21 maart: Het orgel-balkonhekje.

Gisteravond was de vesper waaraan wij, Piety, Jaap, Gerard en ik, onze medewerking verleenden.
En natuurlijk: wij vinden het fijn om met z’n vieren te zingen, we hadden de stukken goed ingestudeerd, maar de zenuwen spelen een uur voor dienst behoorlijk op.

Hinszorgel in de Catharinakerk

Mensen die mijn blog lezen weten dat ik graag luister naar het orgel als Erwin Wiersinga er op speelt. Gisteravond was hij onze begeleider, dan zit het dus wat orgel betreft wel goed. Maar met Erwin ‘luistert het ook nauw’.
Het eerste lied tijdens het inzingen was ook gelijk het moeilijkste van de dienst en dat ging beslist niet jofel.
Dan verschijnt Erwins hoofd boven het orgel-balkonhekje.
Dat is niet goed voor je zelfvertrouwen.
Maar gelukkig: de rest ging goed. Erwin stelde voor om in de dienst iets luider mee te spelen. “Om onze foutjes te markeren.” veronderstelde Jaap. Hij bedoelde maskeren…

Die foutjes waren er. Maar het meeste ging goed. Vooral het eerste lied, dat tijdens het inzingen voor problemen zorgde, ging tijdens de viering helemaal goed.
Als gelegenheidskwartet hebben we genoten van de repetities in de aanloop naar deze viering toe.
Het was de eerste keer dat Gerard en ik weer in het openbaar zongen na de lange periode van ziek zijn van Gerard. Daar zijn we blij mee. Net als met het feit dat Gerards conditie met sprongen vooruit gaat. En dat z’n haar weer terug is. Het is fijn dat we alle dingen zo langzamerhand weer op kunnen pakken.
Voelt goed!