De noorderzon scheen

(Deel 1 van Anja nog niet gelezen? zie >>>)
Naomi woont samen met Ben, maar door het gebeuren met Peter in haar jeugd vindt ze het moeilijk om een vaste verbintenis aan te gaan.

Eind vorig jaar kwam er weer een brief van Peter, dit keer met een adres, een stad in Brazilië. Hij had goed geboerd vond hij zelf. Hij stond aan het hoofd van een grote onderneming die websites bouwt. De liefde was vlak voordat hij vijftig werd nog weer op zijn pad gekomen in de persoon van de toen dertigjarige Maria en nu woonde zij met hun twee  kinderen bij hem in zijn buitenhuis. Het leek hem een goed idee om zijn twee gezinnen een keer met elkaar te verenigen, dan konden de kinderen hun halfbroer en -zus ontmoeten. Het was per slot van rekening al twintig jaar geleden, zo langzamerhand moesten we maar vergeven en vergeten. Het leven gaat door, niet waar?

De brief werd door de kinderen met hoongelach ontvangen. Ze prakkizeerden er niet over om aan die kennismaking mee te werken; ze wilden hun vader niet eens zien. “Wat denkt die man wel? Hij heeft twintig jaar niet naar ons omgekeken, verwacht hij dat we nu op commando opzitten en pootjes geven? Hallo jongens, dit zijn de kinderen waar ik wel van hou? Idioot!”
Alex en ik schreven een brief terug. We legden uit dat de kinderen hem niet meer wilden zien en dat zijn idee van ‘one happy family” niet door zou gaan. Als hij wilde komen dan was hij in z’n eentje welkom, maar alleen voor een gesprek onder vier ogen; die van hem en die van mij.

Dat gesprek heeft dus gisteren plaats gevonden. Hij had gedacht dat we als vrienden verder konden. Dat wij ook eens naar Brazilië zouden komen en dat we het dan met z’n allen heel gezellig zouden hebben.
Ik vertelde hem van de wurgende onzekerheid in de eerste maand na zijn vermissing, van de teleurstelling, van het immense verdriet van de kinderen, hoe vreselijk ik hem had gemist en hoe ontgoocheld we waren toen bleek dat hij er tussenuit geknepen was.
“Maar Anja, dat is al twintig jaar geleden! En je hebt het immers heel goed gedaan, het is helemaal goed gekomen. Ik kan jullie nu financieel een onbezorgde toekomst geven!”
“Had de kinderen maar een onbezorgd verleden gegeven, daar hadden ze meer aan gehad” beet ik hem toe.
Volgens hem liet ik het heden veel te veel bepalen door wat er in het verleden was gebeurd en bleef ik te veel hangen in negativiteit. “Bij ons in Brazilië leven de mensen heel anders!” Hij was bitter teleurgesteld in de reactie van mij en de kinderen. “Jullie denken hier nog net zo bekrompen als twintig jaar geleden! voegde hij me nog toe.

Nu is hij weer terug in Brazilië. Terug bij Maria, bij z’n tweede huisje-boompje-beestje-geluk.
Alex en ik gaan vanavond met de kinderen uit eten. Ze zijn nieuwsgierig naar hoe de ontmoeting met hun vader is verlopen.
Ze krijgen Peters adres in Brazilië voor als ze ooit contact met hem willen; je weet immers maar nooit.

Ik voel me vandaag wonderlijk licht. De steen die sinds Peters verdwijning op mijn gemoed drukte is weg. Verdwenen. Samen met de dikke, kalende, slecht Nederlands sprekende man. Het was trouwens geen Spaans, maar Portugees accent……

Klik hier De Noorderzon scheen-Anja voor een PDF met deel 1 en deel 2 van Anja in één document.

Zaterdag 5 augustus deel 1 van het verhaal van Dennis. Dat begint zo:
Wij zijn in Alkmaar een beetje ‘bekende Nederlanders’.
Wij waren het gezin waarvan de vader op een dag zomaar verdween.
Klik hier >>> voor een rechtstreekse link naar zijn verhaal.

Zondag 6 augustus  lees je deel 2 van zijn verhaal:
Heel af en toe kreeg ik nog wel eens een vraag “Hé, was jouw vader toen niet spoorloos verdwenen? Ooit nog wel eens iets gehoord?” Nee.  Tot 3 maanden geleden.