Vanmorgen werd ik wakker met de datum van vandaag in mijn hoofd.
Verjaardag van Wilma. Mijn vriendin sinds de HAVO. Ze overleed in 2011, vandaag zou ze 56 geworden zijn. Niet dat we die verjaardag uitgebreid vierden; Wilma woonde al sinds 1993 met haar Henk en twee dochters in Denemarken.
Toen ik op de HAVO in Assen kwam vanaf de kleine MAVO in Smilde was de overgang op zijn zachtst gezegd groot. Ontheemd liepen we te zoeken in lange gangen en het duurde even voordat we ‘gesetteld’ waren. De eerste gymnastiekles was het begin van mijn vriendschap met Wilma. Onze gymleraar was Van der Schaaf, toen ook conrector van de HAVO-afdeling. Een hele aardige man, zelfs voor iemand die zo slecht in gymnastiek was als ik. Hij begon zijn praatje met een verhaaltje over gym en dat niet iedereen daar even goed in was. “Wie kan er bijvoorbeeld geen handstand?” Voorzichtig stak ik mijn hand op, in de verwachting dat ik wel de enige zou zijn die dat niet kon. Maar aan de andere kant kwam ook een hand omhoog; die van Wilma. “Dames, gaan jullie maar eens even bij elkaar staan. Jullie helpen elkaar, alle anderen doen het alleen.” Niet lang daarna hingen Wilma en ik al slap van het lachen tegen het klimrek aan. Het begin van een geweldige vriendschap. Ze was een ontzettend leuk mens, ze was erg grappig en had een aanstekelijke lach.
Na de HAVO ging Wilma een secretaresse-opleiding doen, ik ging werken. Op 31 mei 1979 belde ik haar ’s avonds op. “Morgen begin ik aan mijn eerste baan, ik ga werken bij boekhandel Iwema in Assen!” Ze zei: “Dat is toevallig! Morgen begint er ook een vriendin van mij hier uit Beilen bij die boekhandel. Sjanètje Krokètje!” Ik hoor het haar nog zeggen. De volgende morgen ontmoette ik inderdaad Jeannette (zie Boekenvriendin >>>).
De rest is geschiedenis. Jeannette, Wilma en ik spraken af om een dag met z’n drieën naar Groningen te gaan, het begin van onze ’trio-vriendschap’. We bleven leuke dingen met elkaar doen, trouwden, kregen kinderen en zochten elkaar regelmatig op.
Toen Wilma en Henk in 1993 naar Denemarken verhuisden gingen Jeannette en ik af en toe een weekend naar haar toe. Heerlijke weekenden. Elkaars foto’s bekijken, bijpraten, winkelen en gewoon samenzijn. Met z’n drieën hadden we altijd heel veel lol en ook behoorlijk veel lawaai. In 2009 gingen we ter gelegenheid van onze dertigjarige vriendschap met z’n drieën een weekend naar Parijs met een busreis van Paulusma Reizen. Hilarisch was het. Op de foto hiernaast staan we met z’n drieën voor Versailles, Wilma staat in het midden. We spraken toen af dat de volgende gezamenlijke reis naar Brussel zou zijn, maar daar is het niet meer van gekomen.
Kort na Parijs werd Wilma ernstig ziek. We hebben haar nog een aantal keren opgezocht en in augustus 2011 hebben we afscheid van haar genomen.
Jeannette en ik hebben onze draai daarna wel even weer moeten vinden. Van een trio-vriendschap naar een duo-vriendschap. We missen Wilma, we missen de onbedaarlijke lol die we met haar hadden. Onze vriendschap heeft zich na Wilma’s overlijden verdiept. We delen het verdriet om het gemis, halen samen herinneringen op aan haar en verder blijven we hetzelfde doen wat we ook met Wilma deden: we zoeken elkaar regelmatig op en doen af en toe iets leuks.
Goede vrienden zijn als sterren.
Je ziet ze niet altijd, maar je weet dat ze er altijd zijn.
Harm Jan Meijer
Dag Ada!
Ik wil je even zeggen dat je me met deze column geraakt hebt, zoals vele malen het afgelopen jaar. Het gebeurde tot nu toe slechts 1 x dat ik gauw wegklikte naar iets anders, dat was de keer dat je vertelde over je afgebroken tand en aansluitend bezoek aan de tandarts. Maar dat had meer met mezelf te maken, ‘ooit’ brak ik een stukje van een tand af in maart 2015 (vlak voor de Israelreis) en vond na een paar dagen zonder problemen dat een goede smoes een bezoekje aan mijn tandarts nog maar even uit te stellen (tot op de dag van vandaag!!) Daar werd ik liever niet aan herinnerd. Voor het overige: petje af voor de veelkleurigheid van je bijdragen, de vele thema’s die je allemaal (zo lijkt het wel) even ontspannen ter sprake brengt. En naast het Gronings en het Fries kan ik inmiddels ook de Drentse taal behoorlijk waarderen. Gemoedelijk en vaak net even dieper dan het ABN…. Goede dagen samen en ga vooral door met waar je mee bezig bent! Harm Jan M.