Gistermiddag zat ik aan de lunch met 4 collega’s. Het was niet mijn dag. Slecht nieuws op het werk over een collega, emotie, concentratieproblemen. … een kom mosterdsoep van Cor ( de kok) doet dan wonderen. De lunch is sowieso een rustpunt op mijn werk. Even achter het scherm vandaan, even uit de drukte van telefoon, mail en agenda’s.
Het gesprek kwam op geschiedenis. Het gevoel dat je hebt als je op een plek bent waar geschiedenis is geschreven. Jan vertelde dat hij bij een prehistorisch monument tegen
Pré-historische ‘stone-circle’ in Derbyshire, Engeland (vakantie 2012)
een rechtopstaande steen leunde en zich op dat moment realiseerde dat eeuwen geleden andere mensenhanden die steen met een reden rechtop had gezet. Dan ben ik dus niet de enige die dat soort gevoelens heeft. In Rome in het Forum Romanum, bij het hunebed in Steenbergen, bij een pré-historische ‘stone-circle’ >>> in Derby-shire in Engeland of bij het eeuwenoude doopvont in onze eigen Catharinakerk : het idee dat je door dat monument verbonden bent met de generaties die je voorgingen.
Meestal wordt ik meewarig met rust gelaten als ik dat soort gevoelens benoem.
“Ja, mama heeft iets met geschiedenis….”
Tijdens de lunch van gistermiddag was er dus even een stukje herkenning.
Het gesprek ging nog verder. Over spulletjes die van je ouders of grootouders zijn geweest. Die eigenlijk niks waard zijn, maar die je in een vitrinekastje bewaart. Over een kapot horloge dat je om had toen je een ongeluk kreeg, dat ook in dat kastje ligt.
We hoefden elkaar niets uit te leggen.
De lunch was een eilandje in de zee van een rotdag.
Dan doet een waardevol gesprekje je goed.
Geef een reactie