Vorig jaar kocht ik de CD ‘Achter glas’ van Boudewijn de Groot.
Zijn muziek gaat al mijn hele leven met mij mee, daar heb ik al eens over geschreven op 9 april 2015 >>> ; als klein meisje zong ik al mee met ‘de Noordzee’.
In het blog uit 2015 schreef ik over een lied van die nieuwe CD dat me ontroerde.
Het heet ‘Schemering’; het is een pareltje.
Het beschrijft het stille verdriet van iemand met een partner die lijdt aan dementie.
De tekst van het refrein is:
Je bent niet meer, je bent niet meer,
je wist niet terug te komen.
Je was al eerder heengegaan dan je afscheid had genomen.
In de loop van de jaren heb ik al veel mensen met dementie/Alzheimer in mijn naaste omgeving meegemaakt. Hartverscheurend, altijd weer.
Na anderhalf jaar kan ik nog steeds niet met droge ogen naar dit lied luisteren. Voor mijn ogen zie ik mijn schoonmoeder, dwalend en angstig, altijd op zoek naar haar huis. En mijn oom en tante, die nu kampen met deze ziekte. Hij heeft Alzheimer, zij lijdt er aan.
De Groot vindt de woorden om de diepste pijn te omschrijven.
In het tweede couplet zingt hij o.a. :
maar als de tijd opeens het denken wreed ontwricht
en maakt dat de herinnering
heel langzaam gaat vervagen
dan is de avondschemering daar
in weifelend winterlicht
Luister hier >>> naar het stille en ingetogen ‘Schemering’.
Het is een live-opname bij Radio Gelderland.
Geef een reactie