Ien keer in de weke breng ik koffie bij de wagenbouwers van de Rodermarktwagen van de kerk. Het duurt eem veurdat ze allemaol zit, maor as ze zit, dan is’t gezellig.
Ik schenk de mannen een kop koffie in, roep dat suuker en melk zölfbediening is, gao rond met een schaol koekies of soekelao en dan gao ‘k d’r ok bij zitten. Luustern.

Mannen praot over hiel aander dinge as vrouwen.
Over schuurties die vol met rotzooi ligt.
“Mien kinder ziet d’r nou al tegen op dat ze dat ooit ies allemaol op mut ruumen”.
Over krooien vol olle kranen. “Dan denk ie da’j nog wel wat hebt liggen, maor dan moe’j op ’t lest toch nog hen De Wit* veur een ringie of zukswat.”
Over grote hoeveulheden kikkers in de viever.
“Vittig ha’k d’r dit veurjaor. Die breng ik dan vot. Hen Zeumhuuzen in de wieke, of hen Roderwolde in een sloot”.

Ik griezel in stilte.

Vervolgens vertelt iene een verhaal over kikkerdril.
“Ik haar kikkerdril under de auto zitten! En wee’j hoe dat daor komp?
As een reiger een kikker opvret waor de dril nog in zit, dan scheidt die kikker een stoffie of waor die reiger hiel beroerd van wordt. Zo beroerd dat e d’r van mut speien.
Daor komp het spreekwoord ‘Speien as een reiger’ vot!
Dan lig d’r zun dikke klets glibberig kikkerdril op de straote en aj d’r dan met de auto overhen riedt dan FLATSCH en dan blef het under joen auto plakken.”

Verbijsterd volg ik zu’n verhaal.
De mannen drinkt heur koffie, knikt en luustert noar het kikkerdril-relaas en eet met smaak heur koekie.
Ik haar mien’n gelukkig al op.

(* De Wit = handel in ijzerwaren in Roden)