Maandagavond twintig over tien.
Op dat tijdstip zit ik tegenwoordig klaar om te kijken naar een aflevering van ‘het geheime dagboek van Hendrik Groen’.
Het boek heb ik niet gelezen, maar ik had er al wel veel over gehoord.
Ik had er zelfs al in een preek over horen vertellen, lees daarvoor  Kerken in den vreemde >>>.

Wat een mooie serie; het leven van een groep bejaarden in een verzorgingstehuis wordt treffend neergezet. In de huidige maatschappij komt deze woonvorm eigenlijk niet meer voor, ouderen die nog zo goed zijn als Hendrik Groen komen tegenwoordig niet meer in aanmerking voor een verzorgingshuis.

Cees Hulst en André van Duin kregen mij in tranen maandagavond.
Van Duin’s alter ego Evert heeft erg veel last van zijn suikerziekte, in de aflevering van maandag moest hij drie tenen missen. Hij weet dat hij niet lang meer te leven heeft.
Daarover is hij ernstig in gesprek met zijn hond Mohamed. “Hoe moet dat nou straks met jou, jongen, als ik er niet meer ben….” Terwijl hij tegen zijn hond zit te somberen komt vriend Hendrik heel zachtjes binnen en hoort het gesprek.

Evert voelt zich er erg ongemakkelijk onder en vraagt “Heb je het laatste gehoord?”
De twee mannen, vrienden voor het leven, staan tegenover elkaar. Evert vraagt zich hardop af of hij Mohamed dan een spuitje moet geven. Je ziet Hendrik vechten tegen z’n emotie. Want mannen huilen niet. “Ik wil daar helemaal niet over nadenken!” roept hij vervolgens en dan omhelzen ze elkaar.
Het was die onhandige omhelzing die het zo ontroerend maakte.
Je ziet gewoon dat ze dit soort uitingen van hun vriendschap allebei niet gewend zijn.

Wat een acteurs. Wat worden de ouderen liefdevol neergezet.
Moeilijke onderwerpen komen in beeld.
Grietje die naast Hendrik op een bankje in het park bekent dat ze steeds meer in de war raakt; dat ze soms niet meer weet waar ze naar op weg was of waar haar kamer is.
Hendrik zelf die komt te vallen. Die last heeft van urineverlies en binnenkort een luier om moet.
Maar ondertussen maken ze er nog wat van. Met de Omanido-club doen ze mee aan een kookworkshop en bezoeken ze bijvoorbeeld een casino. Je ziet ze ontspannen en het plezier spat er van af.
De serie laat zien dat het leven op leeftijd niet altijd meevalt, maar dat je er dan nog wel van kunt genieten.

Wat ik van anderen hoor is dat het boek leuker is dan de serie.
Dat ga ik binnenkort onderzoeken.