Naar 19 februari keek ik al een tijdje uit. Op die dag zouden we eindelijk zien hoe de Catharinakerk er uit ziet na de ingrijpende verbouwing. Zes maanden was de kerk dicht; af en toe werd er een tipje van de sluier opgelicht.

Er waren geruchten. Is kerk gebouwd op een prehistorisch hunebed? Worden de grafzerken tentoongesteld? Zijn er botfragmenten gevonden in de aarde rondom de kerk bij het graven van de riolering?
Voor de antwoorden op deze vragen verwijs ik naar onze PKN-website >>>.  Het is natuurlijk prachtig, zo’n eeuwenoud gebouw, maar niet praktisch, dus wil je hier vieringen in blijven houden, dan moet het worden aangepast aan de eisen van de moderne tijd. Een kerk is per slot van rekening geen museum.

Gistermorgen om 08.30 uur stonden we als Catharinacantorij wat onwennig op een lichte tegelvloer.
Nieuwe stoelen, nieuwe opstelling, zelfde cantrix, zelfde zangers. Achter het orgel zat Erwin Wiersinga. Hij was aan het morrelen met zijn spiegel om de cantrix te kunnen zien, waarop één van de bassen het lied ‘Spiegelbeeld’ inzette; bas werd vervolgens bestraffend toegesist door een tenor: “Hou op man, straks moeten we nog nablijven..!”

In de viering kwam de naamgeefster van de kerk, Catharina van Alexandrië, hoogstpersoonlijk langs om ons iets te vertellen over haar leven. Ook benieuwd? zie >>> Psalm 84 stond centraal. “Hoe lieflijk, hoe goed is mij Heer, het huis waar Gij uw naam en eer hebt laten wonen bij de mensen.”
In de overdenking nam de voorganger ons mee naar de verschillende vormen van het huis van God door de eeuwen heen: een tent in de woestijn, een tempel in Jeruzalem, een kerk in Roden. “Maar God woont niet in de kerk” zei de predikant “Hij is daar waar wij mensen zijn, Hij woont in ons”.

Natuurlijk kun je van alles vinden van de verbouwing. Ik vind het geslaagd. Vooral het

Voorproefje: zijbeuk met stiltehoek; in de vloer 3 oude grafstenen.

portaal waar je binnenkomt is erg mooi geworden en we kunnen nu ook inpandig naar de wc: een grote vooruitgang.
Wel miste ik gelijk het zandstenen doopvont.
Het liturgisch centrum is helemaal vernieuwd en er was een nieuwe glazen doopschaal.
Oeh. Dat vond ik wel jammer. Het doopvont was verbannen naar een plekje achterin de kerk. Ik weet nog dat we met ons gezin bij dat doopvont stonden toen Carlijn werd gedoopt; op dat moment was ik heel erg doordrongen van het feit dat we deel uit maakten van een eeuwenoude christelijke traditie.
Maar Gerard heeft veel minder last van dergelijke historische gevoeligheden.
“Dat doopvont stond hier nog maar een jaar of 25 hoor…. daarvoor was het overtollig geworden bij het Drents Museum en dáár weer voor werd het gebruikt als drinkbak voor paarden in een weiland in Drenthe.”

O. Dus. Ik zette mijn historische gevoeligheden voor de rest van de dag in de koelkast en genoot van deze feestelijke dag; we kunnen de Catharinakerk weer gebruiken en het is er voor de moderne kerkmens een stuk aangenamer op geworden.
Anne Jongsma en alle andere harde werkers: chapeau!

Inmiddels staat er een mooi verslag (gemaakt door Zwanny Kamp)  van de feestelijkheden van deze dag op de PKN-website. Zie >>> Daarop staan ook twee links naar de fotoreportage’s van Han Post en Fokke de Jong.
Luisteren:  ’s Middags genoten we van een prachtig mini-concert van Erwin Wiersinga op het Hinsz-orgel. Je kunt het beluisteren op Kerkomroep >>> (Plaatsnaam Roden, Catharinakerk, 14.42 uur, tijd doorspoelen naar 46:45)