Donderdag schreef ik al over de problemen rond de  ziekte van mijn moeder.
Het ging ineens heel snel bergafwaarts met haar gezondheid en op het moment dat we alle hulptroepen hadden geregeld voor thuiszorg werd ze gisteren opgenomen in De Boshof in Assen. Oververmoeid en gedesoriënteerd door pijn en slaapgebrek.

Een hectische week. Ze kon de laatste dagen niet meer alleen zijn, dus we hebben haar waar mogelijk bijgestaan. Dat dat heel veel  energie en tijd kost hoef ik vast niet uit te leggen.  We zijn opgelucht dat ze nu in goede handen is en dat er professionals voor haar zorgen.

In zo’n week kun je dan nergens anders aan denken; alles draaide in mijn hoofd om mijn moeder. Het geregel met allerlei instanties, het voeren van gesprekken met huisarts, buren, familie en daarbij het moeten aanzien van het verdriet en ontreddering van mijn moeder. Heftig.
In haar kamertje in De Boshof bespraken mijn broer,  Gerard en ik gistermiddag allerlei praktische dingen; wie, wat, waar en hoe nu verder?
Voor het eten was ik thuis.

Gisteravond moest ik een jurk passen. Over drie weken sta ik op de praalwagen van de kerk in een grote paarse toga-jurk in een gospelkoortje.
Het was een drukte van belang; kinderen, pubers en volwassenen die kleurige kleren pasten. Druk gepraat, gesnater, gelach, kortom: vrolijke chaos
Ik kwam even helemaal los van mijn moeders situatie.

Mensinge in ’the golden hour’

Daarna liep ik naar huis en ik besloot nog even  een rondje Mensinge te doen.
Het was stil rondom de havezathe in “the golden hour” (het laatste uur voor zonsondergang).
Het contrast met de week hiervoor kon niet groter zijn .
In de avondzon kwam ik al wandelend tot rust.
Net als kinderen moet je soms ook je ouders even loslaten.
Valt niet mee.