In februari houden we met de Catharina-cantorij op een reguliere repetitie-avond na de pauze de Jaarvergadering.
Dat zijn altijd genoeglijke bijeenkomsten; er zijn notulen, er is een jaaroverzicht, een financieel verslag, de cantrix doet een evaluatie en we bespreken wat huishoudelijke dingen zoals het jaarlijkse instapje. Niet heel spannend natuurlijk, we drinken samen een kop koffie/thee en hebben het vooral gezellig.

Op 23 februari, nu al weer meer dan een maand geleden, hadden we weer zo’n jaarvergadering. Wel genoeglijk, maar wat al een tijdje in de lucht hing: het was onze laatste jaarvergadering.
Cantrix Erica heeft aangegeven dat ze na Pinksteren stopt met het dirigeren van ons koor.
Dat wisten we al vanaf september 2016. Het bestuur is nog naarstig op zoek gegaan naar een vervang(st)er, maar dat is niet meer gelukt.
Dat betekent dat wij op 21 mei voor het laatst meewerken aan een viering. Na die viering zullen we afscheid nemen van Erica en zal de Catharinacantorij worden opgeheven.

Toen onze voorzitter deze mededeling deed bleef het lang stil.
Dat is op ons koor zeer ongebruikelijk.
Hij vroeg om een reactie.
Ja, wat moet je dan zeggen?
Ons oudste lid zei'”Ik ben het er niet mee eens. Ik wil niet dat de cantorij stopt. Het is iets waar ik iedere week erg naar uitkijk en ik geniet altijd heel erg van het samen zingen.”
Zij vertolkte de gevoelens van ons allemaal.

Maar we moeten wel reëel blijven. We zijn een kwetsbaar clubje geworden.
Er zijn te weinig mannen, het is moeilijk om de bezetting op peil te houden.
Daarbij worden we met elkaar ouder, de stemmen worden minder sterk en (zoals iemand tijdens de jaarvergadering zei) we kunnen beter stoppen een zelfgekozen moment.
Het is nog veel triester als een koor langzaam uit elkaar valt en je dan gedwongen wordt om het bijltje er bij neer te leggen.

de Catharina-cantorij, Pinksteren 2015

Voorzitter Jaap en secretaris Essina vonden het een moeilijke avond.
Met z’n tweeën hebben ze vanaf het begin de Cantorij-kar getrokken.
“Jaap is mijn zelfbenoemde broer die ik graag had willen hebben” zei Essina hierover.
Zo trokken ze jaren samen op. Met plagerige opmerkingen over en weer en een stevige portie humor loodsten ze ons koor door bijna 34 jaar repetities en vieringen.
Hier is een groot compliment op zijn plaats.
Ook cantrix Erica die 13 jaar de Catharinacantorij heeft gedirigeerd wil ik hier graag even in het zonnetje zetten.
Zij heeft er voor gezorgd dat het koor op een acceptabel niveau is blijven zingen.
Ze legde de lat niet te hoog en zei vaak: “We kunnen beter voor ‘iets minder moeilijk’ kiezen en het dan goed uitvoeren.” Zo zongen we de laatste tijd wat vaker éénstemmig en waagden we ons niet meer aan ‘heel hoog’ of ‘heel complex’.
En als we al wel eens een moeilijk stuk hadden, dan oefenden we thuis en waren trots als het dan met alle hens aan dek toch lukte.

We sluiten een tijdperk af.
Tien jaar heb ik deel uitgemaakt van dat tijdperk.
Het was mij een aangenaam genoegen.