Gisteren werd ik weer eens met de neus op de feiten gedrukt: als je partner Alzheimer heeft heb je het als mantelzorger zwaar. Op 7 februari >>> schreef ik al over mijn tante en haar man die worstelen met dementie en de gevolgen daarvan. Met mijn moeder ging ik gisteren bij hen op bezoek; elkaar even vasthouden, bijpraten en ‘eem naor veuren’.
(In Klazienaveen betekent dat dat je naar de winkelstraat loopt bij het Van Echtenskanaal, voorheen de ‘Dördtse brugge’, voor wat kleine boodschapjes.)
Oom gaat nu 4 dagen in de week naar een zorgboerderij.
Een paar uurtjes is ze dan even bevrijd van de druk: “Waar is hij? Wat doet hij?”
Ze vertelde over dat hij niet meer wil douchen.
Dat hij er ’s nachts uit gaat en dat ze dan zelf niet meer slaapt.
Dat eten steeds moeilijker gaat.
Dat gesprekken geen reden meer hebben.
En dat ze er soms zo ontzettend moedeloos van wordt.
Toen ik gisteren afscheid van haar nam zei ze dat ze het fijn had gevonden dat ze haar verhaal had kunnen doen.
Dat er iemand was die haar begreep.
Wij hebben haar op het hart gedrukt om vooral ook goed op zichzelf te passen.
Want als je steeds maar op iemand anders past vergeet je dat, met alle gevolgen van dien.
Geef een reactie