Gisteravond gingen mijn broer en ik naar het herdenkingsconcert dat de Nederlandse Bach-academie >>> organiseerde ter gelegenheid van 4&5 mei. Uitgevoerd werd het Requiem van W.A. Mozart. Daar had ik naar uitgekeken.
We wandelden naar de concertzaal (Op de Helte, Roden) en vroegen ons af wat we konden verwachten. Zou het een goede uitvoering zijn? Groot of klein koor? Groot of klein orkest? Amateurs of professionals? “Geen idee eigenlijk” was onze gezamenlijke conclusie. “We laten ons verrassen.”
Na afloop zei mijn broer: “Het heeft mijn verwachtingen met 200% overtroffen.” Dat kan natuurlijk helemaal niet, maar het zegt iets over onze beleving gisteravond. Bij het eerste ‘Requiem aeternam dona eis’ liepen mij de tranen van ontroering al over de wangen. Het was een prachtige uitvoering. Het stuk is overbekend en ik kan het wel dromen. Dan valt een life – uitvoering vaak tegen omdat je ieder loopje en iedere inzet uit je hoofd kent en het is nooit zo mooi als de ‘perfecte’ versie op CD. Ook gisteravond was het niet helemaal vlekkeloos, maar dat deed geen afbreuk aan de fenomenale uitvoering die de Nederlandse Bach-academie ons voorschotelde. Wat een verrassing. We hebben genoten.
Vooraf was het publiek gevraagd om in het licht van wat er werd herdacht bij dit concert niet te applaudisseren.
Dat had tot gevolg dat het seconden-lang doodstil bleef toen het laatste akkoord weggestorven was. Kippenvel.
Dit blog schrijf ik als een alternatief voor het applaus dat gisteravond niet heeft geklonken maar dat wel zeer verdiend was. Nederlandse Bach-academie: bedankt!
Omdat het concert plaatsvond in een kerkgebouw, is het concert terug te luisteren op kerkradio. Hierbij een link naar de site Kerkomroep >>>. De weergave is beslist niet optimaal, maar je krijgt wel een idee van wat wij gisteravond met zoveel genoegen hebben beluisterd.
zwanny kamp
Henk en ik vonden het indrukwekkend. Wij hebben genoten. En het slot ‘Communio’ en de stilte was ontroerend. Goed dat gevraagd was geen applaus te geven. Zwanny