Zaoterdagmiddag vreug ik an Gerard of e met mij met gung fietsen. “Ik moet eem hier en daor wat strunen.” legde ik uut. De dikste warmte was veurbij en ik wol een mooi bloemstuk maken. ’s Morgens haar ik al struund bij Het Goed. Een zilverkleurige schaol
zilverkleurige schaal…..
met een mooi raandtie, wat kleine maandties en een langwarpige, plastic vorm haar ik op de kop tikt.
Ienmaol op fietse speurde ik de barms nao op bessies, neuties en aander spul um te gebruuken veur een mooi bloemstuk. De oogst was twee dikke bruune ‘riet-sigaren’, een stuk of wat stengels ‘pluumgras’, vogelkers, rozenbottels en nog wat klein spul.
Ik vuul mij altied wat ongemakkelijk bij het metnemen van dingen uut de natuur. Het Drentse woord strunen (spreek uut
langwarpige, plastic vorm
struun’n) betiekent ‘zoeken naar iets van zijn gading, snuffelen, vooral met de bedoeling iets te kapen….’ dat klinkt een beetie krimmeneel.
En ik deu het ok nog met veurbedachte raode, want ik haar een snuischere in de fietstasse. Ik sus mien geweten deur allent dingen met te nemen waor d’r hiel veul van is.
Om met een versregel uut oonze Nederlandse literatuur te spreken:
Leef je uut!
Aan een boom zo vol geladen, mist men één, twee pruimpjes niet.
Met een gerust hart knipte ik vervolgens uut oonze eigen tuun hortensia’s en kalanchoë.
Toen verzamelde ik alles op mien aanrecht en meuk van de oogst van mien struuntocht twee bloemstukken (zie bovenstaonde foto’s, op klikken veur een vergroting).
Gerard legde vast hoe dat in zien wark giet: ik leef mij eem hielemaol uut.
Geef een reactie