Toen ik in de vierde klas van de Havo zat gingen we op werkweek naar Engeland.
Ik was 17: spannend met hoofdletters. De groep was samengesteld uit heel veel

Boogschietles in Engeland

verschillende parallelklassen en er gingen niet veel voor mij bekende leerlingen mee. Ik zat op een kamer met Noortje en Albertje in een jeugdherberg van de YMCA.

Ondanks alle zenuwen  en stress vooraf had ik een fantastische week. Albertje en Noortje namen mij op sleeptouw en ik genoot van alles wat er die week gebeurde, met als hoogtepunt een musical-uitvoering van Jesus Christ Superstar in Londen.

In die tijd had je nog geen MP3-spelers of zo. Thuis nam ik liedjes op met mijn cassetterecorder. En verder was muziek niet zo alom vertegenwoordigd als nu.
Noortje was helemaal gek van een liedje van Don McLean; daar had ik toen nog nooit van gehoord. “Zo’n mooi liedje, over een soldaat die sterft in een loopgraaf”.
Het liedje heette ‘The grave’. Noortje en Albertje zongen het regelmatig voor mij. Ik vond het prachtig! Ze zongen het ook zo mooi zielig…..Na een paar dagen kon ik het een beetje meezingen. In de bus op de terugweg werden de andere Engelandvaarders er horendol van. Maar ik kon het op het laatst helemáál meezingen. In mijn fonetische Engels van een 17-jarige.

Na de werkweek duurde het even voor ik de muziek thuis had. Ik wilde het album American Pie kopen op een cassettebandje, maar dat was best duur. Ondertussen had ik het nummer al wel gehoord bij Noortje thuis.
Toen ik het geld bij elkaar gespaard had kocht ik eindelijk het felbegeerde bandje.
Grijsgedraaid. Uitgerekend het titel nummer van het album vond ik helemaal niks, maar de rest: wat een mooie muziek.
Later heb de CD van het album nog aangeschaft.
Hierbij een link >>> naar een video met de uitvoering van “The grave”.