7 augustus: Een mens’lijk gezicht.

Ieder jaar werken we een zondagmorgen mee aan een openlucht IKR-dienst in de bossen van Norg. (zie 14 augustus>>> voor een verslag van 2016.).

Vanuit alle windstreken komen de kerkgangers; de gemeente bestond gistermorgen uit zo’n 150 gelovigen met uiteenlopende achtergronden qua kerk en geloof, maar die grenzen verdwijnen als we op de plastic stoeltjes op de zanderige bosgrond zitten.

‘Broodnodig’ was het thema van de viering, waarin Ineke Hoffman voorging.
Na het inzingen gingen we nog even een kop koffie drinken in de unit.
Daar lag al een groot wittebrood te wachten, dat één van de medewerkers in onvervalst Fries de uitspraak ontlokte: “Wat mot d’r mei die bôle?!’
De voorganger combineerde in de viering  het manna dat het volk Israël kreeg in de woestijn (in het oude testament)  met de uitspraak van Jezus in het nieuwe testament: “Ik ben het brood des levens.”
‘Die bôle’ werd meegenomen door de kinderen naar hun kindernevendienst even verderop in het bos en wij hoorden dat Jezus bedoelt dat wij niet kunnen leven van brood alleen.
Wij hebben verdieping nodig en hij vergelijkt zichzelf met brood; levensbrood.
Het gaat hierbij niet om maagvulling, maar om voeding voor je geestelijk leven.

De vakantie is bij uitstek geschikt om eens uit de ‘rat-race’ van het dagelijks leven te stappen en na te denken over hoe je in het leven staat.
Ineke gebruikte een mooie beeldspraak: “Jouw ‘levensbrood wordt doorkneed en doordesemd met gist, daar groei je van. Deel uit van wat je zelf ten deel valt, wees dat brood voor de mensen om je heen. Luister, sla een arm om iemand heen, help en hou niet alles krampachtig voor jezelf.”

Wij sloten ons optreden af met een lied dat mooi bij het thema van de dienst aansloot: ‘Behoed en bewaart u ons lieve God’ (een vertaling van La paz de señor).
De tekst van het tweede couplet is:
Behoed en bewaart u ons, lieve God , wees met ons in al het lijden.
Wees warmte en licht, een mens’lijk gezicht, nabij ons in donk’re tijden.

Die warmte en dat licht, dat mens’lijk gezicht, dat zijn wij.
Dat hadden we predikant net horen zeggen.

En toen was er koffie; altijd bere-gezellig.
We stonden met elkaar in het zonnetje te genieten van de koffie en van de gesprekken met elkaar. Er waren vrienden, er waren cantorijleden, er waren buren, gemeenteleden, zoals ik al schreef: mensen uit alle windstreken.
Eén van de gemeenteleden vertelde dat haar man 90 was geworden en dat ze met kinderen, klein- en achterkleinkinderen een feest had gehad.
“Het hele volkje verzamelde zich op Nienoord….”.
Wat een zegen als je op je 90e met je eigen ‘volkje’ nog zo kunt genieten van je verjaardagsfeest!