De waarde van mijn dag werd vandaag bepaald door drie Friezen van ‘Kringloop Afrika’ (zie >>>) in Surhuisterveen. Al bijna een maand ging ik wekelijks twee à drie keer per week naar de woning van mijn moeder om spullen uit te zoeken en op te ruimen. De kleine huisraad was nu bijna allemaal uitgezocht, uitgedeeld en weggegeven, maar er bleef nog zoveel over….!
De nieuwe bewoner van het appartement wilde gelukkig van alles nog wel overnemen, maar de grote spullen zoals meubels en kasten stonden er nog steeds in.
We hadden mooie foto’s gemaakt en op Marktplaats gezet; we kregen wel een aantal bezoekers op de pagina, maar niemand wou het hebben. Zelfs niet gratis. En de tijd begon te dringen, want per 1 december wordt het huis verhuurd aan iemand anders. Dan staat er een andere naam bij de bel van mijn moeders appartement.

Gisteravond belde een medewerker van ‘Kringloop Afrika’. Hij had wel belangstelling voor de spullen die op Marktplaats stonden, wilde daar zelfs een klein bedrag voor geven “en ik nim verder alles ok mei. Wille ik mar moarn komme ?” ( Ik neem verder alles ook mee. Zal ik morgen gelijk maar komen?)
Toen moesten we nog even in hogere versnelling vanmorgen. De laatste dingen uitzoeken. “Wat doen we met die accu-boormachine? Wat moest Ma nou met achtentwintig vazen…..”
Om 11.00 uur kwamen de mannen binnen, om 11.35 uur reden ze met hun vrachtwagentje de straat uit. Met medeneming van alles.
Daar stonden we in het lege huis.

Gek hoor. Volgende week ga ik nog één keer heen om het huis schoon te maken en de laatste spulletjes mee te nemen. Koffiezetapparaat, waterkoker en koffie/thee toebehoren.
Schoonmaakmiddelen. Misschien nog wat dingetjes aan de muur.
Met het uitzoeken, verdelen en wegdoen van de spullen van mijn moeder ontmantelden we langzaam haar leven. Kleine stukjes van dat leven in de vorm van foto-albums en dierbare dingen vinden een plaats in ons huis. Als we bij mijn broer buiten gaan zitten zullen we op Ma’s tuinstoelen met kussens zitten. En op een verjaardag bij mij thuis zitten de chocolaatjes in mijn moeders Tjoklat-blikje.
Wat blijft is de herinnering.

Op de terugweg reed ik nog even door de Servatiusstraat, waar ik als kind woonde.
Waar een groot deel van mijn moeders leven zich heeft afgespeeld.
Met aan het eind het uitzicht op de televisietoren.
Sweet memories.