22 november: Geen langere armen.

In de zesde klas van de lagere school kreeg ik een bril. Vanaf mijn schoolstoeltje (achterin de klas) kon ik niet meer lezen wat de meester op het bord had geschreven.

1973

Toen ik mijn brilletje eenmaal had kon ik dat wel weer lezen. Maar o, wat had ik een hekel aan die bril. Hij moest altijd op; alleen bij gym en ’s nachts mocht hij af.
Toen ik naar de MAVO en HAVO ging had ik hem nog wel dagelijks op, maar op momenten dat ik niet ‘ver weg’ hoefde te lezen deed ik hem lekker af.
In 1979 kwam ik op kantoor en daar had ik de typemachine dicht bij, dus ‘ver lezen’ hoefde alleen nog in de auto en voor de televisie enzo.
De opticien adviseerde me de bril alleen te gebruiken voor het in de verte turen. In de loop van de jaren werd mijn zicht in de verte zelfs weer beter (dat kan kennelijk), dus de bril kwam nog maar zelden uit de koker.

…. zoveel brillen ‘bijdehand’……

En toen werd ik 50 en kon ik de letters dichtbij niet meer zo goed lezen. In de kerk moest ik het liedboek steeds verder van me afhouden.
“Je moet verlengstukken bij je armen kopen!” merkte iemand daar ooit eens over op.
Ik kocht geen verlengstukken, maar een leesbrilletje +1 bij de Wibra. Die ik vervolgens steeds kwijt was, dus ik kocht er nog één.
Op mijn werk had ik inmiddels ook één nodig. En in mijn handtas. In het mandje op het aanrecht. Bij de computer. Boven. In de Franse les-tas. In de cantorij-tas. En aan iedere bril van die touwtjes zodat je ze om je nek kunt hangen. En met zoveel brillen ‘bijdehand’ kon ik nog zonder bril in de Jumbo met een verpakking in mijn handen staan waarvan ik de kleine lettertjes niet kon lezen.

“Waarom koop je niet een vaste bril?” had Gerard al eens gevraagd.
“Heb ik nog niet nodig, ik zie immers prima in de verte!”
“Je kan in ieder geval eens informeren. Als je een vari-focus neemt doe je toch gewoon vensterglas bovenin.”
Schoorvoetend ging ik naar Hans. Een oogmeting. Toen bleek dat ik in de verte inderdaad nog goed zag. Met één oog. Het andere deed het al een stuk minder.
Ze deden daar ook gelijk even een gehoortestje. Piepjes links en piepjes recht. Even was ik bang dat ik én een bril én een hoortoestel moest…..maar dat hoefde gelukkig niet, het gehoor was nog goed.

Gisteren haalde ik mijn nieuwe bril op. Het is wel wennen, maar ook wel heel fijn. TV kijken door het bovenste deel van het glas en breien door het onderste deel.
Niet meer de hele dag zoeken naar een leesbril. Zelf vind ik het een hele verandering, maar de enige die het tot nu heeft opgemerkt is Gerard.
Kennelijk past de bril prima bij mijn hoofd, want niemand ziet het!