht van belang kan zijn.
Toen ik zwanger was van haar heb ik een klein experiment gedaan.
Er werd namelijk beweerd dat ongeboren kinderen in de buik van de moeder al geluiden waarnemen en dat je door regelmatig hetzelfde lied te zingen zo’n kindje voor de geboorte al een liedje kunt aanleren.
Iedere avond bracht ik oudste dochter Frea, toen 2, naar bed met een heel ritueel: pyama aan, tanden poetsen, verhaaltje, gebedje zingen. Aan dat ritueel voegde ik één ding toe: slaapliedje zingen.

suuze naanjeVan mijn moeder had ik het Groningse wiegelied: “Suze naanje, ik waige die….” geleerd.
(Klik hier >>> voor de melodie, klik op de afbeelding voor een vergroting).
Tot aan de bevalling heb ik het bijna dagelijks met Frea gezongen. Toen Harriët was geboren was ik natuurlijk benieuwd of het ook zo zou zijn.
Als ze huilde pakte ik haar op en zong het Suze naanje.
En ze herkende het inderdaad:  altijd werd ze dan stil en na een paar regels ook rustig. Ook toen ze ouder werd kon ik haar bij groot verdriet of enorme driftbuien kalmeren door haar op schoot te pakken en het Groningse slaapliedje te zingen. Experiment geslaagd.

Ooit last ik ergens de quote ‘Muziek spoelt het stof van het dagelijks leven van de ziel’.
Zo ervaar ik het. En velen met mij.