Bijna een jaar doe ik nu aan yoga. Ondanks mijn aanvankelijke weerstand is het toch ‘helemaal goed gekomen’, zoals de instructeur (nog steeds die leuke J.) destijds al voorspelde.
(zie voor mijn eerste schreden op het yoga-pad zie 17 juni >>> en 13 juli >>>)
Inmiddels heb ik zelf een yoga-matje, een extra lange, gekregen op mijn verjaardag van de dochters.
Iedere morgen doe ik ongeveer 10 minuten een reeks yoga-oefeningen en iedere maandagmorgen ga ik naar de sportschool voor een uurtje club-yoga.
Ik ben er beslist een stuk soepeler door geworden en mijn armen en benen worden er sterker van.
Vooraan, vlak bij J., staat altijd een groepje dames dat het heel goed kan. Die doen het al jaren en vouwen zomaar hun linker- om hun rechterbeen, steken de armen sierlijk in de lucht en blijven vervolgens doodstil staan.
Ik kan hetzelfde, maar niet sierlijk en ik blijf ook niet stil staan. Maar ik val in ieder geval niet meer om.
Ik sta helemaal achteraan, daar valt mijn houterigheid minder op.
J. roept de hele tijd in een microfoon wat we moeten doen. Dat is niet echt om te lachen en dat doen we dus ook niet veel. Gistermorgen was er een reeks nieuwe oefeningen, waarbij we goed moesten opletten: een serieuze zaak.
Toen riep hij tussendoor de Bert Visscher-uitspraak: “Niet zo snel, Bert, we schrijven mee!”. Dat vind ik nou grappig.
J. werd er gelijk een stuk sympathieker van.
En hij werd nog sympathieker omdat hij een oefening moest voordoen die hij niet kon.
NIET KON! 
J. is dus ook maar een gewoon mens.
Die kennelijk van Bert Visscher houdt.
Sini ramaker
Hoi ada,
Volg al jaren yoga.
Sini ramaker
Verder, maar afgelopen winter was mijn lerares ziek.
Dus dan moet je sterk zijn om oefeningen alleen thuis te doen.
Maar geinspireerd door jou, heb ik weer wat oefeningen gedaan.
Het is inderdaad zo je wordt er soepeler van. We doen ook veel ademhalingsoef.
Verder meditatie. Veel baat bij gehad.
In september begint ze weer.
Groet sini