Ieder jaar broedt er een ooievaarspaar op de schoorsteen van havezate Mensinge in Roden.
Bij de ingang van de havezate staat een informatiebord met alle ins en outs van het hele broed-gebeuren in het voorjaar.
Dat was eerst niet zo.
Bij de Mensinge was men in het begin niet zo blij met de ooievaars. Ze scheten namelijk de schoorsteen en het stuk dak daaronder helemaal vol.
Men bedacht dat de ooievaars wel welkom waren, maar niet daar, dus er werd een hoge paal geplaatst 50 meter verderop in een stuk grasland, waar ook alvast een nest op werd geplaatst. Dat zouden de vogels vast wel op prijs stellen.
Het voorjaar daarop kwamen de ooievaars terug en inderdaad: het nest werd erg op prijs gesteld. Ze gebruikten het materiaal voor hun eigen nest, dat ze bouwden op de schoorsteen van de Mensinge.
Een wereld-verhaal vind ik het.
In mijn jeugd waren er geen ooievaars in ons deel van het land. Ze waren immers bijna uitgestorven. Ik kende de vogel alleen uit een boek van Dik Trom (zie >>>) en uit het sprookje ‘Kalif Ooievaar’, een spannend verhaal uit een dik sprookjesboek uit mijn jeugd. Ieder jaar spot ik tegenwoordig de ooievaars die gelukkig weer terug zijn. Ze zijn te zien op de Mensinge en op vele andere plaatsen in onze omgeving. Even zo vaak zie ik dan in mijn hoofd de Kalif met zijn grootvizier giechelend in het weiland staan. Ook benieuwd naar het oude sprookje? zie>>>
Geef een reactie