Soms dragen mensen uit mijn omgeving een leuk onderwerp aan voor ‘de waarde van de dag’. Vanmiddag zat ik met collega’s aan de lunch en één van hen liet mij een tekstje op zijn telefoon zien.
“Kijk, leuk voor je blog”.
Zijn dochter was met haar zoontje van twee en een half naar het consultatiebureau geweest. De dienstdoende arts had bij het onderzoek aan het jongetje gevraagd: “Waar zijn je voetjes?”, waarop de peuter naar waarheid antwoordde: “In de schoenen…”
Voor de opa van het jongetje bepaalde het de waarde van de dag.
Het gesprek kwam op kleinkinderen en oppassen.
De opa in kwestie paste niet structureel op zijn kleinkinderen. Dat was hij in de toekomst ook niet van plan, want nu had hij het nog druk met het werk en later wilde hij niet vast zitten aan allerlei vaste afspraken. Tot mijn verrassing zei iemand waar ik het helemaal niet van verwacht had het volgende: “Het is nog niet zo ver, maar als ik opa word ga ik minder werken en dan ga ik oppassen. Ze zijn maar heel kort klein, als het grootvaderschap me gegeven wordt ga ik daar zoveel mogelijk van genieten.”
Van de overkant van de tafel kwam weer een andere reactie: “Nee, ik wil niet structureel oppassen, maar incidenteel kan het eigenlijk altijd. En dat is best nog vaak eigenlijk….”.
Een tafel vol opa’s c.q. mannen die het hopen te worden: wat een bijzonder gesprek bij het broodje en de karnemelk.
Zelf ben ik bijna 15 jaar ’thuis’ geweest om voor de kinderen te zorgen en ik kijk daar met genoegen op terug.
Mijn ouders en schoonouders hebben in die periode heel veel opgepast, hele weekenden soms.
Verder gingen we regelmatig met het hele gezin bij hen op bezoek of kwamen zij bij ons.
Ook gingen de dames in de schoolvakanties vaak een paar dagen bij opa en oma logeren. Daardoor hebben onze dochters een goede band opgebouwd met hun opa’s en oma’s en dat wordt door hen als bijzonder waardevol ervaren.
En of je nou één vaste dag in de week oppast of je ziet ze onregelmatig: als je ze maar ziet!
Geef een reactie