Mantelzorg is iets dat heel stiekem begint en heel langzaam steeds meer tijd, energie en aandacht vraagt. In de zorg rondom mijn moeder ga ik nu 4 à 5 keer in de week een aantal uren naar haar toe. Wat de meeste energie kost is om aan te zien hoe ze heel langzaam achteruit gaat. We doen allemaal heel dapper, maar het valt niet mee.

Zaterdagavond zaten Gerard en ik om 19.00 uur bij een pizzeria in Groningen en later op de avond gingen we naar de film; we zagen “Tulipani”, een Nederlands/Italiaans/Canadese co-productie, geregisseerd door Mike van Diem. We hebben ons kostelijk vermaakt. Het is een tragikomische film over de jonge Zeeuwse boer Gauke die na de Watersnoodramp in 1953 op de fiets naar Italië vertrekt om daar in een klein Italiaans dorpje tulpen te gaan verbouwen. De film begint in 1980 als de moeder van Anna overlijdt. Zij wil graag dat haar as wordt uitgestrooid in Italië en eenmaal in het dorpje aangekomen ontvouwt zich het verhaal van Gauke, de vader van Anna.

Het is een komedie, want we moesten soms lachen. Het is een sprookje, want sommige dingen konden helemaal niet of waren ronduit onrealistisch en het was een drama, want de maffia deed vreselijke dingen. Maar het was een onderhoudende film en het liep goed af want ‘ze kregen elkaar’. Wie elkaar kregen laat ik in het midden, want anders bederf ik de film voor mensen die hem nog gaan zien.

Voor mij was het ‘even weg van de zorgen’. Een ander zou rustig op de bank gaan zitten, maar ik knap gewoon ontzettend op van leuke dingen doen.
De zorgen blijven toch wel.